Καταλαβαίνω γιατί το μαλλί της γριάς αρέσει στα παιδιά και γιατί κάποιοι τρελαίνονται για μακαρόν. Κατανοώ ακόμα και τους πιο μυστήριους από εσάς που πεθαίνετε για τηγανισμένα τουλουμπάκια τίγκα στο σιρόπι. Η στιγμή ανάμεσα σε ένα γλυκατζή και το γλυκό του είναι ιερή. Τίποτα δεν πρέπει να τη διαταράσσει. Αντικειμενικά όμως, υπάρχουν κάποια γλυκά που ακόμα και στην υπέρτατη μεταμεσονύκτια λιγούρα θα προτιμήσεις να φας μπανάνα, από το να τα πλησιάσεις. Είναι τα γλυκά εκείνα που δεν ξέρω καν γιατί τα ονομάζουμε «γλυκά» και που υποστηρίζω ακράδαντα ότι πρέπει να τους αφαιρεθεί αυτός ο τιμητικός τίτλος άπαξ και δια παντός. Ορίστε μας.
Πραγματικά, δεν μπορώ καν να επιχειρηματολογήσω για την ντροπή της ντροπής. Αν ξέρετε έστω και έναν άνθρωπο που να του αρέσει η κομπόστα, κάντε μια καλή πράξη και πηγαίνετέ τον σε ένα ζαχαροπλαστείο, να βρει το φως του.
Μουσταλευριά
«Καλά δεν ντρέπεσαι; Μουσταλευριά τρώγανε και στην αρχαία Ελλάδα!». Ναι. Γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα η σοκολάτα.
Σοκολατάκια με μέντα
Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος είπε: «Α, μια σοκολάτα. Ας τη γεμίσω με οδοντόκρεμα». Δηλαδή γιατί;
Σοκολατάκι με σιρόπι κεράσι
Σου γυαλίζει σοκολατάκι. Τρως σοκολατάκι. Και μετά σκάει στο στόμα όλο αυτό το ωραίο σιρόπι. Ξέρετε ποιο. Εκείνο που σου βάζει ο οδοντίατρος όταν πας για καθαρισμό.
Γλυκό του κουταλιού
Φρούτα σε βαζάκια που κολυμπούν σε λιωμένη ζάχαρη. Δεν ξέρω αν εσείς με αυτή την εικόνα σκέφτεστε «γλυκό». Εγώ πάντως σκέφτομαι βάζα με φορμόλη στο ίδιο εργαστήριο που έβγαλε και τον Φρανκενστάιν.
Κουραμπιές
Άμα είναι να κοπανάω τον κουραμπιέ στο πιατάκι μέχρι να φύγουν και οι 5 τόνοι παπαριασμένης ζάχαρης άχνης, ας φάω καλύτερα μελομακάρονο. Τι νομίζετε, τυχαία βγήκε η φράση «τι κουραμπιές είναι αυτός, ρε;». Ο λαός είναι σοφός.
21°
