ΣΕ ΕΙΔΑ

...σε είδα να με κυνηγάς για να σε αγαπήσω κάπου στα 15... Κάπου ξανά και στα 45... Έκανες προσπάθεια, και ας μην άκουγες αυτά που σου έλεγα. Έφτιαχνες κάτι άλλο, κάτι που δεν είμαι εγώ. Τώρα, με έναν γάμο και ένα παιδί στα 46 μου, και εγκλωβισμένο σε ένα παρόν που δεν μπορείς να καταλάβεις ή, το χειρότερο, δεν θέλεις να δεις την αλήθεια! Σε φιλώ, συγνώμη που δεν είμαι αυτο που τόσο επιζητάς και με τον τρόπο που το θέλεις.

Ήμασταν και οι δύο στο lovely days στο Περιστέρι και το μόνο που σου είπα είναι ότι έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο και σε ρώτησα το όνομά σου.

Le Gout, γύρω στις 8:μμ. Με τον άντρα σου και το παιδί. Μου έδωσες και σου έδωσα αδιάκοπα αλλό διακριτικοτατα ματιές. Θέλω. Θέλεις;

Ελπίζω να το δεις...

Πήγαμε να πάρεις κάτι λουλούδια και γυρίσαμε, μιλάγαμε πολύ ωραία, πολύ ενδιαφέρον άτομο, μακάρι να τα ξαναλέγαμε.

5η Ιλισίων, πέρασες, σε κοιτούσα από το αμάξι και χαμογέλασες έξω από το Hendrix 917. Στείλε.

Σε είδα στην Αγίου Μελετίου. Ήμουν μέσα στο αμάξι μου κι άκουγα τέρμα Nirvana. Είχε κίνηση, πέρασες και μου έκανες thumb up 👍🏼.

Σε είδα στο A line όταν έκλεινε. Μπήκες στο ταξί κι έφυγες. Πολύ ωραίο στυλ έχεις! Σε πρόσεξα από μακριά...

Είχες μαλλιά αφάνα, φουντωτά, μια μικρή ελιά στο πρόσωπο και μια ξωτική ομορφιά που έκανε τον χρόνο να σταματά. Δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά θυμάμαι το χαμόγελό της όταν της είπα εκείνο το κομπλιμέντο και μου είπε πως της άλλαξα τη διάθεση. Να ξέρεις, εσύ μου άλλαξες τη μέρα. Ίσως και κάτι παραπάνω. Βγάλτε μου τη βίζα να μείνω για πάντα δίπλα της, στο ράφι με την ποίηση.

Οι μέρες κρύες, αλλοιωμένες στη ρουτίνα, το άψυχο σώμα μου τρεκλίζει ως τη στάση με προορισμό την απαγχώνιση της ψυχής. Εκεί, μετά το πέρασμα της αυγής η όψη σου χρωματιστή δίνει νότες ευτυχίας και παροδικής ελπίδας. Δεν μπορώ να εύχομαι σε μια αναβάθμιση, δεν είμαι παρά ένας θνητός, που έτυχε περπατά άηχες μέρες και στηρίζει το πνεύμα του σε χλομά δέντρα περιμένοντας ένα χαμόγελο, μόνο ένα.