Τώρα να πω ότι διαβάζω χρόνια αυτή τη στήλη (;), ψέματα θα πω και δεν το θέλω. Να πω ότι είχα πιάσει το νόημά της (;), πάλι ψέμα θα ’ναι... Έλα όμως που κάτι με σπρώχνει να πω και γω τον πόνο μου κάπου... Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι σε λένε Μυρτώ. Χαίρω πολύ, είμαι η Α., που γουστάρει έναν Α. Αυτό που λένε ότι κάποια θύματα ερωτεύονται το «βιαστή» τους το ’χεις ακουστά;! Νομίζω πως έχω πέσει σε μια τέτοια λούμπα. Για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου από έναν άτιμο Α. που πήγε και με εκβίασε για να του κάτσω. Δεν του έκανα το χατίρι βέβαια. Κι από τότε άρχισε το μαρτύριο. Μαρτύριο γιατί αναγκάζομαι να τον βλέπω καθημερινά. Γιατί ενώ εγώ ήμουν καψουρεμένη, αυτός ήθελε μόνο κοκό. Και τώρα τι να κάνω που με πνίγει κι ο αέρας που ανασαίνω μαζί του και ταυτόχρονα νιώθω μια έντονη ερωτική επιθυμία; Μου λες; Έλα όμως που κι αυτός γουστάρει όταν του αγριεύω και μετά τον φτύνω. Δεν αντέχω τόσο σαδομαζοχισμό πια. Α, και μια χρηστική πληροφορία... αυτός παντρεμένος με τα διπλάσια χρόνια μου και γω πολλά χρόνια δεσμευμένη... Ποιος ήρθε;! - Το θύμα
Δεν ήρθε ακόμα αλλά τηλεφώνησε, στο δρόμο είναι. Ποιος; The pure, breathtaking sex, η καταραμένα ανεπανάληπτη χημική ένωση που παίζει ανάμεσα σε άτομα που δεν μπορούν να έχουν το ένα το άλλο. Ή που νομίζουν ότι.
Υ.Γ.1 Θύμα εσείς; Μη λέμε ό,τι να ’ναι. Εδώ πάτε φιρί φιρί να τυλίξετε το αρσενικό θήραμα στον ιστό και μετά να το αρπάξετε και να το ξεκοκαλίσετε. Και εννοείται ότι όλοι εμείς θα σας δώσουμε την ευχή μας διότι, άι στο διάολο, η ζωή είναι μία, τα πιάνα κρέμονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος και η άνοιξη του 2011 δεν θα ξανάρθει ποτέ.
Υ.Γ.2 Το «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος» το έβαλα για να ανέβει λίγο το επίπεδο.
Υ.Γ.3 Παραλίγο να γράψω «οι νεραντζιές». Στο ενενήντα το ’σωσα.
Υ.Γ.5 Α, και μια χρηστική πληροφορία... Βα-σα-νί-ζω-μαι. Από σας κι απ’ όλους εκείνους που γράφουν επιστολές με το σύστημα ατονάλ. Διότι εσείς τα στέλνετε όπως όπως και μετά εγώ κάθομαι και τονίζω μία μία τις λέξεις, προσθέτω τελείες, αφαιρώ παύλες και γενικώς ξεστραβώνομαι στο rewriting. Λυπηθείτε τα ευαίσθητα νεύρα μου και τα όμορφα μάτια μου.
»Καλησπέρα! Την προηγούμενη βδομάδα έκατσα να διαβάσω τη στήλη σου όπως πάντα και ξαφνικά άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, πάγωσε το αίμα μου και άρχισα να τρέμω. Τελικά, κατάλαβα ότι αυτό που διάβαζα ήταν το δράμα κάποιου άλλου εν ονόματι «ένας απελπισμένος» και όχι το δικό μου που, όπως νόμιζα, κάποιος γνωστός ή φίλος είχε καταλάβει και ήθελε να με εκθέσει. Είναι τρομακτικό που έχω τόσα κοινά με κάποιον που δεν τον ξέρω καν. Η διαφορά η δική μου όμως είναι ότι εγώ δεν το θέλω να είμαι gay, δεν μου αρέσει! Αλλά το γαμημένο το DNA έχει άλλη άποψη. Όλο αυτό με έχει οδηγήσει σε μία κατάθλιψη η οποία με έχει σαπίσει και καταστρέψει εσωτερικά εδώ και 9 χρόνια. Το 2004 είχα αποφασίσει να το τελειώσω «κάνοντας μία βουτιά» σε κάτι καλύτερο. Παρά τη δεύτερη ευκαιρία που μου έδωσα, τίποτα δεν άλλαξε. Το καλοκαίρι αυτό λοιπόν θα ’ναι και καθοριστικό για μένα, διότι άλλη λύση δεν υπάρχει…
Υ.Γ. Τελικά καλά μου λέγανε να γίνω ηθοποιός, αφού τόσα χρόνια παίζω σε μία πολύ δύσκολη παράσταση που λέγεται ζωή...
Αυτό μάλιστα, είναι γράμμα που αρμόζει στη στήλη. Με την κατάθλιψη, τα αδιέξοδα, τις φρίκες του, με τα όλα του.
Υ.Γ. Φίλε, σόρι, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είναι απλώς θέμα DNA. Παίζουν κι άλλα που ίσως σας βοηθήσουν πολύ αν τα ανακαλύψετε. Το λέω γιατί διαβάζοντάς σας ένιωσα ότι βασικά ταλαιπωρείστε από το κοινωνικό και το οικογενειακό θέμα. Και αν όπως λέτε η ζωή είναι μια δύσκολη παράσταση στην οποία καλούμαστε να παίξουμε, ξανά σόρι, αλλά δικαιούμαστε κι ένα χειροκρότημα της προκοπής. Δικαιούται το σώμα μας να απολαμβάνει, η επιθυμία μας να εκπληρώνεται, η ανάγκη μας να καλύπτεται. Γιατί στην ερωτική σχέση δεν πάμε με την ιδιότητα του γιου ή της κόρης ή της ανιψιάς ή του φίλου ή του συναδέλφου. Απλώς με την ιδιότητα του ενήλικα. Και δικαιούμαστε να μοιραζόμαστε το κρεβάτι μας και τη ζωή μας με άντρες ή με γυναίκες ή και με τους δύο αν γουστάρουμε.
