»Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος γενικευμένος φόβος στο δόσιμο. Στο ψυχικό ξεβράκωμα. Όλοι ταμπουρωμένοι πίσω από ασφαλείς, απυρόβλητες οχυρώσεις. Και τα κουκούλια που μας θρέφουν γίνονται, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο συμπαγή – αδιαπέραστα. Μήπως ο φόβος γεννιέται μέσα από τις παράλογες φαντασιώσεις μιας ενδεχόμενης απώλειας; Γιατί τόσο ενισχυμένη αυτοάμυνα; Κι εντωμεταξύ η ζωή μας τρέχει εμπρός, σφυρίζοντας αδιάφορα και ενίοτε κρυφογελώντας με τα χάλια μας. Είναι τόσο δύσκολο τελικά να είσαι απροσχημάτιστος και διαυγής; Να ζεις τη ζωή σου έτσι όπως ακριβώς της οφείλεις; Σα να είναι, όχι κάποιου άλλου υπόθεση, αλλά δική σου;
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση ζέστη Ιούνιο μήνα. Γιατί τόσο ενισχυμένος καύσωνας; Είναι τόσο δύσκολο τελικά να περάσουμε ένα δροσερό καλοκαίρι χωρίς το κλιματιστικό να κάνει γου γου γου μέσα στο αυτί μας από τώρα; Να ζεις τη ζωή σου χωρίς να ξυπνάς με ψύξη πρωινιάτικο;
Υ.Γ. Αν θέλετε τη γνώμη μου δεν πρόκειται για παράλογες φαντασιώσεις μιας ενδεχόμενης απώλειας. Οι σχέσεις στο ένα μέρος τους είναι και υποθήκες πόνου, μην ξεχνάτε. Το υπόλοιπο έχει να κάνει με την τόλμη να πας πιο κοντά σε κάτι. Και αυτό το «πιο κοντά» είναι και κάπως τρομακτικό βεβαίως βεβαίως.
»Ρε Μυρτώ, έμπλεξα πάλι. Είμαστε στην ίδια παρέα, είναι κολλητός κάτι φίλων μου και εδώ και 6 μήνες με φλέρταρε ασυστόλως. Είναι φοβερό καμάκι και το ξέρω, γι’ αυτό και στην αρχή δεν έδινα και πολλή σημασία, άσε που όλες πέφτουν ξερές γι’ αυτόν. Εγώ όμως δεν είμαι «όλες» και αποφάσισα να του το κάνω σαφές φτύνοντάς τον επιδεικτικά και τους 6 μήνες συνεχόμενα, μόνο και μόνο για να του κόψω τον αέρα του «γαμιά της γειτονιάς» και όχι επειδή δεν μου αρέσει. Μέχρι που ένα βράδυ αποφάσισα ότι το καλοκαίρι ξεκίνησε, ήπια κάτι μοχίτο και του πρότεινα να έρθει να κοιμηθεί σπίτι μου. Χωρίς πολλές πολλές περιστροφές... Ε, αν σου πω ότι με πήρε αγκαλιά και κοιμηθήκαμε σαν αδερφάκια ενώ από τότε με βλέπει (στην παρέα) και παθαίνει γλωσσοδέτη, τι θα μου πεις; Τι ήθελε τελικά; Να με θέλει και εγώ να λέω όχι; Λίγο αυνανιστικό δεν είναι το παιχνίδι για το παιχνίδι; Λες να τον ερωτευτώ τώρα στα καλά καθούμενα; Πολλά τα ερωτήματα και κάνει και ζέστη, πάω να πάρω μια γρανίτα φράουλα. - Ν.
Και πολύ καλά θα κάνετε. Κόφτε τα μοχίτο και αρχίστε τις γρανίτες. Αν πάλι θέλετε σώνει και καλά να ερωτευτείτε τον κουλό αυτό γκόμενο, προτείνω να ξεκινήσετε το project από Σεπτέμβριο. Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή για να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Υ.Γ. Το γεγονός ότι τον φτύνατε για έξι μήνες σερί μόνο και μόνο για να του τη σπάσετε, δεν σας εξαιρεί από «όλες» τις άλλες.
»Καλά, Κοντοβά, τα έχω πάρει τρελά με την πάρτη σου! Είναι δυνατόν το μόνο γκομενάκι-λεσβία που είχες στη γαμωσειρά σου, να το βάζεις να καταλήγει με τον Πακιστανό; Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την εθνικότητα και φυσικά δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά μήπως είσαι εσύ; Είμαι περήφανη λεσβία και θηλυκή, όπως το τηλεοπτικό σου γκομενάκι, και διερωτώμαι: έχεις δει πολλές λεσβίες συνεργάτιδές σου (που όλος ο κόσμος ξέρει ότι έχεις) να καταλήγουν ευτυχισμένες με άντρες Πακιστανούς; Χάθηκε να τη ζευγαρώσεις με ένα θηλυκό θεοκόμματο; Εδώ έβαλες τη Βίσση να τραγουδά τζυμπριακά στο Barbaδήμος (έλεος!). Διά τούτο ενίσταμαι, και ως εκπρόσωπος των αδικημένων λεσβιών, εύχομαι να σου καεί το dvd, να σπάσει το 12ποντο σε πρώτο ραντεβού ως τρυφερή καρδιά ενός μαρουλιού και να χτυπάς την κεφάλα σου όλη νύχτα, αλλά ο στίχος να μη βγαίνει.
Υ.Γ.1 Κατά τ’ άλλα σ’ αγαπώ πολύ κι ας μαλακίζεσαι ώρες-ώρες!
Υ.Γ.2 Μην υποτιμάς και μην κάνεις τηλεοπτικές «ξεπέτες» με το λεσβιακό κοινό σου! Οk, μικρό ξενέρωτο, straight κοριτσάκι;
Υ.Γ.3 Καλό καλοκαίρι, μωρό μου!
Υ.Γ.4 Βάλε κάτω την γκλάβα σου και ξαναμάγεψέ μας, σκατό! Εντάξει; - Ταχωπάρειηλεσβία
»Καλησπέρα Μυρτώ, είμαι 32 ετών και τα τελευταία χρόνια με κρατούν πολύ απασχολημένο οι οικογενειακές μας επιχειρήσεις, οι οποίες λόγω της κρίσης απαιτούν την ενεργή προσωπική μου συμμετοχή. Η κοινωνική μου πραγματικότητα έχει περιέλθει σε δεύτερη μοίρα, ενώ τείνω να απέχω πια τελείως από αγαπημένες μου δραστηριότητες όπως είναι η ιππασία, η κωπηλασία και το μοντέρνο πένταθλο. Έχω επιπλέον αφήσει στη μέση και το διδακτικό μου έργο στο Paris III γιατί πρέπει να βρίσκομαι σχεδόν όλο το χρόνο στην Αθήνα. Το πρόβλημά μου είναι το εξής: Μέχρι σχεδόν και πέρυσι, αραδιάζοντας την παραπάνω παπάρα, κατάφερνα κουτσά-στραβά να σύρω καμιά γκόμενα μέχρι το δυάρι μου στον Νέο Κόσμο. Φέτος τι λες να αρχίσω να λέω;
8°
