Δύο πλανήτες που εκπροσωπούν δύο διαφορετικά πράγματα, που όμως κάπου πρέπει να βρεθεί η μέση οδός. Όλοι έχουμε στο χάρτη μας Κρόνο κι όλοι έχουμε Ποσειδώνα. Κάποιοι ταυτίζονται περισσότερο με τον πρώτο, άλλοι με τον δεύτερο. Το θέμα με τους Θεούς του Ολύμπου είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις επιλογή, να διαλέξεις τον έναν ή τον άλλον. Όλοι χρειάζονται τις θυσίες τους και για όλους πρέπει να φτιάξουμε ένα βωμό. Και το χειρότερο; Αυτός που θα προτιμήσεις δεν πρόκειται να κουνήσει το δαχτυλάκι του να σε σώσει από την οργή του θιγμένου.
Οι πλανήτες χωρίζονται σε προσωπικούς και συλλογικούς. Με λίγα λόγια, οι προσωπικοί αφορούν το ΕΓΩ και οι συλλογικοί την ανθρωπότητα. Ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Άρης είναι οι πλανήτες του προσωπικού συνειδητού. Δείχνουν τους στόχους, τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις, την επικοινωνία και τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Ο Δίας και ο Κρόνος είναι οι πλανήτες του προσωπικού ασυνείδητου.
Ο Δίας είναι η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι, να βρούμε ένα νόημα στη ζωή μας και ο Κρόνος καθορίζει τους κανόνες που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας είναι οι πλανήτες του συλλογικού ασυνείδητου. Είναι οι πλανήτες που χαρακτηρίζουν γενιές ανθρώπων και οι προσωπικοί πλανήτες μας που συνδέονται με αυτούς μας καλούν να εντάξουμε στην ατομικότητά μας τα μηνύματα που μεταφέρουν.
Ο Κρόνος λοιπόν είναι ο πλανήτης των ορίων. Είναι αυτός που έχει αναλάβει την ευθύνη της ζωής μας εδώ στη γη. Η ζωή στη γη ακολουθεί κάποιους κανόνες και νόμους, με κυριότερο αυτόν του χωρόχρονου. Έχει μια γραμμική σχέση με το χρόνο (παρελθόν, παρόν, μέλλον) και πάντοτε εμείς τα παιδιά της βρισκόμαστε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Δεν μπορείς να αψηφήσεις το νόμο της βαρύτητας, όσο κι αν θες να πετάξεις.
Μπορείς να πιάσεις μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου. Μπορείς να αντιληφθείς μόνο αυτά που αντιλαμβάνονται οι πέντε αισθήσεις σου. Πέφτεις κάτω, θα χτυπήσεις, πάει τελείωσε. Η έννοια λοιπόν του πεπερασμένου είναι απόλυτα συνυφασμένη με τον Κρόνο. Αυτό όμως που εκπροσωπεί είναι μια αλήθεια για το γήινο πεδίο. Γιατί τότε τον θεωρούμε κακεργέτη; Στο κάτω-κάτω έχει έξαρση στο Ζυγό, που σημαίνει ότι είναι ένας πλανήτης δίκαιος.
Ώρες-ώρες, όμως, είναι τόσο προστατευτικός της περιοχής του, τόσο άκαμπτος, που δεν αφήνει τίποτα και κανέναν να πλησιάσει. Αλλά κάποιες φορές πρέπει να βγούμε παραέξω κι ας φάμε τα μούτρα μας, διαφορετικά έρχεται το τέλμα. Αν όμως είναι στις καλές του, είναι πολύ εντάξει τύπος. Δεν φταίει αυτός αν έχει τον άχαρο ρόλο του πατέρα στο έργο που λέγεται ζωή στη γη. Ένας καλός πατέρας όμως δεν είναι μόνο Δίας, που θα ενθαρρύνει το παιδί του να ανακαλύψει τον κόσμο, ο οποίος είναι γεμάτος ευκαιρίες και απεριόριστες δυνατότητες, αλλά θα πρέπει συγχρόνως να του εξηγήσει ότι αν πηδήξει από το μπαλκόνι θα σκοτωθεί, γιατί όσες κάπες κι αν φορέσει δεν θα γίνει ποτέ Σούπερμαν.
Ο Ποσειδώνας πάλι δεν είναι ότι δεν αγαπά το άτομο. Τουλάχιστον όχι όπως ο Ουρανός, που στην ουσία το σνομπάρει, ούτε όπως ο Πλούτωνας, που προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση του είδους, μπορεί να γίνει ανελέητος με το εγώ. Εξάλλου είναι και πλανήτης που έχει να κάνει με το συναίσθημα και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για σκληρότητα. Απλά δεν αναγνωρίζει την έννοια του ατόμου. Τι θα πει, σου λέει άτομο;
Πώς μπορούμε να μιλάμε για ξεχωριστές αυθύπαρκτες οντότητες; Δεν είναι σαφές ότι όλοι είμαστε ένα; Αν παραλληλίσουμε το σύμπαν με ένα ανθρώπινο σώμα, ο Ποσειδώνας βλέπει το σώμα εν τω συνόλω του. Χέρια, πόδια, κεφάλι είναι ένα πράγμα. Όταν έχουμε πονοκέφαλο, λέμε, δεν είμαι καλά, πονάει το κεφάλι μου. Δεν λέμε, πονάει το κεφάλι μου, αλλά τα υπόλοιπα μέρη του σώματός μου λειτουργούν θαυμάσια.
Ο Ποσειδώνας λοιπόν, δεν μπορεί να καταλάβει τα όρια και δεν μπορεί να δει διαχωριστικές γραμμές. Ένας Ποσειδώνιος τύπος, ιδιαίτερα αυτός με Σελήνη-Ποσειδώνα, μπορεί να έχει μια πολύ καλή δουλειά, χρήματα, έρωτα, φίλους, αλλά ευτυχισμένος δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί το πρωί που πήγαινε στη δουλειά του είδε ένα σκυλί σκοτωμένο στην άκρη του δρόμου. Ή άκουσε στο ραδιόφωνο ότι αδερφός σκότωσε αδερφό για κληρονομικά. Και είναι σαν να δέχτηκε ο ίδιος τη σφαίρα.
Τι θα γίνει τώρα; Μπορούν αυτοί οι δύο να συνεννοηθούν; Και μπορούν και πρέπει. Ο Ποσειδώνας πρέπει να καταλάβει ότι ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Κι ο Κρόνος πρέπει να καταλάβει ότι δημιουργία χωρίς φαντασία και έμπνευση δεν νοείται. Εξάλλου, το δρόμο της συνεργασίας τον υπέδειξε πρώτο το σύμπαν. Όταν ανακαλύφθηκε ο Ποσειδώνας, το 1846, βρισκόταν σε σύνοδο ακριβείας με τον Κρόνο. Χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο “πατέρας” για να γίνει ο Ποσειδώνας κομμάτι της πραγματικότητάς μας.
