ΣΕ ΕΙΔΑ

Κατέβηκες Συγγρού-Φιξ, καθόμασταν αντικριστά, ο μικρός νύσταζε, εσύ χαμογελούσες. Φορούσες αθλητικά Adidas και παντελόνι με τριαντάφυλλα... Δεν προλάβαμε ούτε γεια να πούμε. Πρέπει να ξαναβρεθούμε.

Σε ξαναείδα, μετά από καιρό, πάλι στο ταμείο, πάλι μου προκάλεσες αμηχανία και παρήγγειλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Εκπληκτικό βλέμμα, μελαχρινή όπως μου αρέσει! Πώς θα γίνει να γνωριστούμε εκτός δουλειάς σου;

Γύρω στις 08:20 το πρωί... Εγώ Ιερά Οδό να στρίψω αριστερά Πειραιώς... Εσύ Πειραιώς, στρίβεις αριστερά Ιερά Οδό.... Αντίθετη πορεία αλλά μάτια κολλημένα.

Διέσχιζες την πλατεία κοντά στο κλειστό περίπτερο, πέρασες δίπλα μου και εκείνη τη στιγμή σε τρόμαξε ένα περιστέρι που πέταξε και έκανες μια πολύ αστεία γκριμάτσα. Στείλε αν θες:)

Ανέβαινα προς Κηφισιά και εσύ κατέβαινες στρίβοντας να μπεις στα Ηondos Center. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας για κάποια δευτερόλεπτα και μέχρι να καταλάβω τι βλέπω και τα αισθήματα που δημιουργήθηκαν από μένα είχες φύγει από το οπτικό μου πεδίο. Ένιωσα λες και σε ήξερα προτού σε γνωρίσω. Τα μάτια σου και το βλέμμα σου ήταν τόσο οικεία όσο και ερωτεύσιμα. Γράφω εδώ γιατί πολύ απλά αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί. Είναι κρίμα να μην ξανασυναντηθούμε.

Σε ξαναείδα, μετά από καιρό, στο ταμείο πάλι, πάλι ένιωσα αμήχανα και παρήγγειλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Εκπληκτικό βλέμμα, μελαχρινό αστέρι! Κάνεις τα απογεύματα Παρασκευής πιο ευχάριστα... Πώς θα γίνεις να κάνεις και τα υπόλοιπα το ίδιο;

Χάζευα και προσπαθούσα να διαλέξω διαφορά candys για την πινιάτα, σήκωσα κάποια στιγμή το βλέμμα μου και σε είδα να με κοιτάς και να χαμογελάς… Χτύπησε το τηλέφωνό μου, εσύ πήγες προς το ταμείο αλλά μου έδειξες να πάρω κάποια ζελεδάκια. Μόλις έκλεισα, ήρθα προς το μέρος σου και τα πήρα, δεν γινόταν άλλωστε με τέτοιο χαμόγελο! Πώς μπορώ να σε ξαναδώ;

Στην έξοδο το απόγευμα. Εσύ έβγαινες από τη δουλειά σου, εγώ έκανα βόλτα έναν μικρό κύριο αγκαλιά. Χαμογελούσαμε και μου είπες "αυτά είναι". Δεν σκέφτηκα αρκετά γρήγορα για να σου απαντήσω κάτι έξυπνο.

Αλλάζοντας τη ρουτίνα μου καθώς στην Ομόνοια δεν είχε ρεύμα, επέλεξα να κατέβω στην Αττική για να φτάσω σπίτι και με το που ανοίγει η πόρτα βρεθήκαμε σχεδόν μούρη με μούρη. Σαν να σάστισες, πάντως μου χαμογέλασες κάπως μέσα στο υπέροχο μπεζ φόρεμά σου για να γίνεις μια εικόνα στο μυαλό μου και εγώ να αναρωτιέμαι, το έζησα αυτό ή κάνω λάθος;;;

Δεν ξέρω αν υπάρχεις στα αλήθεια. Ήσουν ντυμένη στα μαύρα με ψιλοτάκουνες μπότες και είχες ένα αυστηρό ύφος σχεδόν δεσποτικό. Με διέταξες να γονατίσω μπροστά σου και να υποταχθώ στην εξουσία σου και έτσι να ξεκινήσει το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Αν υπάρχεις και στην πραγματικότητα στείλε μου ένα μήνυμα.