Eδώ και 4 μήνες βγαίνω με κάποιον. Γνωριστήκαμε μέσω κοινών γνωστών οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να μας δουν ζευγάρι και τα κατάφεραν. H αλήθεια είναι ότι στην αρχή εγώ δεν πολυψηνόμουν και σε παρόμοια φάση ήταν και εκείνος... ώσπου ένα βράδυ, από εκεί που ήταν παγόβουνο, μου εξομολογείται πόσο με θέλει αφήνοντάς με παγωτό! Oπότε λέω και εγώ, ας δώσω μια ευκαιρία... στην αρχή όλα καλά και όλα ωραία... ήμασταν 7 μέρες την εβδομάδα μαζί, γελάγαμε, περνάγαμε τέλεια... από τον Σεπτέμβριο όμως (σημειωτέον ξεκινήσαμε να βγαίνουμε τον Αύγουστο!) δεν ξέρω τι έπαθε και βλεπόμαστε μόνο δυο μέρες την εβδομάδα και για λίγες ώρες (και πάλι περνάμε υπέροχα). Κάτι που πάντα με ανησυχεί είναι ότι κάθε φορά λέει πόσο λίγος είναι μπροστά μου, πόσο όμορφη και έξυπνη είμαι και ότι αξίζω κάποιον καλύτερο παρόλο που ποτέ δεν έχω κάνει κάτι για να του δημιουργήσω αυτή την αίσθηση... τέσπα. Όταν του ζήτησα να βλεπόμαστε περισσότερο μου είπε ότι έχει οικογενειακά προβλήματα και ότι θα βαρεθούμε να είμαστε συνέχεια μαζί και ότι θέλει να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στη δουλειά του και στους φίλους του. Οπότε άρχισα και εγώ να ξενερώνω και του ζήτησα να χωρίσουμε. Τότε μου ζήτησε να μη χωρίσουμε, αν και στην προκειμένη δεν μπορούσε να δώσει περισσότερα. Επειδή συνήθως σηκώνομαι και φεύγω με ελαφρά όταν τα πράγματα σκουραίνουν, αποφάσισα αυτή τη φορά να κάνω την ανατροπή και να προσπαθήσω... αλλά ήδη βλέπω ότι η προσπάθειά μου είναι εντελώς μάταιη. Για να μη μακρυγορώ η ερώτησή μου είναι μία... Γίνεται ένας άνθρωπος να μη σε παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο όλη την ημέρα αλλά να κλαίει σαν μικρό παιδί και να σε παρακαλάει να μη χωρίσετε; Μπορεί κάποιος να λέει πως είναι ερωτευμένος μαζί σου και να μην επιδιώκει να σε βλέπει όσο γίνεται περισσότερο; Και στην τελική τι να κάνω; Να μείνω ή να φύγω, γιατί πολύ πιθανόν να έκανα την ανατροπή και την εσωτερική μου επανάσταση σε χαμένη περίπτωση....
Ωραία περίπτωση βρήκατε για να κάνετε την ανατροπή σας. Συλλυπητήρια.
Υ.Γ. Οικογενειακά προβλήματα συν «δεν είμαι αρκετά καλός για σένα» συν δουλειές και φίλοι συν «μη μ’ αφήνεις θα φαρμακωθώ», ίσον τρικυμία εν κρανίω, ψυχή κατατρεγμένη και καρδιά φοβική, σπεσιαλίστας της απόστασης, μπούλης της χειροτέρας.
Aγαπητή Μυρτώ, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια, είμαι εκεί που πρέπει. Ορθοπόδησα, ξεπέρασα καταθλίψεις και πιόματα, ανέβηκα επαγγελματικά, έχω φίλους και γενικά είμαι σε μια πολύ καλή φάση στη ζωή μου. Πηγαίνω στη δουλειά, βγαίνω με φίλους, γελάω, γυρνάω σπίτι και Ω, σκέφτομαι αυτόν. Που με άφησε γιατί ήθελε να κάνει πράγματα στη ζωή του (επαγγελματικά κυρίως) και πίστευε πως θα του ήμουν εμπόδιο. Που ήταν χέστης και δεν μπόρεσε καν να το πει σαν άνθρωπος. Που, γενικά, απλά δεν με αγαπούσε αρκετά. Απλά. Και όντας λογικό άτομο, τα γνωρίζω αυτά, εύχομαι να είναι καλά και να πάει στο καλό, πετάω και κάνα σιχτίρ και πάω στη δουλειά. Γυρνάω. Και Ω, να τος πάλι! Κι εσείς, που είστε λογική επίσης και έξυπνη, θα σκεφτείτε «ο έρωτας με έρωτα περνάει, ζώο». Και θα έχετε δίκιο (και στα δυο).Άλλα εγώ που προφανώς έχω κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλό μου (να το κοιτάξω αυτό) σκέφτομαι πως έχετε δίκιο μεν, γιατί στον π@@τσο δεν μπορώ; Γιατί ακόμα και όταν όλα πάνε καλά, γιατί ενώ λογικά έπρεπε να ρίξω το σιχτίρι και να φύγω, ακόμα σκέφτομαι αυτόν, γιατί ακόμα είναι ο άνθρωπος που θέλω και αγαπώ, γιατί σκέφτομαι σαν χαζό δεκαπεντάχρονο και όχι σαν φυσιολογική τριαντάρα. Γιατί, ακόμα, μερικές φορές θέλω να τα αφήσω όλα και να τρέξω εκεί. Και δεν με νοιάζουν τα πρέπει, ποτέ δεν με ένοιαζαν, αλλά δεν γυρνάμε εκεί που δεν μας αγαπούν! Γιατί παρά τα όσα λένε, όταν μας διώχνουν, δεν μας αγαπούν. Η απάντησή σας λογικά είναι να γίνει λεπτομερής έλεγχος εγκεφάλου και λοβοτομή. Αλλά τα ραντεβού στον ΕΟΠΠΥ αργούν πολύ, και νομίζω οι λοβοτομές απαγορεύτηκαν (κακώς). Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Παραμείνετε γαμάτη.
Ναι, θα παραμείνω, σας ευχαριστώ.
Υ.Γ. 1 Όλα στην ώρα τους.
Υ.Γ. 2 Ξέρω κάποια που της πήρε δέκα χρόνια (παρά τρεις μήνες) να ξεπεράσει ένα αντίστοιχο crash.
Υ.Γ. 3 Κρατήστε το καλό: θέλετε να τα αφήσετε όλα και να τρέξετε εκεί, αλλά δεν αφήνετε τίποτα και δεν τρέχετε πουθενά. Τεράστιο βήμα.
Αγαπητή Μυρτώ, το βασικό φιλοσοφικό μου ερώτημα τον τελευταίο καιρό είναι γιατί ο άνθρωπος έχει τη βασική ανάγκη να αγαπηθεί από το αντίθετο φύλο... Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αφού είμαι σε μια πολύ γαμάτη φάση της ζωής μου. Γιατί να μου λείπουν τα σαλιαρίσματα και οι έρωτες, τα ατελείωτα μηνύματα, το ατελείωτο σεξ (που κακά τα ψέματα είναι πιο τέλειο μέσα στη σχέση ή απλά με κάποιον που είσαι ερωτευμένος) και όλα τα υπόλοιπα, τι πάει λάθος και έχω τέτοια συναισθήματα! Βοήθησέ με, βγάλε με από το βούρκο της άγνοιας...
Μια ανήμπορη φοιτήτρια
Αν μπορούσα να απαντήσω σε αυτό το βασικό φιλοσοφικό σας ερώτημα θα ήμουν η γερόντισσα Παϊσία.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
7°
