Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και μια ιστορία αγάπης ενώνονται στο νέο του μυθιστόρημα Πολυχρόνη Κουτσάκη «Το ομορφότερο τέλος στον κόσμο» (εκδ. Πατάκη).
«Το ομορφότερο τέλος στον κόσμο». Ένα τέλος που σηματοδοτεί την αρχή μιας ασύλληπτης ιστορίας ανατροπών, αγωνίας, έντονης δράσης και προσωπείων που εντείνουν το μυστήριο καθώς αποκαλύπτουν την αλήθεια πίσω από τις μάσκες. Με φόντο τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, τα ήθη, τις παραδόσεις αλλά και τη δύναμη του χρήματος, ο συγγραφέας δημιουργεί μια πλοκή που αλλάζει διαρκώς τροχιά και αφήνει τις εντυπώσεις να θολώσουν τα νερά. Η αλήθεια μοιάζει με ψέμα και το ψέμα ντύνεται τη δική του αλήθεια και παρασύρει όσους το εμπιστευτούν. Δεν υπάρχει λογική σε αυτήν την περιπετειώδη αναζήτηση, δεν υπάρχουν φρένα, φραγμοί και δεύτερες σκέψεις. Η παρόρμηση και το συναίσθημα παίρνουν τα ηνία και το άσβεστο μίσος σκορπάει τον θάνατο ακαριαία. Μια τελευταία παρτίδα έχει στηθεί και η βασίλισσα κινδυνεύει…
Μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία με τη Μαριάννα, τη γυναίκα που δεν έπαψε να αγαπά στιγμή, αν και πέρασαν δέκα χρόνια από τον θάνατό της. Μια φωτογραφία που απεικονίζει τη Μαριάννα σήμερα! Και είναι ζωντανή. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο κόσμος του Χρήστου Πάλλη καταρρέει. Γίνεται μικρά κομμάτια που ποτέ δεν πρόκειται να του δώσουν πίσω όλα όσα έχασε πενθώντας. Και τώρα, πρέπει να ψάξει να τη βρει. Σχήμα οξύμωρο αλλά τα παιχνίδια της ζωής είναι τα πιο απίθανα. Με τις αναμνήσεις να τριβελίζουν το μυαλό του και τα μυριάδες «γιατί» να δυναμιτίζουν τη σκέψη του, ακολουθεί για άλλη μια φορά την καρδιά του και επιστρέφει στην Κρήτη. Εκεί που γεννήθηκε ο έρωτάς του για εκείνη. Εκεί που βρίσκεται τώρα −σύμφωνα με τα λεγόμενα του συζύγου της− χωρίς κανείς να ξέρει τους λόγους της φυγής της. Ένα μυστηριώδες κουβάρι αρχίζει να ξεδιπλώνεται και οι δυσάρεστες εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Κάθε αποκάλυψη αλλάζει τα δεδομένα και δίνει ένα νέο σημείο εκκίνησης. Θα καταφέρει άραγε ο Χρήστος να εντοπίσει τη Μαριάννα ή τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος θα καθορίσουν τις εξελίξεις και θα σκορπίσουν τον θάνατο;
«Οι άνθρωποι δεν γιατρεύονται από τα μαύρα φεγγάρια της ζωής τους. Απλώς αναρρώνουν διαρκώς περιμένοντας το επόμενο χτύπημα».
Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι ένας ανήσυχος δημιουργός που δεν σταματά να δοκιμάζει τις συγγραφικές του αντοχές. Με διακρίσεις τόσο στον χώρο του θεάτρου όσο και της λογοτεχνίας, εντός και εκτός συνόρων, ελίσσεται με ευελιξία ανάμεσα σε διαφορετικές εκφάνσεις της λογοτεχνίας και αποτυπώνει με ένταση και ορμή τις ανατρεπτικές διαδρομές της φαντασίας του και της μυθοπλαστικής του ικανότητας. Αυτή τη φορά, βαδίζει και πάλι στα γνώριμα χνάρια της αστυνομικής λογοτεχνίας και παραδίδει στον αναγνώστη ένα ολοκληρωμένο, έντονο και ιδιότυπο μυθιστόρημα. Το έγκλημα βρίσκεται σε ισορροπία με τις κοινωνικές προεκτάσεις της πλοκής και η εξιχνίαση της υπόθεσης δεν στηρίζεται σε υπερβολές αλλά σε αληθοφανείς ενδείξεις και αποδείξεις. Οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν αλλά και εκείνοι που τους πλαισιώνουν, είναι οικείες φυσιογνωμίες που συναντάει κανείς στα σοκάκια των Χανίων και στους δρόμους της Αθήνας. Οι αντιδράσεις τους είναι φυσιολογικές και πηγάζουν από την εύθραυστη και ταραγμένη ψυχολογία τους.
Η αμεσότητα του κειμένου και οι λιτές περιγραφές εντείνουν το μυστήριο και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο καθώς κάθε εξέλιξη οδηγεί την υπόθεση σε διαφορετικό ύποπτο. Ο αναγνώστης αγωνιά για τη συνέχεια του παιχνιδιού και η συναισθηματική του σύνδεση με τον κεντρικό ήρωα δεν του επιτρέπει να δει καθαρά την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Η ελικοειδής αφήγηση, το ιδιαίτερο χιούμορ, οι ζωντανοί και πειστικοί διάλογοι, οι ευφάνταστες ανατροπές και το μοτίβο του «φαίνεσθαι» και του «είναι» τον προκαλούν να φτάσει στο συναρπαστικό φινάλε χωρίς αντιστάσεις.
«Το ομορφότερο τέλος του κόσμου» καραδοκεί για να αποκαλύψει τη συνταρακτική αλήθεια και να προσφέρει τη λύτρωση: στους χαρακτήρες και στον αναγνώστη.
16°
