Ένα συμμάζεμα που όλο απειλεί ότι θα ’ρθει (θα σε κλεIσω μέσα, μωρή) και όλο αναβάλλεται, ένα «ψυχρό μέτωπο κακοκαιρίας» που κάνει τα ίδια (ζεσταίνεται)… κι ένα φθινόπωρο περίεργο γενικά. Όπως όλα.
Δεν ξέρω αν σας πιάνει ποτέ μια λύσσα να κάνετε κάτι πολύ εξτράβαγκαντ: κάτι έξω από τα συνηθισμένα, πολύ προχώ, πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που (οι άλλοι πιστεύουν ότι) είσαστε. Με την έννοια ότι ποτέ δεν είμαστε αυτό που πιστεύουν οι φίλοι και συγγενείς μας. Έτσι εξηγείται που όταν κάποιος σφάζει τη μάνα του και δύο θείες του, π.χ., βγαίνουν οι γειτόνοι στην τηλεόραση να πούνε πόσο καλό παιδί ήτανε, σοβαρό, μετρημένο, ήρεμο και πάει λέγοντας: όλοι, μα όλοι, είμαστε πιο λασκάρογλου απ’ όσο δείχνουμε…
Τέλος πάντων, έχω τη λύσσα να κάνω κάτι παράξενο, τολμηρό, ασυνήθιστο, τρελό και γενικά λυσσασμένο, αλλά δεν το βλέπω να ’ρχεται αυτή τη στιγμή, άρα κάνω πράγματα συνηθισμένα, και βαριέμαι, και είναι και το φθινόπωρο με τη σπασικλούδικη διάθεση στη μέση σαν σφηνότετοια. Αποτέλεσμα; Πήγαμε στην Πάτρα για παρουσίαση βιβλίου (μου) με τον Γιώργο Παυριανό, που «είπε πέντε πραγματάκια για το βιβλίο» στο ωραίο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο» – για την ακρίβεια, στον τέλειο κήπο με τα τραπεζάκια έξω. Την άλλη μέρα είμασταν καλεσμένοι στο ραδιόφωνο στην «Πολιτεία», τα παλιά σφαγεία της Πάτρας που έχουν διαμορφωθεί σε «Πολυχώρο Τέχνης και Πολιτισμού». Μας έφυγε η μαγκιά λίγο, γιατί το μέρος είναι απίστευτο – ένα συγκρότημα από κτίρια εποχής που στεγάζει εστιατόριο, καφέ, στούντιο, συναυλιακή αίθουσα, θέατρο κ.ά., μέσα σε πράσινους κήπους με ροδιές και λουλουδικά: σαν να μην είσαι στην Ελλάδα καθόλου, αλλά σ’ ένα παραμυθένιο τόπο όπου όλα μπορούν να σου συμβούν…
Καλά, δεν μας συνέβη τίποτα αούα, εκτός που φάγαμε ωραία μπιφτεκάκια στην «Πολιτεία» και μας έκανε συνέντευξη στο ραδιόφωνο ο Νίκος Ελευθερίου. Γυρίσαμε στην Αθήνα λίγο τσιγαρισμένοι, και στο καπάκι βρέθηκε φίλος μου σε μπαρ να μου αφηγείται πώς έκανε τρελό σεξ με γκόμενα (βρε ουστ από κει!) ενώ ταυτόχρονα συζητούσαν κι άκουγαν μουσική όλη νύχτα πάνω στο bonding, μέχρι που η γκόμενα εξαφανίστηκε την άλλη μέρα. Ένιωσα μια κρυφή ικανοποίηση (χαρ, χαρ) όπως όταν κάποια παμπλούτογλου κυρία αφηγείται ότι της έκλεψαν την τσάντα που περίμενε μήηηηνες στην ουρά για να την αποκτήσει, κι εσύ μουρμουράς «μα τι σου ’τυχε, καημένη» και τέτοια, ενώ μέσα σου φωνάζεις «ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ ΚΛΩΣΑ!». Όχι ότι δεν του αξίζει (του φίλου) να κάνει και λίγο σεξ πότε-πότε. Απλώς πρέπει να βρίσκεις χαρά και ικανοποίηση σε μικρά πράγματα στη ζωή. Αφού δεν μπορείς να φας τα λυσσακά σου, εννοώ.
Και: δένει υπέροχα όλο αυτό με φαγητό πολύ υψηλής ποιότητας, που φάγαμε στο “Urban” από τα χεράκια της σεφ Κωνσταντίνας Φάκλαρη: το καλύτερο φαγητό που μας έτυχε ποτέ στην Ελλάδα, με μία μελιτζανοσαλάτα-αριστούργημα και μια φάβα-καμία-σχέση-με-τα-συνηθισμένα. Είναι ελληνικό φαγητό with a twist, με διαφορετική διάθεση και με πολλή φαντασία… Δεν το περιμένεις όταν μετά από κάμποσες βόλτες βρίσκεις τελικά το “Urban” ανάμεσα στα καφέ, μπαρ, εστιατόρια, κλαμπ και άλλα μπαρ της Βουτάδων. Δηλαδή επειδή ο δρόμος είναι Η πηγή του τεκνού, συγγνώμη, του μπαρ, δεν πάει ο νους σου ότι σ’ ένα “foodbar” σαν το “Urban” (μαυρόασπρο, μίνιμαλ, μοντέρνο) θα δοκιμάσεις φαγητά που θα σου φύγει το καφάσι… και μάλιστα πληρώνοντας κάτω από 30 ευρώ το άτομο! Αυτό πια! Τη στιγμή που τα χάι αθηναϊκά εστιατόρια δεν καταδέχονται ούτε καν να σου πετάξουν ψωμάκια με βουτυράκια στη μούρη χωρίς να σε φεσώσουν μ’ ένα αρχικό 80άρι. Εδώ μέχρι και τα ψωμάκια είναι «δικά τους», φρέσκα και μοσχοβολιστά. Στα δίνουνε τζάμπα κιόλας, άμα το καλοσκεφτείς.
Κι ένα μεσημέρι Σαββάτου που θα έβρεχε αλλά άλλαξε γνώμη, καθίσαμε για φαγητό στο “Jimmy’s”. Στο οποίο έχω πιει χιλιάδες καφέδες, έχω χτυπήσει 800 σάντουιτς, αλλά φαΐ κανονικό πρώτη φορά έτρωγα. Είναι μια χαρά για μεσημέρια, με μεγάλες «ποικιλίες» που κάνεις ώρες να τις ξεπατώσεις, νόστιμα μεζεδάκια και πολλή περατζάδα...
Η βδομάδα πέρασε ήσυχα: δεν κρεμάστηκα ανάποδα πάνω από καταρράχτη, δεν έκανα έκτροπα, δεν εξέθεσα κανέναν φίλο (π.χ. που έκανε σεξ και ακόμα ψάχνεται), δεν άρπαξα απ’ το μαλλί ούτε άνθρωπο, και νιώθω ένα κενό. Έστω μια ανάποδη, μια κατραπακιά, πολύ θα ’θελα να τη ρίξω. Αλλά, μπερεκέτι. Ποτέ δεν έχεις αυτά που θέλεις στη ζωή, και καλό είναι να το παίρνεις απόφαση εκεί γύρω στα 90-95 σου…
17°
