Τι σκέφτεται μια 17χρονη όταν βλέπει την ταινία «Ευτυχία»

*Γράφει η Αδαμαντία Σελέκου

Μέσα στο πλήθος των γεγονότων που μας ακολουθούν, ο καθένας μας έχει μια ιστορία. Μια ιστορία που δεν μας αντιπροσωπεύει σαν άτομα γιατί συχνά δεν την έχουμε επιλέξει, αλλά την έχει διαλέξει για εμάς η ίδια η ζωή. Η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι ένα ταξίδι στην καρδιά των γεγονότων που έχουν πλάσσει μια γενιά. Η ταινία του Άγγελου Φραντζή ταξιδεύει τους θεατές στην εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής όπου βρίσκουμε την «Ευτυχία».

Με την αλλαγή πατρίδας, ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει ένα απο τα βασικά μοτίβα της ταινίας, αλλά και της εποχής μας, την Πατρίδα, ένα στοιχείο που μας ταυτοποιεί. Μέσα από την ιστορία καθίσταται φανερό ότι ρίζες μας, πέρα από δεδομένα, δηλαδή πατρίδα και οικογένεια, τα οποία μας συν-δημιουργούν, είναι οι εικόνες, οι μυρωδιές και η μουσική που κουβαλάμε μαζί μας όπου και αν πάμε. Η Ελευθερία φέρνει αυτή τη ματιά της στην Ελλάδα και δημιουργεί τα παιδικά μας κυριακάτικα μεσημεριανά δίπλα στη γιαγιά που όλοι θυμόμαστε.

Βλέποντας την «πατρίδα» από μια άλλη, πιο υπαρξιακή, οπτική γωνία, παρουσιάζεται υπό ορισμένες συνθήκες ως υπαρξιακό βάρος, κάτι που −μεταφορικα−, μας βοηθάει σαν ανθρώπους να περπατάμε στη γη και να μην πετάξουμε στο διάστημα. Η γνώση πως όλοι ανήκουμε κάπου μας κρατά όλους σε ένα επίπεδο αυτογνωσίας και ταυτότητας. Μπορεί ένας άνθρωπος που δεν έχει θρηνήσει τον θάνατο της «πατρίδας» του να είναι πιο εκγλωβισμένος στην καθημερινότητα και στον τίτλο της.

Η Ευτυχία πήρε τη ζωή και έπλασε μόνη της την ταυτότητά της. Έσπασε κάθε στερεότυπο δημιουργώντας κάτι που ο καθένας μπορεί να ακούσει και να ταυτιστεί, όποια «πατρίδα» και αν κουβαλάει. Δημιουργεί Τέχνη. Μέσα από τους στίχους και τα άτακτα δρομάκια της ζωής της Ευτυχίας βλέπουμε παράλληλα τις ρίζες της σημερινής μας Ελλάδας, μιας Ελλάδας που ανάσαινε τότε και αναπνέει το ίδιο και σήμερα.