Μυρτώ μου, θέλω εδώ και καιρό να σε ρωτήσω τη γνώμη σου για κάτι αλλά δεν θα ήθελα να δημοσιεύεις το όνομά μου. Είμαι 24, έχω σχέση με μεγαλύτερό μου κατά 19 χρόνια, συνεργάτη του πατέρα μου στη δουλειά και χωρισμένο με παιδί. Όσο καιρό είμαστε μαζί (ενάμιση χρόνο) περνάγαμε υπέροχα και ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη παρά τα προβλήματα που έτσι κι αλλιώς έχει η κάθε σχέση. Τον τελευταίο καιρό όμως κάτι είχε αλλάξει. Εκείνος είχε γίνει απόμακρος, μερικές φορές δεν σήκωνε το τηλέφωνο και μετά ξεχνούσε να με πάρει ή ακύρωνε τελευταία στιγμή κάτι που κανονίσαμε ή απλώς δεν ήθελε να κανονίσουμε τίποτα. Πριν λίγες μέρες μπήκα στον πειρασμό και έψαξα κρυφά στο fb του. Ανακάλυψα λοιπόν πως βλέπει και άλλες κοπέλες και μάλιστα μία είναι και μικρότερή μου. Δεν άντεξα, του είπα ότι τα ξέρω όλα, εκείνος έγινε έξαλλος, φυσικά τα αρνήθηκε και τσακωθήκαμε πολύ. Τώρα έχουμε να βρεθούμε μια βδομάδα, του τηλεφώνησα χτες και αντί να τα βρούμε, τσακωθήκαμε πάλι. Μου είπε ότι τον πιέζω πάρα πολύ και του δημιουργώ άγχος, ότι έχει ένα παιδί να κοιτάξει και δεν είναι για άλλες ευθύνες και αν θέλω να είμαστε μαζί να του αφήσω το χώρο του να αναπνέει. Δεν θέλω να χωρίσω, Μυρτώ μου, σκέφτομαι ότι περνάει κρίση και θέλω να κάνω υπομονή, αλλά φοβάμαι μήπως αυτή η κατάσταση γίνει μόνιμη. Τι να κάνω;
Δώστε του χώρο. Αν δεν του φτάνει πάρτε του κι έναν αναπνευστήρα. Γενικά μην ανησυχείτε. Το αγόρι περνάει όντως κρίση και είναι πολύ φυσιολογικό όταν πνίγεσαι στην καθημερινότητα με ένα κάρο ευθύνες, όπως το πώς μπορείς να ενεργοποιήσεις τις ειδοποιήσεις στο messanger, να διαλέξεις φωτό που θα ανεβάσεις στο προφίλ σου ή, άκου τώρα, να μπεις στο «Σύνθετες Ρυθμίσεις» και να πατήσεις εκεί που λέει «απενεργοποίηση» για να φαίνεσαι off line σε αυτούς που δεν θες να σε βλέπουν όταν τσατάρεις.
Υ.Γ. Όξω.
Μυρτούδι, πώς γίνεται να ξενερώσει μαζί σου αυτή που σε κυνήγησε επίμονα για 2 χρόνια σερί, σε περίμενε ξέροντας ότι είχες σχέση με άλλη και έκανε υπομονή μέχρι να πάρεις τις αποφάσεις σου και να καταλήξεις μαζί της; Από τη μέρα που αποφάσισα ότι αυτή είναι για μένα πέρασαν 2 χρόνια. Συζούμε, κάνουμε τα πάντα μάζι, με αγαπάει και με στηρίζει ειδικά τους τελευταίους 9 μήνες που έμεινα άνεργος, με φροντίζει, ανησυχεί πώς τρέφομαι, νοιάζεται πολύ όταν με βλέπει κακόκεφο (που με βλέπει σχεδόν κάθε μέρα μετά την απόλυση), με ενθαρρύνει να ψάξω για δουλειά, είναι τρυφερή, γενικά άψογη σύντροφος. Το πρόβλημά μου είναι πως όταν πάω να την πλησιάσω σεξουαλικά, με αποφεύγει. Λέει είναι κομμάτια, έχει να ξυπνήσει νωρίς για τη δουλειά, την πονάει ο αυχένας της, είναι αδιάθετη, τέλος πάντων όλο κάτι έχει. Τη σωματική επαφή τη θέλει. Κάθε βράδυ που πέφτουμε να κοιμηθούμε έρχεται αγκαλιά, πάντα μπλέκει τα πόδια της με τα δικά μου ή με αγκαλιάζει μέσα στον ύπνο της. Αλλά ως εκεί, σα μια ρουτίνα. Δεν έχω προσπαθήσει να της μιλήσω γιατί το ξέρω ότι θα αρνηθεί πως όντως συμβαίνει κάτι, έλα όμως που χάνω την μπάλα στο πώς να το αντιμετωπίσω και με παίρνει από κάτω γιατί δεν καταλαβαίνω τι φταίει. Πες κι εσύ μια γνώμη, ρε Μυρτάκο.
Εγώ λέω αντί να χάνετε τόσο χρόνο με το να σκέφτεστε τι φταίει, να ξεκουνηθείτε από το σπίτι και να τσακιστείτε να ψάξετε δουλειά. Φταίει ότι προφανώς τα ’παιξε, πώς το λένε, έχασε την πίστη της, της τέλειωσε η υπομονή, κουράστηκε, εξοντώθηκε με το να ασχολείται τόσο καιρό αποκλειστικά με τη μούρη σας – πότε θα αποφασίσετε να τη στέψετε βασίλισσα της καρδιάς σας, πότε θα χωρίσετε την άλλη σας γκόμενα, πότε θα φτιάξει η κακή σας διάθεση, τι σκατά θα φάτε, πώς είναι το στομάχι σας, το αυτί σας, η ουρά σας – ’ντάξει, η κοπέλα πρέπει να γίνει εθελόντρια μάνα στο Χαμόγελο του Παιδιού. Μπορεί να σας αγαπάει ακόμα αλλά ΔΕΝ είναι πια ευτυχισμένη. ΔΕΝ. ΔΕΝ. ΔΕΝ. ΔΕΝ.
Υ.Γ. 1 Τις σχέσεις τις κάνουμε για να μας ξεκουράζουν ενίοτε, να μοιραζόμαστε και να βασιζόμαστε, όχι να είμαστε ο μαλάκας της παρέας όπως συμβαίνει εν προκειμένω. Γράψατε ένα κατεβατό με κάνει, με δείχνει, με φροντίζει, με νοιάζεται, με νταντεύει. Εσείς κάνετε κάτι γι’ αυτήν; Ναι αμέ. Τι; Προσφέρω την αύρα της παρουσίας μου στο σπίτι και στη ζωή της. Κατά τα άλλα, τα ξύνω και έχω κατάθλιψη. Γαμώ.
