Τριανταπέντε χρόνια μετά από την πρώτη φορά που το «Blade Runner» βγήκε στις αίθουσες, έρχεται ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ να δώσει νέα πνοή στο δημιούργημα του Ρίντλεϊ Σκοτ. Με την επιλογή να μεταφερθεί η ιστορία από το Λος Άντζελες του 2019 στην Καλιφόρνια του 2049, το σίκουελ του «Blade Runner» μόνο σε επίπεδο ιστορίας και χαρακτήρων θυμίζει την ιδρυτική πράξη του Σκοτ. Γιατί εδώ είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια άλλη ταινία. Η σκοτεινή ταινία του Βιλνέβ είναι ένα επιβλητικό έργο τέχνης, βαθιά φιλοσοφημένη και συγκινητική. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχε εκείνο το πρώτο όραμα με τους κυνηγούς των ρεπλικών, τη μάχη ζωής και θανάτου, τον έρωτα μεταξύ Ντέκαρντ και Ρέιτσελ. Εδώ το μελαγχολικό κρεσέντο εξακολουθεί να ακούγεται (καμιά φορά ακούς στο βάθος και τις νότες του Βαγγέλη Παπαθανασίου από το κλασικό θέμα), αλλά ο δαιμόνιος σκηνοθέτης από το Μόντρεαλ σκάβει πολύ βαθύτερα από το πρώτο επίπεδο της προσχηματικής και ελάχιστης δράσης. Είναι τόσα τα θέματα και ο πολυεπίπεδος συμβολισμός του ελεγειακού φιλμ του, που μετατρέπεται αυτομάτως σε υπαρξιακή αναζήτηση. Μια ταινία εσωτερικής πνοής, βαμμένη στα χρώματα της γέννησης και του θανάτου –μνημειώδης η δουλειά σε τεχνικό επίπεδο με την καλλιτεχνική διεύθυνση, τη φωτογραφία και τα οπτικά ψηφιακά εφέ να προβάρουν από τώρα το Όσκαρ– και το δημιουργό της να παραδίδει ένα διαπεραστικό ψυχογράφημα για την ανθρώπινη μάχη με τη ζωή και το θάνατο. Δεν είναι εύκολη η ταινία και κυρίως δεν απευθύνεται στο πλατύ κοινό, που υποψιάζομαι ότι μπορεί να της γυρίσει την πλάτη του καθώς ίσως τη βρει αργή και χωρίς πολλή δράση. Είναι όμως ένα αυθεντικό σινεμά δημιουργού, που χρησιμοποιεί ως αφορμή και μόνο το πρώτο «Μπλέιντ Ράνερ» για να οδηγήσει τη σχέση δημιουργού και δημιουργήματος σε άλλα, πιο περίπλοκα επίπεδα (συναισθηματικά, ψυχολογικά, υπαρξιακά) και να οδηγήσει τον Άνθρωπο στην οδυνηρή αποκάλυψη της ύπαρξής του. Είναι μεγαλειώδης η σκηνή της οριστικής συμφιλίωσης του ανθρώπου με τη μοίρα του, τότε που τολμά να κοιτάξει κατάματα τα μεγάλα προβλήματα της ύπαρξης. Και να αναρωτηθεί: «Τι περίεργο που πριν ακόμη καταλάβουμε καλά-καλά τι μας συμβαίνει στη ζωή, πασχίζουμε να το διατηρήσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε...»
22°
