Συνέντευξη με τον αθηναίο ζωγράφο Στέφανο Ρόκο με αφορμή τη νέα, ενισχυμένη κυκλοφορία σε βινύλιο, με μουσικές που έχουν γραφτεί με αφορμή τα έργα του
O ζωγράφος - παιδί της πόλης, Στέφανος Ρόκος, ανάμεσα στον ρομαντισμό, τα λευκά φόντα και τις σκοτεινές σκέψεις, επιστρέφει και μας ξαναφέρνει σε βινύλιο, μετά από 10 χρόνια, την πρώτη κυκλοφορία της συλλογής Horror & Romance On Another Planet ενισχυμένη, σε μια νέα κυκλοφορία από τη United We Fly. Ένας νέος Ρόκος, της νέας δεκαετίας, με 3+1 τραγούδια που ντύνουν και πάλι τα έργα του, που αυτή τη φορά προτιμάει τα καλαμαράκια σαν “αντίπαλο”. Και μας εξήγησε το γιατί:
Πώς επέλεξες αυτά τα τέσσερα κομμάτια για το άλμπουμ; Και ποιες είναι, εικαστικά, οι διαφορές ανάμεσα στην πρώτη δουλειά και στην τωρινή;
Είχα ένα εξαιρετικό υλικό από το πρώτο Horror & Romance, 18 κομμάτια που αγαπώ πραγματικά. Ταυτόχρονα υπήρχε πάντα η ιδέα κάποια στιγμή να βγει στη δημοσιότητα το χαμένο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη, Ο Χαμένος Κινητήρας. Έπρεπε λοιπόν για την επετειακή έκδοση να επιλέξω ακόμη τρία τραγούδια που θα ταιριάζουν μεταξύ τους, θα έχουν σωστή ροή, ποικιλία ύφους, αλλά και ισορροπία στην ανομοιομορφία τους. Ξεχώρισα το Between Atoms της Krista Muir, το Another Romance on Planet Horror των Fiery Furnaces και το Steven’s Dream του Μανώλη Αγγελάκη ως τα καταλληλότερα, λόγω της σχέσης που θα μπορούσαν να αναπτύξουν μεταξύ τους αλλά και λόγω της απόλυτης αυτονομίας τους.
Ήξερα επίσης ότι είναι κομμάτια που, το καθένα με τη δική του δυναμική, ενδείκνυνται για κάποιου είδους επαναπροσδιορισμό-remix, και ότι οι δημιουργοί τους θα δέχονταν μια τέτοια πρόκληση. Τέλος, επιθυμία μου ήταν να υπάρχει καλή αναλογία ελληνικών και ξένων συμμετοχών, και ανδρικών και γυναικείων φωνητικών.
Πώς προέκυψε το χταπόδι στην αρχή;
Στο εξώφυλλο για την πρώτη συλλογή Horror & Romance, το 2010, μια κοπέλα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα χταπόδι. Πρόκειται για ένα κλασικό θέμα της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας. Θα έχετε δει την αριστουργηματική ξυλογραφία Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά του Χοκουσάι. Στη δική μου εκδοχή η κοπέλα είναι δυναμική, έχει τυλίξει μ’ ένα σχοινί το χταπόδι και, σχεδόν ατάραχη, το δαμάζει. Το φόντο είναι θορυβώδες και τα χρώματα έντονα. Ο επαναπροσδιορισμός του έργου μου στο εξώφυλλο του 2020 είναι φαινομενικά πολύ απλός. Μια άλλη ηρωίδα, που αντί για χταπόδι αντιμετωπίζει ένα καλαμάρι. Είναι πλήρως εξοπλισμένη, το βλέμμα της έχει σιγουριά και το ύφος της είναι σνομπ. Το φόντο αυτήν τη φορά είναι ήσυχο και τα χρώματα πιο παστέλ. Η κοπέλα είναι μια άλλη προσωπικότητα, που έρχεται αντιμέτωπη με άλλους φόβους, με παρόμοιες αλλά και διαφορετικές καταστάσεις, με τα γνωστά αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα, που όσο πιο βαθιά προσπαθεί κανείς να τα αναλύσει, όσο περίπλοκα και αν είναι, με άπειρες διακλαδώσεις, και προβληματισμούς που γεννούν κι άλλους προβληματισμούς, αυτό που τα κάνει να διαφέρουν μεταξύ τους στην ουσία είναι ό,τι κάνει ένα χταπόδι να διαφέρει από ένα καλαμάρι: τίποτα και τα πάντα. Τέλος, η φετινή κυκλοφορία έχει και ένα μεγάλης σημασίας για μένα οπισθόφυλλο, κάτι που έλειπε από τη συλλογή του 2010: Η κοπέλα είναι ξαπλωμένη, με ένα κίτρινο φόρεμα, όμορφη, εξαντλημένη από την αναμέτρηση με το καλαμάρι, και το σκορ είναι μάλλον ισοπαλία.
Και τα καλαμαράκια;
Τα καλαμαράκια τα συμπαθώ ιδιαιτέρως, και μάλιστα, αν προσέξετε τη ροζέτα του δίσκου, το καλαμάρι του εξωφύλλου βγαίνει νικητής στη Β΄ πλευρά. Αλλά νομίζω πως αν κάποτε καταφέρω να γίνω χορτοφάγος, τα θαλασσινά θα είναι δυστυχώς τα τελευταία που θα κόψω από τις διατροφικές μου επιλογές.
Το ότι επέλεξες βινύλιο για την κυκλοφορία του άλμπουμ σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για σένα; Υπάρχει στα νεανικά σου χρόνια και στις μουσικές αναφορές σου το βινύλιο;
Όταν ανακάλυψα τη μουσική που με εξέφραζε δεν υπήρχαν τα cd. Στο σπίτι υπήρχε μια μικρή δισκοθήκη με λίγους ξένους δίσκους της μητέρας μου από τα 60s και κάποιους περισσότερους του πατέρα μου με ελληνική μουσική. Οι πρώτοι δίσκοι που αγόρασα με δικά μου λεφτά ήταν το Too old to Rock ’n’ Roll: too young to die! των Jethro Tull, το Morrison Hotel των Doors και το A momentary lapse of reason των Pink Floyd, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ήμουν 11 χρονών και μέσα σε τρία χρόνια χτίσαμε, πρώτα εγώ και μετά μαζί με τον αδερφό μου, μια δισκοθήκη με συγκροτήματα και μουσικούς που μαθαίναμε από στόμα σε στόμα και παρακολουθώντας μουσικά έντυπα της εποχής. Από το 1990-91 που μπήκε για τα καλά το cd στη ζωή μας αγοράζαμε και από τα δύο. Φέτος, μετά από σχεδόν 20 χρόνια, απέκτησα και πάλι πικάπ και άρχισα να επισκέπτομαι από την αρχή τους δίσκους της συλλογής μου, που είχα να τους ακούσω τόσο πολύ καιρό. Έτσι μου γεννήθηκε και η επιθυμία να κυκλοφορήσω ένα επετειακό EP για το Horror & Romance σε βινύλιο. Βοήθησε πολύ η εποχή, παρατηρείται μια επιστροφή στον αναλογικό ήχο και αισθάνομαι ότι ο κόσμος έχει την ανάγκη να έρθει ξανά σε επαφή με τις πιο χειροπιαστές μορφές τέχνης.
Υπάρχουν κάποια εξώφυλλα δίσκων που είναι τα αγαπημένα σου;
Είναι πολλά. Το Taking Tiger Mountain (by strategy) του Brian Eno, το The Seer των SWANS, το Paradise discotheque των Crime & The City Solution, το King for a day των Faith No More, το Monster των REM, το Junkyard των Birthday Party, το Let it Bleed των Rolling Stones, το For your pleasure των Roxy Music, το His ’N’ Hers των Pulp, το Vespertine της Bjork, το Ritual de lo habitual των Jane's Addiction, το ΙΙ (scratch) του Peter Gabriel και το Libras των Saqqara Mastabas με εξώφυλλο έργο του αδερφού μου Δημήτρη Ρόκου, του οποίου το αυθεντικό έργο έχω κρεμασμένο στο σαλόνι του σπιτιού μου.
Ήθελες ποτέ σου να γίνεις μουσικός;
Από πολύ μικρός ένιωσα ότι είχα κλίση στη ζωγραφική, μια ευχέρεια στο σχέδιο, η οποία στην εφηβεία μου με οδήγησε σε μια αντίδραση που με έκανε να σταματήσω να ζωγραφίζω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκείνα τα χρόνια ονειρευόμουν να γίνω μουσικός, να παίζω ηλεκτρικό μπάσο σε ροκ συγκροτήματα. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το πραγματοποιήσω, έλειπε το βασικό συστατικό που χρειάζεται να έχει ένα παιδί για να βουτήξει με όλη του τη δύναμη σε αυτό που αγαπάει και στο οποίο ίσως να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του: την αληθινή ανάγκη να το κάνει. Τελικά είχα αληθινή ανάγκη να δημιουργώ εικόνες και όχι ήχους. Αλλά η αγάπη μου για τη μουσική με βοήθησε στο να την εντάξω στην ανάγκη μου να φτιάχνω εικόνες. Δεν ξέρω αν και πόσο θα κρατήσει αυτό, ανακουφίζομαι κάθε φορά που μου έρχονται καινούργιες ιδέες για έργα, εκθέσεις και πρότζεκτς. Αλλά αν κάποτε σταματήσει να συμβαίνει, έχω μια εναλλακτική: να ανοίξω ένα καταπληκτικό εστιατόριο με ιαπωνική κουζίνα στο Τόκιο.
Πώς σε επηρεάζει η μουσική στην εργασία σου; Είναι έμπνευση; Είναι συναισθηματική αποτύπωση; Και πρακτικά πώς λειτουργεί επάνω σου; Εννοώ αποκτάει ρυθμό το χέρι σου ανάλογα με τους ήχους; Ή είναι καθαρά mind trip;
Η επιρροή που είχε η μουσική στη ζωγραφική μου πριν από 20 χρόνια έχει αλλάξει σε σχέση με την επιρροή που έχει σήμερα, παραμένει ωστόσο ενστικτώδης. Παλιότερα, τα μουσικά ερεθίσματα ήταν πολύ πιο έντονα και πρωτόγνωρα, όπως κάθε καινούργιο ερέθισμα που εισβάλλει στη ζωή ενός εικοσάρη, είτε αυτό είναι μια μορφή τέχνης είτε μια άλλη εμπειρία. Η επίδραση ήταν δυνατότερη και πιο καθοριστική. Μου προκαλούσε αφύπνιση και ενεργοποιούσε ακόμα και την ποιότητα της γραμμής μου. Τώρα πλέον, έχοντας κατακτήσει ένα πιο προσωπικό ύφος, η μουσική και τα άλλα ερεθίσματα φιλτράρονται με διαφορετικό τρόπο και εισέρχονται διαφορετικά στη ζωγραφική μου. Αντιμετωπίζω τους καλλιτέχνες που ήδη αγαπώ ή που ανακαλύπτω σαν συγκατοίκους στο ίδιο μεγάλο σπίτι όπου προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε κοινά προβλήματα, να επιλύσουμε κοινούς γρίφους. Και με αυτόν τον τρόπο δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος.
Είναι πολύ τιμητικό και όμορφο να υπάρχουν μουσικά κομμάτια που να συνοδεύουν άρρηκτα το έργο κάποιου εικαστικού. Υπάρχει κάτι παρόμοιο? Εικαστικά και συναισθηματικά για σένα, ποια είναι η διαφορά και ποια η ομοιότητα ανάμεσα στο Horror… και στο No more…;
Σχετικά με το Horror & Romance δεν είχα κάτι υπ’ όψιν μου, ούτε τότε που το σκέφτηκα, ούτε στη φετινή επετειακή κυκλοφορία με τα ριμίξ, αν και το πιθανότερο είναι πως κάτι παρόμοιο θα έχει συμβεί και απλά δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου. Στην ομιλία του στα εγκαίνια της έκθεσής μου στο Μουσείο Μπενάκη το 2019, ο Jim Sclavunos είχε κάνει μια υπέροχη ιστορική αναδρομή στη σχέση της μουσικής με τα εικαστικά, εστιάζοντας χρονικά στην περίοδο από τα 60s και μετά, με πολλά παραδείγματα παντρέματος των δύο τεχνών. Αναφερόμενος στην εικαστική προσέγγιση που έκανα στο άλμπουμ No More Shall We Part του Nick Cave, επεσήμανε ότι δεν βρίσκει ένα αντίστοιχο παράδειγμα όπου ένας εικαστικός εμπνέεται και δημιουργεί μια ενότητα έργων από ένα μουσικό άλμπουμ. Σε κάθε περίπτωση, το ότι αυτή η ιδέα (H&R) και η κατά κάποιον τρόπο αντίστροφή της (NMSWP) πραγματοποιήθηκαν με τις ειλικρινείς προθέσεις όλων των συμμετεχόντων είναι σίγουρα πολύ τιμητικό και όμορφο, ασχέτως του αν έχει ξαναγίνει ή όχι κάτι παρόμοιο, και το αποτέλεσμα με κάνει περήφανο και χαρούμενο.
Όταν έκανες το No more… εργάστηκες παρουσία του Nick Cave; Πώς ένιωθες; Πώς ήταν όλη η φάση; Είχες νευρικότητα ας πούμε; Ένιωθες ότι κρίνεσαι σαν να αγγίζεις κάτι «δικό του»;
Με τον Nick Cave συναντηθήκαμε κάποιες φορές για να συζητήσουμε την ιδέα αφού πρώτα την είχα μοιραστεί αρκετά χρόνια πριν με τον Jim Sclavunos. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να φτιάχνω τα έργα δεν μοιράστηκα καμία εικόνα μαζί του, ούτε σκέψη ούτε την προσέγγιση που θα είχα στα τραγούδια του. Ήξερε και εκτιμούσε τη δουλειά μου, και συμφωνήσαμε να δει τα έργα όταν εγώ θα αισθανόμουν έτοιμος. Έτσι όλη η επικοινωνία που είχαμε στα δύο χρόνια της δημιουργίας του πρότζεκτ ήταν για άλλα θέματα και για μια ενημέρωση ότι όλα προχωρούν καλά. Αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης με έκανε να νιώθω καλλιτεχνικά πιο σίγουρος και πιο ελεύθερος, και η μόνη πραγματική μου έγνοια ήταν να ανταποκριθώ εγώ στο επίπεδο και στον στόχο που είχα βάλει. Όταν πλέον είδε τα έργα τελειωμένα στο εργαστήριό μου και τον πρώτο σχεδιασμό του βιβλίου, είχαμε καταλάβει και οι δύο ότι αυτή η συνύπαρξη των δημιουργιών μας ήταν κάτι που είχε πραγματικό λόγο να γίνει.
Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες, πώς βλέπεις τον εαυτό σου; Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη; Τι άλλαξε;
Ένα μεγάλο προσωπικό όνειρο που πραγματοποιήθηκε μέσα στη δεκαετία που πέρασε ήταν ασφαλώς η έκθεση No more shall we part στο Μουσείο Μπενάκη και η έκδοση του βιβλίου, που είναι απόρροια της στενής σχέσης που αναπτύχθηκε με τον Nick Cave. Άλλαξα γκαλερί στην Αθήνα μετά από σχεδόν 20 χρόνια και οργανώθηκαν ατομικές εκθέσεις μου στο Λονδίνο και την Αμβέρσα. Νιώθω πως πατάω πιο γερά στα πόδια μου στον εικαστικό χάρτη και ότι κάνω πιο σωστές επιλογές. Δεν έκανα οικογένεια, δεν άλλαξα σπίτι, αλλά άλλαξα το εργαστήριο γιατί χρειαζόμουν ανανέωση. Επίσης κατάφερα να πραγματοποιήσω ένα από τα πιο μεγάλα μου όνειρα: να ταξιδέψω στην Ιαπωνία και να ζήσω εκεί κάποιες από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου.
Τέτοιες μικρές εμπειρίες σηματοδοτούν τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, γιατί με βάζουν σε βαθύτερες σκέψεις και με εξελίσσουν ως άνθρωπο. O κόσμος γύρω μου αλλάζει, φεύγουν κι έρχονται άνθρωποι, και κάποιοι μένουν σταθεροί. Ένιωσα λοιπόν ότι άλλαξαν πολλά πράγματα μέσα και γύρω μου.
Αυτό που έμεινε όμως αναλλοίωτο είναι η φωνή της Αρλέτας στην ηχογράφηση της πρώτης συλλογής. Ο χρόνος περνάει, και ενώ πριν από λίγο καιρό η Αρλέτα ηχογραφούσε το τραγούδι Ωροσκόπιο κι εγώ είχα μείνει άναυδος στο στούντιο με την ερμηνεία της από το πρώτο take, η ίδια δεν είναι πια εδώ αλλά η φωνή της ακούγεται κανονικά στη συλλογή σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να μην έχει αλλάξει κάτι. Το 10 years of Horror & Romance είναι αφιερωμένο στην Αρλέτα.
Η εργασία σου έχει επηρεαστεί από την καραντίνα με κάποιο τρόπο; Ας πούμε, σου λείπει το «έξω» για να νιώσεις;
Πίστεψα ότι με την καραντίνα θα καταφέρω να διαβάσω κάποια βιβλία που ήθελα και να τελειώσω κάποια άλλα που τα είχα αφήσει στη μέση λόγω έλλειψης χρόνου. Μια φίλη μού είχε χαρίσει ένα μικρό ωραίο βιβλίο στην αρχή του πρώτου lockdown και πριν λίγες μέρες μου επεσήμανε έκπληκτη ότι δεν το διάβασα ποτέ. Δυστυχώς δεν έκανα τίποτα το διαφορετικό από αυτό που έκανα μέχρι τώρα, απλά δούλευα τρεις φορές περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. Αλλά δεν το έχω μετανιώσει. Αισθάνομαι ακόμα πιο δημιουργικός μέσα στον εγκλεισμό και είμαι πολύ τυχερός γι’ αυτό. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήμουν εικαστικός, αν δεν είχα ιδέες και ένα φιλόξενο εργαστήριο που να αγαπάω τόσο πολύ. Το lockdown δεν αλλάζει το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου, στον βαθμό όμως που την αλλάζει δεν μου αρέσει καθόλου. Το πιο δύσκολο σημείο της ημέρας μου είναι όταν, μετά από μια πολύωρη, μοναχική, δημιουργική και ενδοσκοπική διαδικασία, έχω την ανάγκη να γίνει η αποσυμφόρηση το βράδυ με μια βόλτα και δεν μπορώ λόγω των περιοριστικών μέτρων. Τουλάχιστον έκανα το μεγάλο βήμα: έβαλα Netflix και τελείωσα το Cobra Kai.
Η Αθήνα πώς υπάρχει στη δουλειά σου;
Η Αθήνα υπάρχει όπως υπάρχει το φαγητό που τρώω, τα ταξίδια που κάνω, οι συζητήσεις με τους φίλους μου, οι προσωπικές μου περιπέτειες και οι συναισθηματικές μου διακυμάνσεις. Η ζωγραφική μου είναι βιωματική και περιγράφει φανερά ή κρυφά το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνω και πώς αυτό επηρεάζει τη ζωή μου. Πριν από την πανδημία η βραδινή μου έξοδος ήταν κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αν και δεν μένω εκεί. Είμαι ένας άνθρωπος της πόλης, από την οποία συχνά προσπαθεί να ξεφύγει αλλά τελικά δεν θέλει.
Πού μένεις και τι αγαπάς στη γειτονιά σου περισσότερο;
Μένω στο διαμέρισμά μου στην οικογενειακή μονοκατοικία που έχουμε από τα τέλη του ’70 στην Αγία Παρασκευή. Εκεί είναι και το εργαστήριό μου. Τα αγαπημένα μου μέρη είναι η ψαροταβέρνα «ο Θανάσης», η ψησταριά «ο Μωριάς» και η πολίτικη κουζίνα «Σισλί». Για κάποιον λόγο, μου αρέσει και η εκκλησία στην κάτω πλατεία, αν και νομίζω ότι δεν έχω μπει ποτέ μέσα. Και όλη η περιοχή του Κοντόπευκου, που παραμένει μια ωραία, απλή και ήσυχη γειτονιά. Πρόσφατα λόγω καραντίνας ανακάλυψα και τα μονοπάτια στον Υμηττό. Αυτό που χρειάζεται όμως η Αγία Παρασκευή είναι ένα καλό χειμερινό σινεμά για να πηγαίνουμε τον χειμώνα του 2045 που θα ανοίξουν οι κινηματογράφοι.
Πώς βλέπεις τη σχέση των εικαστικών με την πόλη στις διάφορες μορφές της, π.χ. η δράση του Banksy ή τα τεράστια murals στους τοίχους των πολυκατοικιών; Θα έβλεπες δική σου δουλειά σε αυτή τη μορφή;
Θα μπορούσα να φανταστώ τη δουλειά μου σε τεράστιες επιφάνειες σε δημόσιους χώρους και σε τοίχους πολυκατοικιών, και για να είμαι ειλικρινής θα μου άρεσε, αλλά δεν θα το έκανα. Μου αρέσουν τα γκράφιτι, μου αρέσει η δράση του Banksy, μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που κάνουν γκράφιτι παράνομα ή με άδεια, αρκεί να με πείθουν ότι έχουν την ανάγκη να το κάνουν και να σέβονται την επιφάνεια που καλύπτουν. Αναγνωρίζω την αντίφαση σ’ αυτό που λέω, γιατί η σκέψη στην οποία βασίζεται η δημιουργία γκράφιτι δεν έχει τέτοιου είδους περιορισμούς. Εγώ όμως αυτόν τον παράγοντα που με κάνει να μην μπορώ και να μη θέλω να παρέμβω, να αλλοιώσω ή να καλύψω έστω και πολύ δημιουργικά κάτι που προϋπήρχε, δεν μπορώ να τον παραβλέψω.
Πάνω σε τι δουλεύεις τώρα; Και τι ακούς; Πες μου δύο άλμπουμ που σου άρεσαν φέτος.
Το 2020 μου άρεσε το The Rough and Rowdy Ways του Bob Dylan και το Ενθύμιον νεανικών συντροφιών από τα Παιδιά της Παλαιότητας. Τους τελευταίους μήνες του εγκλεισμού ακούω σχεδόν με τη σειρά που τους έχω τοποθετημένους όλους τους δίσκους μου, τους οποίους δεν είχα ακούσει σχεδόν 25 χρόνια. Από το Περνάω με κόκκινο του Αντρέα Μικρούτσικου μέχρι το Washing Machine των Sonic Youth.
Αυτήν την περίοδο δουλεύω πάνω σε μια ποιητική συλλογή και σε μια κινηματογραφική ταινία. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτές τις δύο δουλειές. Και παράλληλα προχωράω τα έργα για την επόμενη ατομική μου έκθεση, που, αν όλα πάνε καλά, θα παρουσιαστεί το 2022 και η οποία θεματολογικά ανήκει σε κάτι με το οποίο δεν έχω καταπιαστεί ποτέ μέχρι τώρα. Και συνειδητά δεν θα περιέχει μουσική.
Και μία απορία: Τι λένε αυτές οι αντρικές φωνές που ακούγονται στο τέλος του «Between Atoms»;
Χαχα, έχουμε την ίδια απορία! Ξέρω ότι πριν από δέκα χρόνια η Krista ηχογράφησε τον φίλο μας τον Ιάσονα σε μια κουβέντα που είχαν οι δυο τους στο καράβι προς τη Σύρο ή σε ένα τρένο για Θεσσαλονίκη ή κάτι τέτοιο, και χρησιμοποίησε κάποια αποσπάσματα από εκεί, μαζί με ήχους από μια πορεία στο Κέντρο της Αθήνας. Τα ενσωμάτωσε στην αρχική εκδοχή του Between Atoms και κάποια άλλα φέτος στο ριμίξ. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι λέει, αλλά θα τηλεφωνήσω τώρα στον Ιάσονα, που έχει φοβερή μνήμη, να τον ρωτήσω!
Info Για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία τυπώθηκαν 550 αντίτυπα βινυλίων, μεταξύ των οποίων και 150 συλλεκτικά αριθμημένα αντίτυπα συνοδευόμενα από τη μεταξοτυπία «10 yearsofHorror & Romance», η οποία δημιουργήθηκε στο εργαστήριο Tind με φωτομεταφορά από διαφάνειες σχεδιασμένες στο χέρι από τον Στέφανο Ρόκο.
23°
