Όταν όλα έχουν έρθει ανάποδα υπάρχει μονάχα ένας δρόμος. Αυτός της σιωπής. Πριν λίγο καιρό γίνανε εκλογές και εγώ απείχα. Σιώπησα… γιατί δεν είχα τίποτα να πω που θα ακουγόταν. Μόλις βγήκε μία νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, μα εμένα μου κάνει σαν αντί να τρώω φασόλια να τρώω φασολάδα. Περί ορέξεως αμπελοφάσουλα δηλαδή. Και έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη με αυτή τη σκέψη. Νομίζω πως πολλοί αισθάνονται το ίδιο.
Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από κάποια χρόνια. Είχα αρματωθεί με τα όνειρά μου και ένιωθα τόσο αισιόδοξη και δυνατή. Πώς γίνεται μέσα σε αυτά τα χρόνια να άλλαξα τόσο πολύ; Τώρα νιώθω ότι δεν μπορώ να έχω πια αυτά τα όνειρα. Δεν μπορώ να έχω όνειρα. Δεν φοβάμαι. Απλά όλα μου φαίνονται ίδια. Πιο ίδια και από τα φασόλια. Γιατί υπάρχουν πολλές εναλλακτικές στα φασόλια. Τα μαυρομάτικα, τα ξερά, τα χλωρά, τα απροσδόκητα και εναλλακτικά φασόλια ροβίτσα και τέλος τόσοι διαφορετικοί τρόποι να τα μαγειρέψεις. Αλλά τα όνειρα, πόσα να είναι; Τι μαγειρεύουν για το μέλλον μου/μας; Κάθε φορά που νιώθω τη φαντασία μου στη μαγειρική να στερεύει ξέρω ότι χτυπάνε καμπανάκια. Κοινωνικά καμπανάκια, καμπανάκια υπαρξιακά, προσωπικά καμπανάκια, καμπανάκια επαγγελματικά αλά κρεμ και φυσικά τα πολύ διαδεδομένα fast food καμπανάκια, meaning τρώω κάτι απλά για να μην πεινάσω, δίχως καμία ιεροτελεστία και έμπνευση. «Τρώγοντας κουτόχορτο» δηλαδή, έργο άγευστο. Κύκλος πρώτος, δεύτερος, κύκλος που δεν κάνει τον κύκλο του… Κλείνοντας, εύχομαι στη νέα κυβέρνηση… όχι άλλες φούσκες… ή μάλλον λιγότερες φούσκες, παιδιά. Πόσο να αντέξουμε;
Θέλω να ονειρευτώ. Να ονειρευτώ ότι ο κόσμος θα γίνει όπως τον φαντάζεται το ονειροπαρμένο δεκαεννιάχρονο μυαλό μου. Ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς που εγώ πιστεύω για ανθρώπους. Ότι η αγωνία για τους άλλους δεν αποτελεί δικό μου ουτοπικό ιδεώδες. Ότι το αδιέξοδο της ιδιοτέλειας και οι μονόδρομοι του «ΕΓΩ» θα σβήσουν στην επόμενη στροφή. Ρομαντικές ουτοπίες θα μου πείτε... Πού μας οδήγησε όμως ο τόσος κυνισμός; Γι’ αυτό δεν θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι. Όπως λέει κι ο Καζαντζάκης, έχουμε τα χρώματα, έχουμε τα πινέλα, ας φτιάξουμε επιτέλους το δικό μας παράδεισο. Αν όμως ζωγραφίζουμε κάθε μέρα απ’ την αρχή την κόλαση, ας μην κατηγορούμε κανέναν άλλο παρά μόνο τους εαυτούς μας...
- Α.Σ.
Κι όμως γυρίζει
Τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες εδώ και πολύ καιρό. Και το γεγονός αυτό, μετά από τα συμβάντα και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί, δείχνει το ποιόν του και τους λόγους της μη βελτίωσής του.
Οι επιφανείς αρθρογράφοι της χώρας τείνουν τον τελευταίο καιρό να αναμασούν ο ένας τα συμπεράσματα του άλλου. Σκέφτεται κανείς ότι είτε έχουν καταλήξει ομαδικά σε ένα πνευματικό/αντιληπτικό τέλμα, πράγμα δύσκολο, είτε έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα, αντλούμενα από την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας.
Εννοώ την έλλειψη ουσίας και πολιτικής ηθικής, την απουσία εθνικής στρατηγικής, τη χρόνια παθογένεια του κομματικού συστήματος, των συντεχνιών και της διαφθοράς, που όλα μαζί είναι, πάνω απ’ όλα, θέμα παιδείας…
…Παρατηρώ επίσης πως όλοι εκφράζουν ανοιχτά και με έναν ελαφρώς κλαψιάρικο και παραπονετικό τρόπο τις ελπίδες τους πως τούτη τη φορά οι ίδιοι θα βγουν ψεύτες… και το πολιτικό σκηνικό θα εμφανίσει μια βελτίωση ουσιαστική, πέρα από πρόσκαιρες, επιφανειακές οφθαλμαπάτες. Ευχολόγια και ελπίδες φρούδες…
Στα 21 μου χρόνια σκέφτομαι πόση ανακούφιση μπορώ να νιώσω ενσωματωμένος πολιτικά και οικονομικά σε μια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου και θα προσπαθήσω ταυτόχρονα να κρατήσω, αν όχι να μεταδώσω, την ιδιαίτερη πολιτισμική μου ταυτότητα. Έτσι σκέφτομαι το μέλλον μου. Και νομίζω πως όσοι σκεπτόμενοι έχουν την απαραίτητη δύναμη και φιλοδοξία, σκέφτονται αναλόγως.
13°
