» Είναι αλήθεια, το έχουμε χάσει… γενικά αλλά όχι αόριστα! Γυναίκα 22 χρονών, ψάχνει… τι; Μια μέτρια δουλειά; Ένα μέτριο γκόμενο; Μια μέτρια διασκέδαση; Όχι... κάτι να το κάνει δικό της, κάτι που θα είναι για εκείνη και μόνο, κάτι τόσο ξεχωριστό, κάτι τόσο μοναδικό… ίσως κάτι τρελό, ίσως πάλι κάτι απλό… Έχω χάσει το δρόμο… Τι θέλω; Τι ήθελα; Μόνο ερωτηματικά και μόνο κενές απαντήσεις, τίποτα ουσιαστικό. Από πού να αρχίσεις και τι να αλλάξεις; Τον εαυτό σου; Δεν γίνεται. Την κοινωνία; Δεν θα σε ακούσει. Την οικογένεια; Απαγορεύεται. Τους γκόμενους; Όσους θες. Φτου από την αρχή! Κι όλα αυτά πηγάζουν από ψυχοσωματοκοινωνικοοικονομικές π@π@ριές! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι δεν θέλω τίποτα άλλο από το κανονικό, το οποίο στις μέρες μας είναι τόσο μακρινό και τόσο διαστρεβλωμένο. Πάρε παράδειγμα, άγνωστο τεκνό, 1,90, άψογος εξωτερικά, τον κοιτάω, με κοιτά… δίνουμε το πρωτοχρονιάτικο (ξαφνικό) φιλί. Και μετά; Facebook έχεις; Σάλτα και γαμήσου! Καμιά αξία, κανένα ήθος, κανένας αισθηματίας… όλα για την πάρτη τους και μόνο, όλα για το δικό τους κώλο, τι θα φάνε, τι θα πιούνε και πού θα γαμηθούνε… πιάστηκα κι εγώ στην ίδια φάκα, αλλά πάλεψα και ακόμα παλεύω να βγω από κει… Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ’ρθει… - Βικού
Συγνώμη, όταν λέτε «φάκα» και «πάλεψα και ακόμα παλεύω να βγω από κει» εννοείτε το facebook; Είναι εθιστικό κι επικίνδυνο; Βλέπεις ροζ ελεφαντάκια να πετάνε; Ινδιάνους με τιράντες να χορεύουν; Τον Αστερίξ να κάνει σκέιτ; Αν ναι, πείτε μου να ανοίξω αμέσως σελίδα.
»Γεια σου, Μυρτώ. Είμαι η Ελπίδα και έχω πρόβλημα με τον δικό μου. Αυτός, ρε παιδί μου, θέλει να το κάνουμε σε επικίνδυνα μέρη (στο πάρκο, στο αυτοκίνητο μέσα όταν έχει τριγύρω κόσμο, στην αποθήκη-γκαράζ που η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι ακριβώς από πάνω, στο σπίτι). Μια φορά σταμάτησε σε ένα πάρκο και μου έλεγε «έλα να το κάνουμε πάνω στο μηχανάκι». Ντρεπόμουν πολύ γιατί πέρναγαν συνέχεια αυτοκίνητα, αλλά το έκανα. Εμένα αυτό με πιέζει γιατί σε κάποιες φάσεις αναγκάζομαι να το κάνω μόνο και μόνο επειδή φοβάμαι μην ξενερώσει, αλλά δεν μου αρέσει να κάνω πράγματα εκτός ορίων. Δεν ξέρω τι να κάνω. Οι φίλες μου λένε να κάτσω και να συζητήσω σοβαρά μαζί του ώστε να καταλάβει ότι με φέρνει συνεχώς σε δύσκολη θέση. Εγώ αγχώνομαι. Εκείνος συνέχεια το παίρνει στην πλάκα, «έλα μωρέ τώρα. Έχει πιο πολλή φάση». Τι να κάνω; - Ελπίδα
Η λύση είναι κολάν κι από πάνω τζιν δυο νούμερα μικρότερο. Βάλτε και μια ζώνη με αγκράφα κι αν καταφέρει ποτέ να σας ξεβρακώσει, γράψτε μου.
»Τα έχουμε εδώ και δυο χρόνια, δηλαδή τρόπος του λέγειν «τα έχουμε». Έρχεται ο άλλος με το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι, με παίρνει τηλέφωνο, μου λέει «κατέβα», εγώ τρέχω (είμαι καψούρα μαζί του), με πάει κατευθείαν στο ξενοδοχείο, πηδιόμαστε, ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο και με γυρίζει σπίτι. Δεν με παίρνει ποτέ τηλέφωνο, δεν έχουμε πάει ποτέ για ποτό, για καφέ, ένα σινεμά. Τον παίρνω τηλέφωνο, του λέω να βγούμε για έναν καφέ, μου απαντάει «ναι, ok» και μετά κλείνει το τηλέφωνο και εξαφανίζεται. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει και με πείθει πάντα όταν είμαστε έξω από το ξενοδοχείο. Μου λέει «έλα να ανεβούμε να συζητήσουμε» αλλά ποτέ δεν συζητάμε, γιατί μόνη μου τα λέω και μόνη μου τα ακούω. Μου λέει ότι δουλεύει συνέχεια (έχει ένα συνεργείο), κάνει δύο εβδομάδες να εμφανιστεί, μέσα μου λέω να κλείσω το τηλέφωνο, να αλλάξω αριθμό και να τον ξεγράψω από τη ζωή μου εντελώς, αλλά δεν μπορώ. Όσες φορές του έχω πει να με αφήσει ήσυχη, αυτός έρχεται έξω από τη σχολή μου, με παρακαλάει. Τον δικαιολογώ συνέχεια. Να βρω άλλον που θα ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου για όλα, όχι για ένα λόγο. Ούτε εγώ η ίδια μπορώ να καταλάβω γιατί τον βλέπω και τρέμω. Μου φτάνει έστω και μία φορά το μήνα. Κι ας κλαίω όλο τον υπόλοιπο. Αλλά έχω βαρεθεί να κλαίω.
»Μυρτούδι μου γλυκό, μη με κοροϊδέψεις. Τον έχω βγάλει από τη ζωή μου. Έχω προχωρήσει. Έχω σβήσει από το μυαλό μου βλέμματα κι από το κινητό μου πρωινά και βραδινά μηνύματα. Έχω κάποιον άλλο κοντά μου. Αλλά η τρύπα εκεί… Φαίνεται πως μερικές πληγές κρατάνε για πάντα. Όχι για το ίδιο το πρόσωπο, αλλά για τον τρόπο που εσύ το αγάπησες. - Α.
23°
