Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: H Τόνια Νταλούκα γράφει τη δική της ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
Είχαν περάσει πέντε λεπτά και εκείνη ακόμα κοιτούσε τα παπούτσια της. Σκεφτόταν ότι όλα ξεπερνιούνται με ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Έτσι δεν της έλεγε η γιαγιά της; Ο Θεός να συγχωρέσει την ψυχούλα της. «Ο Θεός παιδί μου μας έδωσε ψυχή για να μπορούν τα πόδια να τρέχουν όταν τα παπούτσια το επιτρέπουν».
Η γιαγιά τις περισσότερες φορές μιλούσε με γρίφους. Τους είχε ανάγκη έλεγε, ποτέ δεν είπε το γιατί. Σαν επτασφράγιστο μυστικό το πήρε μαζί της. Θυμήθηκα την μητέρα μου να μου λέει, ότι η γιαγιά όταν ήταν μικρή, ήθελε να γίνει καθηγήτρια φιλοσοφίας. Ο προπάππους μου όταν το είχε ακούσει είχε ξεσπάσει σε βροντερά γέλια. Δεν της αγρίευε όμως ποτέ και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να σε υποτιμάει κανείς ή να σου αγριεύει ή μήπως είναι το ίδιο τελικά;
Ξέρω όμως ότι η γιαγιά έσφιξε τα δόντια της και ότι από εκείνη την ημέρα και μετά αποφάσισε να φύγει από το σπίτι του προπάππου μου. Καλοκαίρι ήτανε, όπως τώρα. Με την διαφορά ότι η γιαγιά δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω πλέον.
Έσφιξα το χέρι της μητέρας μου. Ένας βαθύς αναστεναγμός ήρθε μέσα από την μάσκα που κάλυπτε την μύτη και το στόμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά μου μη μπορώντας να καταλάβω αν πραγματικά με κοιτούσε.
Ο γιατρός στο νοσοκομείο μας είπε ότι το πάλεψε σαν παλληκάρι. «Θα ζούσε ακόμα αν δεν είχε χτυπήσει η πανδημία την πόρτα μας, πραγματικά λυπάμαι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για εκείνη».
Η γιαγιά είχε χάσει τον προπάππου μου ξαφνικά. Την ειδοποίησαν ένα καλοκαίρι κάτι ξαδέλφια της. Ήτανε μαζί με την μητέρα μου διακοπές στο νησί του παππού. Δεν μπορούσε να πάει για την κηδεία, το να φύγεις τότε από το νησί δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έμεινε δυο βράδια ξάγρυπνη να του μιλάει. Η μητέρα μου την άκουγε που και που να κλαίει με αναφιλητά. Τα πρωινά όμως ήτανε εκεί για να φροντίσει αυτά που η ζωή της όριζε.
Ένα χρόνο πριν η γιαγιά μου είχε χαρίσει ένα δαχτυλίδι της, δώρο του παππού μου είχε πει κλείνοντας μου το μάτι. Μου έδωσε και ένα γράμμα. «Για σένα», μου είπε και με φίλησε τρυφερά. Πήγα να το διαβάσω και με σταμάτησε. «Όχι τώρα, όταν θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς, τότε» και μου έκλεισε το μάτι.
Μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό, μα δεν το διάβασα. Το κρατούσα στο κομοδίνο μου μαζί με το δαχτυλίδι του παππού. Η κηδεία της έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας. Κοίταξα το κινητό μου. 12 Αυγούστου του 2020.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
10°
