Κριτική ταινίας: West Side Story

Η απαγορευμένη σχέση της Πορτορικανής Μαρία και του Ιταλοαμερικανού Τόνι φέρνει σε σύγκρουση τις δύο συμμορίες των Jets και Sharks στο West Side της Νέας Υόρκης των 60s.

Το θρυλικό μιούζικαλ των Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς που τιμήθηκε το 1961 με 10 Όσκαρ επέλεξε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για να διηγηθεί μια ιστορία που πατάει στη νοσταλγία (η ανοικοδόμηση της Νέας Υόρκης στα 50s, οι συμμορίες, το αμερικανικό όνειρο) αλλά μιλά κυρίως για το σήμερα. Με όχημα το διαχρονικό love story «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ο παραμυθάς του Χόλιγουντ οραματίζεται μια εντυπωσιακή παράσταση με θέμα το μεταναστευτικό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Στα υπέρ, η αναφορά στο κίνημα #metoo (η απόπειρα βιασμού της Ανίτα, η προσπάθεια της νεαρής Ιταλίδας να μπει στη συμμορία των Jets) και η μεγαλοπρέπεια με την οποία ντύνει ο Σπίλμπεργκ κάποιες εμβληματικές σεκάνς, όπως τον κεραυνοβόλο έρωτα που νιώθουν οι Μαρία και Τόνι όταν συναντιούνται για πρώτη φορά στον χορό, ή το συγκλονιστικό φινάλε μέσα από τα σκοτεινά ερείπια μιας αγνώριστης Νέας Υόρκης.