Σήμερα βραβεύεται ο πρωθυπουργός της ωραίας μας χώρας και έχουμε κάθε λόγο να νιώθουμε υπερήφανοι. Το ότι η βράβευση γίνεται από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισιού και ένα περιοδικό που ονομάζεται Politique International και δεν γίνεται από τον Σύλλογο Παρισινών Κλόουν και το Charlie Hebdo είναι οπωσδήποτε ένα παράδοξο, όχι όμως τόσο παράδοξο όσο το ότι τα βραβεία που θα παραλάβει είναι το Bραβείο Πολιτικού Σθένους και το Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες (τώρα που ξαναβλέπω τα βραβεία σκέφτομαι ότι ίσως τελικά τα βραβεία να είναι από τον Σύλλογο Παρισινών Κλόουν και το Charlie Hebdo).
Όπως κι αν έχει, αν προσπεράσουμε τον σαρκασμό που πιθανόν να κρύβουν οι βραβεύσεις, θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο η βράβευση είναι απολύτως δίκαιη αλλά και ότι τα βραβεία που αξίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι πολύ περισσότερα. Ιδού μερικά μόνο από αυτά :
Βραβείο Αποκαθήλωσης Ξεπερασμένων Ιδεών
Σχεδόν όλοι καταλαβαίνουμε πως οι προοδευτικές ιδέες του παρελθόντος είναι καταδικασμένες να γίνουν οι συντηρητικές ιδέες του μέλλοντος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις ιδέες της αριστεράς και η συμβολή του Αλέκση στην αποκαθήλωση τους είναι αξεπέραστη. Κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να καταδείξει με τόση συνέπεια (και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα) το πόσο προβληματικές είναι στον 21ο αιώνα οι ιδέες της αριστεράς του 19ου και του 20ου.
Βραβείο Επιλογής Συνεργατών
Το να διαλέγεις τους καλύτερους για συνεργάτες δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Όχι βέβαια τόσο συχνά όσο το να διαλέγεις συνεργάτες που άλλοι είναι καλοί, άλλοι κακοί και άλλοι μέτριοι. Αυτό που είναι σχεδόν αδύνατο και άξιο βραβείου, είναι να διαλέξεις για συνεργάτες τους πιο ακατάλληλους για τις θέσεις τους. Είναι να μπορέσεις να κοιτάξεις έναν ωκεανό μετριότητας και από εκεί να επιλέξεις τους χειρότερους. Από τον άνθρωπο-παγώνι για τη θέση του υπουργού Οικονομικών μέχρι τον Νίκο τον Καρανίκα για τη θέση του στρατηγικού συμβούλου και από την κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου για τη θέση της προέδρου της Βουλής μέχρι τον Κατρούγκαλο για οποιαδήποτε θέση, οι επιλογές του Αλέκση λες και γίνονται προκειμένου η μια καταστροφή να διαδέχεται την άλλη. Κι αυτό είναι ένα ταλέντο που οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε με ένα βραβείο.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να διεκδικήσει βραβείο για τη γνώση του σε οποιαδήποτε γλώσσα, πολύ περισσότερο δε για τη γνώση του σε κάποια ξένη. Μπορεί, όμως, να βραβευτεί για την άνεση με την οποία περιφέρει και επιδεικνύει την άγνοιά του διασκεδάζοντας τους Έλληνες και φέρνοντας σε αμηχανία τους ξένους. Το «we ate the camel and know there is the queue», ο αποχαιρετισμός στην Μπριζίτ τη Μακρόν με τα λόγια «Ι hope to come back to Greece and to see Betty also» και κυρίως η άνεση με την οποία ξεστομίστηκαν δεν αφήνουν περιθώρια για ανταγωνιστές και αμφισβήτηση.
Βραβείο Επιτευγμάτων Δυσανάλογων των Προσόντων
Ο Αλέκσης δεν είναι καθόλου καλλιεργημένος, μοιάζει να είναι ελάχιστα μορφωμένος (παρακαλώ όχι ως επιχείρημα μόρφωσης το πτυχίο του, ο άνθρωπος δεν ξέρει ούτε τι είναι η στροφή 360ο ) δεν μπορεί να μιλήσει μια ξένη γλώσσα, τα ελληνικά του είναι φτωχά, δεν μοιάζει να καταλαβαίνει πώς λειτουργεί η οικονομία ή ο,τιδήποτε άλλο που είναι στην αρμοδιότητα μιας κυβέρνησης και όμως έχει καταφέρει να εκλεγεί πρωθυπουργός. Και μετά να ξαναεκλεγεί πρωθυπουργός. Αυτή η δυσαναλογία ικανοτήτων και επιτευγμάτων είναι άξια βράβευσης, όσο κι αν υποβαθμίζεται από τις χαμηλές απαιτήσεις του κοινού στο οποίο απευθύνεται.
Ποτέ κανείς δεν έχει φορολογήσει τόσο πολύ, τόσους πολλούς. Ποτέ. Ο Αλέκσης είναι η απόδειξη ότι δεν υπάρχει όριο στο ποσοστό των εισοδημάτων που μπορεί να αφαιρέσει μια κυβέρνηση από όσους δεν έχουν τη δυνατότητα ή τη διάθεση να φοροδιαφύγουν. Φυσικά, αν δεν άξιζε το Βραβείο Επιτευγμάτων Δυσανάλογων των Προσόντων, ίσως να μπορούσε να καταλάβει ότι έτσι αυξάνει και το ύψος της φοροδιαφυγής, αλλά επειδή του αξίζει και το Βραβείο Αποκαθήλωσης Ξεπερασμένων Ιδεών, ακόμα και να το ήξερε, μάλλον θα συνέχιζε να αυξάνει τους φόρους μέχρι να κάνει όλους τους Έλληνες οπαδούς των ιδιωτικοποιήσεων. Και μπράβο του.
