Κριτική ταινίας: Λίλιαν (Lillian)

Η ρωσίδα Λίλιαν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη με ληγμένη τη βίζα της και δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα της. Χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα αποφασίζει να διασχίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες πεζή μέχρι να φτάσει στην Αλάσκα και από εκεί απέναντι, στη χώρα της.

Εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία, το πρώτο φιλμ μυθοπλασίας του ντοκιμαντερίστα Αυστριακού Αντρέας Χόρβαθ, σε παραγωγή του Ούλριχ Σάιντλ, έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες. Πρόκειται για ένα υποδειγματικό arthouse φιλμ, απαιτητικό και σαγηνευτικό συνάμα, που πατάει σε μια εξωφρενική προσωπική οδύσσεια για να αναδείξει έναν πλούτο υπαρξιακής αναζήτησης, πολιτικής σκέψης και ιστορικής μελέτης. Μέσα από το ανέκφραστο βλέμμα της ηρωίδας που σταδιακά φτάνει στην απόλυτη μεταμόρφωση (από γοητευτικό μοντέλο καταλήγει να μοιάζει με ταλαιπωρημένη άστεγη) παρακολουθούμε όλες τις πτυχές της αμερικανικής αυτοκρατορίας: από την εξόντωση των ινδιάνικων φυλών μέχρι το άσκοπο και κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου και τον πόλεμο του Βιετνάμ.