Στη γειτονιά του Κεραμεικού είναι λίγη ώρα που άρχισε ένα απαλό ψιλόβροχο. Οι σταγόνες, λες και ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί, τραγουδάνε πάνω στις στέγες των σπιτιών. Λίγα στενά πιο κάτω, οι μουσικοί συντονίζουν τα όργανά τους, τις κιθάρες και το κοντραμπάσο, στον ίδιο μελωδικό σκοπό. Είναι 7 το απόγευμα όταν σπρώχνω την πόρτα του La Soiree de Votanique.
Μια μυρωδιά φρεσκοψημένου ελληνικού καφέ με υποδέχεται. Γύρω μου, άνθρωποι όλων των ηλικιών κάθονται εδώ κι εκεί, κρατώντας στα χέρια τους αχνιστές κούπες, που γράφουν «Λουμίδης Κουπάτος». Μια όμορφη κοπέλα με πλησιάζει. «Εσείς πώς πίνετε τον Κουπάτο σας;», με ρωτάει και σε λίγο καταφτάνει με μια μεγάλη κούπα, γεμάτη ως απάνω με το αξεπέραστο αυτό χαρμάνι.
Μιλάμε, γελάμε και χαζεύουμε τις υπέροχα ζωγραφισμένες κούπες μας. Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι γιατί από στιγμή σε στιγμή θα γίνουμε μάρτυρες ενός μοναδικού live της αγαπημένης μας μπάντας. Βλέπετε, οι Gadjo Dilo, αυτό το εκπληκτικό συγκρότημα που μπλέκει γλυκά τα παλιά ρεμπέτικα τραγούδια με την gypsy jazz, και ο Λουμίδης Κουπάτοςείχαν την ιδέα να στήσουν μια υπέροχη μουσική βραδιά για να μας δείξουν πώς το παρελθόν μπορεί να μας εμπνεύσει για να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα στο παρόν. Στη μικρή αίθουσα του La Soiree de Votanique δεν χωράμε πολλοί, αλλά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, η συναυλία εξαπλώνεται πέρα από τους τοίχους, σε όλη την πόλη, χάρις το live streaming που έστησε ο Λουμίδης Κουπάτος.
Το live ξεκινάει και εμείς κρατάμε την ανάσα μας. Είναι όλοι τους τόσο κοντά, βρίσκονται πραγματικά σε απόσταση αναπνοής. Αργότερα, η γλυκιά Ηλιάνα, η φωνή των Gadjo Dilο, θα μου έλεγε ότι ήταν η πιο ζεστή συναυλία που έχουν κάνει ποτέ. Προς το παρόν τραγουδάμε με πάθος το «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου», συγκινούμαστε με τα «Τα ήσυχα βράδια», χαμογελάμε στην ωραία διασκευή του «Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις», ακούμε μαγεμένοι δύο κομμάτια από τον καινούργιο δίσκο και ένα αληθινό τσιγγάνικο σκοπό, στο τέλος χορεύουμε ξέφρενα στο αγαπημένο όλων «Πέφτεις σε λάθος». Αυτά τα παιδιά, που τόσο αγαπούν τα νοσταλγικά τραγούδια και το φλογερό ταμπεραμέντο της gypsy jazz, είναι στα αλήθεια καταπληκτικοί μουσικοί. Από κοντά είναι τόσο καλοί, όσο φαντάζεσαι, κυρίως γιατί έχουν το σπάνιο χάρισμα να μεταφέρουν στο κοινό τους το πάθος που νιώθουν. Αν δεν έχεις παρακολουθήσει κάποιο live τους ακόμα, ψάξε και άδραξε την επόμενη ευκαιρία.
«Εύχομαι να περάσατε τόσο καλά όσο και εμείς», μας αποχαιρετά τώρα η Ηλιάνα «και στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο ή αύριο το πρωί όταν ξυπνήσετε να σιγοτραγουδάτε ακόμα». Έξω στους δρόμους βρέχει πια δυνατά. Αλλά εγώ, σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Σου σφυρίζω». Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής.
