Ομορφιά, αρμονία, τέχνη, δικαιοσύνη. Τέσσερις λέξεις-έννοιες που αποτελούν κλειδιά για την κατανόηση του Ζυγού. Είναι ένα από τα δύο ζώδια που κυβερνά η Αφροδίτη και είναι το ζώδιο έξαρσης του Κρόνου και της πτώσης του Ηλιου. Και από δω ξεκινά η δεύτερη μεγάλη πορεία του ατόμου, από το εγώ προς το όλον.
Ό,τι έμαθε το Εγώ, το έμαθε. Ό,τι πραγμάτωσε, το πραγμάτωσε. Όσο προχώρησε στην αυτοσυνειδητοποίηση, προχώρησε. Είναι η ώρα των εξετάσεων, η ώρα της κρίσης. Στο ζώδιο της Παρθένου η μοναχική πορεία τελειώνει και από το ζώδιο του Ζυγού και έπειτα το άτομο θα έχει σταδιακά όλο και μεγαλύτερη συναίσθηση του περιβάλλοντός του και ότι αποτελεί ένα κομμάτι της κοινωνίας, μαζί με όλα τα υπόλοιπα άτομα. Είναι παρορμητικό ζώδιο, άρα φέρει τον ενθουσιασμό του καινούργιου και κατανοεί την ανάγκη της δράσης. Όμως, κάθε αρχή και δύσκολη.
Υπεράνω όλων η δικαιοσύνη
Αν σαν κυβερνήτης του Ταύρου η Αφροδίτη δίνει αισθησιασμό, σαν κυβερνήτης του Ζυγού δίνει αισθητική. Ο Ζυγός είναι ζώδιο του αέρα, επομένως η κυρίαρχη λειτουργία του είναι ο νους κι όχι το σώμα και οι ανάγκες του, όπως στον Ταύρο. Το σώμα πρέπει να υπηρετεί το νου και να είναι το όχημα που θα οδηγήσει στην επίτευξη της ομορφιάς και της αρμονίας.
Και στα δύο ζώδια που κυβερνά, η Αφροδίτη δίνει μία τάση για καλλωπισμό και κοκεταρία. Εκεί που ο Ταύρος όμως θέλει να αναδείξει την εκ φύσεως ομορφιά του σώματος, ο Ζυγός προσπαθεί να καλύψει την ασχήμια του. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες Ζυγοί φαίνεται να ξέρουν ακριβώς ποιο είναι το κατάλληλο αξεσουάρ με το κάθε ντύσιμο και φροντίζουν την παραμικρή λεπτομέρεια στην εμφάνισή τους, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ευχάριστο.
Αλλά, πρωτίστως, αυτό που δίνει η Αφροδίτη στα δύο ζώδια που κυβερνά είναι ένας προσανατολισμός στις σχέσεις. Για τον Ταύρο η ανάγκη για σχέσεις ξεκινά με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του σώματος, για τον Ζυγό όμως η ανάγκη για σχέσεις ξεκινά από το νου. Δηλαδή, για έναν Ζυγό οι σχέσεις είναι το πιο ΛΟΓΙΚΟ πράγμα στον κόσμο.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, έλεγε ο John Donne κι αυτό οι Ζυγοί το εκλαμβάνουν ως καταδίκη της μοναχικότητας. Η συντροφικότητα δεν έχει συναισθηματικές ρίζες, αλλά πηγάζει από την ανάγκη τους να μάθουν ποιοι είναι. Το εγώ των Ζυγών θα διαμορφωθεί μέσα από την τριβή με τα άλλα εγώ.
Με τον Κρόνο σε έξαρση στο ζώδιο αυτό, γίνεται σαφές ότι τα κύρια αιτήματα των Ζυγών είναι η δικαιοσύνη και η ισορροπία. Πολύ δύσκολα θα ανεχτούν παιδαριώδεις συμπεριφορές, τις οποίες τις θεωρούν ως ένδειξη ανωριμότητας και η αυτοπειθαρχία είναι ένα προσόν που εκτιμάται. Έχουν μια έμφυτη τάση για το σωστό και το πρέπον, μία ανεπτυγμένη αίσθηση του μέτρου κι αντιπάθεια στην υπερβολή.
Αν τους θίξεις αυτές τις αξίες, αν επιδείξεις θρασύτητα κι εγωισμό, αν αρνείσαι πεισματικά να εκδηλώσεις τάσεις συμβιβασμού και διάθεση για συζήτηση, τότε θα αναδυθεί το πολεμοχαρές τους πρόσωπο και η μεγάλη τους ικανότητα για επιτυχή αντιπαράθεση. Η αρχαιοελληνική θεότητα που τους ταιριάζει περισσότερο είναι η Αθηνά, παρά ο Άρης.
Το πιο δύσκολο ίσως σημείο για τους Ζυγούς είναι ότι ο Ήλιος έχει πτώση στο ζώδιό τους. Εδώ οφείλεται η περιβόητη αναποφασιστικότητά τους και η τάση τους να μην κάνουν βήμα, αν πρώτα δεν εισπράξουν αποδοχή και έγκριση (βέβαια, αν υπάρχει στο χάρτη μια πιο εγω-κεντρική Σελήνη, πχ στον Κριό, τον Ταύρο ή τον Λέοντα, είναι καλό να καλλιεργηθεί αυτή η τάση, γιατί το άτομο αυτό δεν θα έχει τέτοια προδιάθεση).
Το εγώ του Ζυγού, που μόλις έχει τελειοποιηθεί στο στάδιο της Παρθένου, είναι πολύ ισχυρό και είναι λάθος να υποτάσσεται στη θέληση κάποιου άλλου. Ο στόχος είναι να βρεθεί η ισορροπία και αυτή η μέση οδός, ώστε τα δύο εγώ να συνυπάρξουν αρμονικά.
Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ζυγοί είναι ακριβώς για το λόγο αυτό. Από τη μία δεν μπορούν να απαλλαγούν από τις συντροφικές τους τάσεις, δεν μπορούν δηλαδή να πουν, όπως ίσως ένας Λέων ή ένας Κριός, «δεν πειράζει, θα πορευτώ μόνος μου σε αυτή τη ζωή, δεν έχω ανάγκη κανέναν», από την άλλη όμως δεν θέλουν να καταπιέζονται οι επιθυμίες τους, άσχετα αν πολλές φορές δίνουν αυτήν την εντύπωση.
Ο Ζυγός ξέρει πολύ καλά τι θέλει, απλά φοβάται πως αν το εκφράσει με τόλμη και θάρρος θα απομακρύνει τον άλλον. Όταν όμως δώσει το τιμόνι της σχέσης στο σύντροφό του, δεν μπορεί να κρύψει τη δυσαρέσκειά του. Πολλοί Ζυγοί, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τις ισορροπίες, εμφανίζονται ως άτομα χωρίς προσωπικότητα. Με το να αποφεύγουν όμως τη σύγκρουση, προκαλούν αυτό που απεύχονται. Τη σταδιακή διάλυση της σχέσης.
Αν δούμε συνδυαστικά αυτές τις τρεις πλανητικές ενέργειες και την αξία που αυτές παίρνουν στον Ζυγό, θα καταλάβουμε ότι το βασικότερο πρόβλημα του Ζυγού, αλλά και η αιτία της ύπαρξής του, είναι η ΕΠΙΛΟΓΗ. Η κυβερνήτης Αφροδίτη δίνει την αγάπη για αρμονία, ο Κρόνος σε έξαρση το αίσθημα της δικαιοσύνης και ο Ήλιος σε πτώση τοποθετεί τον άλλο σε εξέχουσα θέση.
Είναι η πρώτη φορά που το άτομο δεν θέλει να επιλέξει, όχι από αδυναμία, αλλά επειδή βλέπει την πλήρη εικόνα, βρίσκει την ομορφιά παντού. Οι απόψεις και οι γνώμες των άλλων είναι εξίσου σημαντικές και σωστές με τη δική του. Και καθώς το σύμβολο του, η ζυγαριά, δεν έχει ζωική μορφή, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Ζυγός είναι και το πιο ανθρώπινο ζώδιο, γεγονός που σημαίνει ότι η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη με την επιλογή.
Το να είμαι άνθρωπος σημαίνει ότι η ζωή μου είναι μια σειρά από επιλογές που την καθορίζουν και την προσδιορίζουν. Εκεί όμως που τα ζώδια μέχρι τον Ζυγό δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις επιλογές τους, αντιθέτως χαίρονται γιατί έτσι εξατομικεύονται, ο Ζυγός συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή. Μπορεί να αναλώσει όλη του τη ζωή αναζητώντας το τέλειο και το αψεγάδιαστο, αυτό όμως δεν θα το βρει ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.
Ο Ζυγός εγκαινιάζει το δεύτερο στάδιο εξέλιξης που όταν ολοκληρωθεί στους Ιχθύς, θα οδηγήσει στη θέωση - και οι θεοί δεν επιλέγουν, γιατί δεν υπάρχει ανώτερο και κατώτερο στον κόσμο τους. Τα πάντα είναι χρήσιμα και ισάξια. Όταν ο Πάρης (χαρακτηριστικός Ζυγός της Αρχαιότητας) αναγκάζεται να επιλέξει την ομορφότερη από τις τρεις θεές είναι γιατί ο Δίας δεν μπορεί να κάνει αυτήν την επιλογή μόνος του.
Η επιλογή είναι ίδιον της ανθρώπινης ύπαρξης κι όχι της θείας. Γι' αυτό και ο Ζυγός, όπως και ο Πάρης, πρέπει να επιλέξει τελικά και να ζήσει με τις συνέπειες της επιλογής του. Όμως ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσει τη δυσαρέσκειά του που είναι αναγκασμένος να επιλέξει, έτσι ώστε να γεννηθεί μέσα του η λαχτάρα για μια μορφή ύπαρξης όπου επιλογή δεν νοείται.
Ο μύθος του Τειρεσία, όπως αναφέρει και η Liz Greene στο βιβλίο της Astrology of Fate, είναι ένας μύθος που επίσης σχετίζεται με τον Ζυγό και θα μας βοηθήσει να ρίξουμε λίγο παραπάνω φως στην αρχετυπική του σημασία. Κατά μία εκδοχή του μύθου, όταν ο Τειρεσίας με την άδεια της Ήρας βλέπει δύο φίδια να ζευγαρώνουν σε ιερό χώρο, ρωτάει τη θεά ποιο από τα δύο νιώθει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, το αρσενικό ή το θηλυκό.
Επειδή εκείνη δεν μπορεί να του απαντήσει, τον μεταμορφώνει σε γυναίκα για να μπορέσει να αποκτήσει ο ίδιος εμπειρία του θηλυκού στοιχείου. Όταν επανέρχεται στην αρσενική μορφή του, Δίας και Ήρα τον καλούν να απαντήσει στο ερώτημα που ο ίδιος είχε θέσει, δηλαδή ποιο από τα δύο φύλα βιώνει τη μεγαλύτερη απόλαυση στον έρωτα. Παρόλο που γνωρίζει ότι όποια απάντηση και να δώσει, ένας από τους δύο θεούς θα δυσαρεστηθεί, λέει την αλήθεια, ότι δηλαδή η γυναίκα είναι αυτή που απολαμβάνει περισσότερο τον έρωτα.
Η επιλογή αυτή του Τειρεσία οδηγεί στην τύφλωσή του από τους θεούς, είτε από την Ήρα λένε κάποιοι γιατί δεν μπορεί πλέον να δικαιολογήσει τις απιστίες του Δία που τις απέδιδε στην ευχαρίστησή του είτε κατ' άλλους, από τον Δία γιατί το θεώρησε προσβολή στην αντρική περηφάνια. Όπως και να 'χει, ο Τειρεσίας τυφλώνεται και αποξενώνεται έτσι από τα εξωτερικά ερεθίσματα, δίνοντας έτσι προβάδισμα στην εσωτερική του φωνή.
Ο μύθος αυτός εξηγεί κατά πρώτο λόγο αυτήν την ερμαφρόδιτη φύση των Ζυγών, αρσενική και θηλυκή ταυτόχρονα, χωρίς αυτό να υπονοεί τίποτα για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αντίθετα, καθώς ο Ζυγός είναι ζώδιο του αέρα, δείχνει πόσο κοντά αισθάνεται ο Ζυγός στο άλλο φύλο και πως μπορεί, πολύ καλύτερα από τα άλλα ζώδια, να αντιληφθεί νοητικά το αντίθετό του.
Γι' αυτό είναι και το ζώδιο του γάμου, όπου «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, λοιπόν, η αναποφασιστικότητά του οφείλεται στο ότι με το να κάνει επιλογές προσβάλλει το άλλο του μισό. Αλλά πέρα από αυτό, γνωρίζει πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους ότι η επιλογή επιφέρει αναπόφευκτα την τιμωρία των θεών.
Η Liz Greene εξάγει από το μύθο του Τειρεσία το συμπέρασμα, που συνάδει και με τη φιλοσοφία της αλχημείας, ότι ο κόσμος που έχει φτιάξει ο Θεός - ή οι θεοί - δεν είναι τέλειος και χρειάζεται την ανθρώπινη επέμβαση και συνείδηση προκειμένου να ολοκληρωθεί, καθώς για άλλη μια φορά οι θεοί βάζουν έναν άνθρωπο να αποφασίσει.
Θα μπορούσε όμως κανείς να υποστηρίξει επιπλέον ότι με το να δίνεις αξία και να δηλώνεις προτίμηση για ένα πράγμα οδηγεί σε μια λογική αποκλεισμού και προσβάλλεις τη θεία σου φύση, η οποία μπορεί να σταθεί και να υπάρξει μόνο όταν εμπεριέχει τα πάντα. Γι' αυτό και η «δυστυχία» του ατόμου που βρίσκεται στο στάδιο του Ζυγού είναι η συνειδητοποίηση ότι, ενώ μέχρι και το στάδιο της Παρθένου πάλευε με νύχια και με δόντια για να διαμορφώσει ένα ισχυρό εγώ και να αποκτήσει ένα γερό κέντρο βάρους, δεν μπορεί να αναφωνήσει «αποστολή εξετελέσθη». Μια νέα πορεία πρέπει να ξεκινήσει, εξίσου κοπιαστική με την πρώτη.
11°
