Μυρτώ, καλησπέρα. Με αφορμή το γράμμα της/του Nariz (#564) που παρουσιάζεται ως το αντίθετο του drama queen (aka dramatically-happy queen) θα ήθελα να σου πω τον πόνο μου. Ψάχνω, ψάχνω και δεν βρίσκω. Με βρίσκουν άλλοι που ψάχνουν αλλά εγώ δεν τους θέλω, ενώ εγώ και δεν βρίσκω αλλά και δεν με θέλει και κανείς που να τον θέλω κι εγώ. Τα γνωστά ρητά «υπομονή», «θα σου ’ρθει από κει που δεν το περιμένεις», «κάνε Facebook» δεν με βοηθάνε…
Τι να κάνω, γιατρέ μου, ώστε: 1. Να μην απελπιστώ μεν 2. Να μην αφεθώ δε και μείνω μπακούρι μέχρι να πιάσουν τα μέτρα και ανακάμψει η ελληνική οικονομία (lol)
Μίλα μου Καθαρά!!
Η ελληνική οικονομία είναι θέμα χρόνου να ανακάμψει. Μετά το Πάσχα, λέει ο πρωθυπουργός, έρχεται η ανάπτυξη οπότε φορέστε μεταξωτό βρακί και πιάστε τα γιοφύρια.
Υ.Γ. 1 Τώρα μάλιστα που καταργήθηκε και η νεολαία της ΝΔ και γίνεται εξυγίανση στο κόμμα, χαμός. Θα ανοίξουν οι πύλες και θα ξαμολυθεί τέτοια φλωριά στο κέντρο της πόλης που δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Μιλάμε για μακελειό.
Υ.Γ. 2 Πάντως εγώ προτείνω να απελπιστείτε. Γιατί, δηλαδή, όλοι οι άλλοι στο πηγάδι κατούρησαν;
Αγαπημένο μου «Μίλα μου βρώμικα». Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα αγόρι που εκεί που καθότανε στη πλατεία του χωριού του είδε μια παλιά του φίλη και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα! Η ευτυχής συγκυρία ήταν ότι και η κοπέλα το ίδιο ένιωσε παρότι τη δεδομένη στιγμή αυτή δεν ήταν εν δυνάμει ελεύθερη (ατυχής συγκυρία). Κι έτσι εκείνη τη βραδιά του Αυγούστου έκατσαν μέχρι σχεδόν το ξημέρωμα πίνοντας τις μπίρες που τους είχε κεράσει ένας μεθυσμένος φίλος που διορατικά είδε τον έρωτα στα μάτια τους. Το πρωί τους βρήκε χωρίς να έχουν ανταλλάξει παρά μόνο κοσμικά ερωτόνια, αυτά τα σωματίδια του Θεού που δεν έχουν ακόμα ανιχνεύσει ούτε στο κύκλοτρο του Cern. Γυρνώντας και οι δύο στη ρουτίνα της πόλης, έδωσαν ένα πρώτο ραντεβού μετά από 1-2 βδομάδες όπου φιλήθηκαν με πάθος... Όμως όπως είπαμε δεν ήταν σωστό, και έτσι προσπάθησαν να μην ξαναβρεθούν, το κορίτσι για να δει τι θέλει στη ζωή της και το αγόρι για να μην την πιέσει. Μετά από δυο μήνες έκαναν έρωτα, όπως δεν είχαν ξανακάνει ποτέ ως τότε. Συνέχισαν πολύ αραιά να βρίσκονται, το κορίτσι δήλωσε ότι θα χωρίσει αλλά μετά από ένα χρόνο, όπου σταμάτησε να βλέπει το αγόρι, αρραβωνιάστηκε το παιδί που ήταν δέκα σχεδόν χρόνια μαζί. Πάνω όμως που έγινε αυτό, ξαναμπήκε στη ζωή της ο έρωτας ο παιδικός και αποφάσισε να χωρίσει. Προσπάθησε να έρθει ομαλά ο χωρισμός, αλλά πήγε κρυφά διακοπές με τον έρωτά της, πέρασε πολλά βράδια στην αγκαλιά του και δήλωνε αγάπη και έρωτα μαζί του. Μέχρι που μετά από ένα χρόνο αρραβώνα άφησε και το κοινό σπίτι που είχε ακόμα με τον πρώην της. Και τότε ζήτησε από τον έρωτά της να μείνει λίγο μόνη, να χαλαρώσει, να σκεφτεί, να δει τι θέλει στη ζωή της. Και της έδωσε το χρόνο της... Και ξαφνικά, του ανακοινώνει ότι θα πάει να βρει τον πρώην της, που είχε χωρίσει και που εντωμεταξύ είχε φύγει στο εξωτερικό, για να βρει δουλειά και να ζήσει εκεί μαζί του.
Το ερώτημά μου είναι ποιο είναι το τέλος της ιστορίας και ποιο το ηθικό δίδαγμα αυτής...
Θα ’ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη...
Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου για τη συνεισφορά σας στη νεκρά φύση του εγκεφάλου μου, πάνω στην ώρα που λέω να κάνω καινούργιο σίριαλ και είμαι στεγνή από drama. Το ερώτημά σας για την έκβαση της ιστορίας θα απαντηθεί από τους σχολιαστές του μέλλοντος, αν και συνήθως αυτά τα σενάρια ολοκληρώνονται με γαμήλιες τελετές, δακρυσμένους συγγενείς και γλυκές αναμνήσεις παιδικών ερώτων που έγιναν για λίγο αλήθεια και εκτονώθηκαν τσακ μπαμ στο κατώφλι της «ενηλικίωσης». Όλα αυτά στην πραγματική πραγματικότητα. Στο σινεμά, άλλο.
Υ.Γ. 1 Όσο για το ηθικό δίδαγμα, δεν υπάρχει. Ή, αν υπάρχει, σχετίζεται με τα στρεσογόνα δαχτυλίδια αρραβώνων.
Υ.Γ. 2 Πηγαίνουμε εκεί που μας σπρώχνει η καρδιά μας. Μετά η καρδιά μας παύει να σπρώχνει και επιστρέφουμε εκεί που νιώθουμε ασφαλείς. Σε κάθε περίπτωση, το παιχνίδι έχει και την εκδοχή «πέφτω στην τρύπα του κούνελου και τρώω τα μούτρα μου ηρωικά».
Υ.Γ. 3 Τι να πεις; Σε μια άλλη ζωή ίσως ο έρωτας να έχει περισσότερες στρογγυλάδες από ακμές, ίσως να είμαστε λιγότερο σκληροί όταν συνδεόμαστε, ίσως μας νοιάζει πιο πολύ για τις πατημένες καρδιές που μένουν πίσω.
14°
