Σου το έγραψε και κάποιος άλλος, Μυρτούδι. Κουράστηκα να ζω συνέχεια κάνοντας προσπάθεια να σηκωθώ από εκεί που έπεσα, να βρω δύναμη και κουράγιο να προχωρήσω και να το πάρω από την αρχή τη στιγμή που ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναπέσω. Κουράστηκα να επενδύω στους λάθος ανθρώπους και να τρώω τα μούτρα μου, μπούχτισα να ζω αιωνίως σε μια φούσκα που σκάει και με ρίχνει με φόρα στα τσιμέντα. Ελπίζω να μη χαλάω τη διάθεσή σου και σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα. Τουλάχιστον ας περνάς εσύ καλά, γιατί οι αναγνώστες σου μάλλον δεν έχουν ταλέντο σε αυτό. -Αθανασία
Σας ευχαριστώ πολύ που αναγνωρίζετε το ταλέντο μου στο ευ ζειν, έστω και εμμέσως. Όντως υπάρχει το ταλέντο αυτό και μπορώ να σας πω ότι το ανακάλυψα και το ανέπτυξα με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα διότι μεγάλωσα, όπως κι εσείς και ο περισσότερος κόσμος, σε συνθήκες που είχαν μικρή σχέση με τη συνειδητή επαφή με τον εαυτό μας. Λυπάμαι που το μαθαίνετε έτσι απότομα, αλλά το παιχνίδι της ενηλικίωσης έχει αμέτρητες πίστες που τρως τα μούτρα σου και τα ξανατρώς και τα ξανατρώς και τα ξανατρώς και μετά σηκώνεσαι και ξανασηκώνεσαι και ξανασηκώνεσαι και προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς και ξαναπροσπαθείς. Και όλο αυτό κρατάει για πάντα. Όσο για τη φούσκα και τις επενδύσεις στους λάθος ανθρώπους, αυτή είναι μια άλλη υπόθεση. Φούσκωμα ξεφούσκωμα, ε κάποια στιγμή μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τι είναι τι και δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ασχολείσαι με φούσκες. Εκτός αν χρειάζεσαι πού και πού λίγο παραμύθι, οπότε το κάνεις συνειδητά και έτσι δεν είναι τόσο οδυνηρή η πτώση. Αυτά. Καλές πτώσεις και καλές πτήσεις.
Μυρτώ, τη γνώμη σου επειγόντως! Το λέω με λίγα λόγια για να μη σου πιάνω και τον χώρο. Ενάμιση χρόνο η σχέση, τριών μηνών έγκυος εγώ. Δεν το επιδίωξε κανείς από τους δυο μας. Στην αρχή φρίκαρα, έκλαιγα, μιλήσαμε για έκτρωση. Τώρα το μετάνιωσα και θέλω να το κρατήσω. Είμαι 28 και εκείνος 24. Μένω με τους γονείς μου, μένει με τους γονείς του. Ξέρω, θα πεις ότι είμαστε ανώριμοι και ανέτοιμοι, αλλά θα προτιμούσα να πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που λένε όλοι. Έτσι κι αλλιώς το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Έχω πρόβλημα γιατί δυστυχώς οι επιθυμίες μας με το αγόρι δεν συναντιούνται πουθενά. Το καταλαβαίνω ότι αγχώθηκε και ότι δεν ήταν μέσα στα σχέδιά του να βρεθεί μπαμπάκας στα 24, αλλά ας πρόσεχε τέλος πάντων. Και δεν του ζητάω τίποτα. Απλώς θέλω να το κρατήσω με δική μου ευθύνη. Αυτά. Τι κάνουμε;
Σιγά μη σας πω εγώ τι να κάνετε. Είπαμε, δική σας ευθύνη.
Υ.Γ. Αν και όταν λέμε «δική μου ευθύνη» ενώ μένουμε με τους γονείς μας, σημαίνει ότι θέλουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί όλοι μαζί συμπούρμπουλοι. Εκτός αν εννοείτε ότι θα βρείτε ένα δικό σας σπίτι και θα πορευτείτε εσείς και η ευθύνη σας – που δεν το νομίζω. Σε κάθε περίπτωση, καλή τύχη και καλά Χριστούγεννα εύχομαι.
Μυρτούδι μου, γλυκό κι αγαπημένο, πες μου τι γίνεται όταν ο έρωτας πάει και χώνεται μέσα στις ρωγμές του τοίχου της κουζίνας! Τρία χρόνια σχέση από έρωτα πολλά υποσχόμενο και τώρα κάθομαι και αναρωτιέμαι πότε χάσαμε ο ένας τον άλλον και πώς δεν το καταλάβαμε ενώ εκείνος μασάει χτεσινά σουβλάκια μπροστά στην τηλεόραση. Θέλω να χωρίσω και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αλλά όταν η σκέψη αρχίζει και γίνεται πραγματική προοπτική τρέμουν τα γόνατά μου και βουλιάζω ολόκληρη στην απελπισία. Αχ κοριτσάκι μου, γιατί η ζωή να μην είναι όπως στα Υπέροχα Πλάσματα;
Μα είναι! Στα Υπέροχα Πλάσματα ένας έρωτας πολλά υποσχόμενος πήγε και χώθηκε μέσα στις ρωγμές της πραγματικότητας που είχε να κάνει με τα θέλω του καθενός και αντίο σας. Έμειναν, ωστόσο, άλλα πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, η σοφία να καταλαβαίνεις εγκαίρως (ή όχι και τόσο εγκαίρως) πότε ήρθε η στιγμή να την κάνεις αποχαιρετώντας ένα όνειρο που δεν σου βγήκε, ακόμα κι αν χρειαστεί να επιστρέψεις σε μια ζωή που κάτι της έλειπε. Δεν πειράζει, γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι, η δουλειά, η σχέση μας με τον εαυτό μας και με τις επιθυμίες μας. Κι η ζωή τραβάει την ανηφόρα.
Υ.Γ. Καλά δεν είναι κιόλας 100% σίγουρο ότι θα χωρίσετε επειδή περνάτε μια ανέμπνευστη φάση. Οι άνθρωποι που δεν θέλουν να χωρίσουν, δουλεύουν. Τα υπόλοιπα είναι κλάψες. Σόρι, αλλά είναι.
17°
