ΣΕ ΕΙΔΑ

...σχεδόν πριν τέσσερις μήνες. Σε είδα και αυτό που ένιωσα ήταν τόσο ξαφνικό και απίστευτα έντονο, που ακόμα κι εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την ένταση. Και δεν ήξερα ούτε αν θα σε ξαναδώ. Σε βρήκα ξανά και απλώς κατάλαβα πόσο μονόπλευρο ήταν. Τελικά δεν κατάφερα ούτε να έρθω πιο κοντά σου. Απλώς δε μου άφησες χώρο, ούτε χρόνο, ούτε περιθώρια γιατί μπροστά μου βρήκα μόνο τείχη. Και οι δικές σου κινήσεις ελάχιστες. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν τελικά ήταν καλύτερο που δεν πρόλαβα να σου τα πω όλα αυτά. Θα ήταν απλώς επώδυνο για εμένα και μόνο. Ισως να μην αντέχω. Σε σκέφτομαι ακόμα, διαρκώς, συνεχίζω να νιώθω όλη αυτή την ένταση, αλλά ευτυχώς το ξέρω μόνο εγώ. C'est la vie...

Σε είδα όσο με σέρβιρες στα γενέθλια ενός φίλου μου σε ένα μαγαζί με live μουσική και η εξωτική σου ομορφιά σε συνδυασμό με τη γλυκιά σου εξυπηρέτηση με μαγνήτισαν! Μιλήσαμε 2-3 φορές αλλά δεν τόλμησα να σου πω τι πραγματικά σκεφτόμουν. Φορούσες μια γαλαζοπράσινη παντελόνα και μίλαγες με έναν συνεργάτη σου με σκουλαρίκι στο αυτί. Ελπίζω να το δεις και να επικοινωνήσεις (αφού είδα πως υπάρχουν τεύχη του Athensvoice.gr και στο μαγαζί).

Μεγάλη παρέα. Εσύ ψηλή με λευκό παντελόνι και μπεζ πουλόβερ. Φανταστική! Θέλω να σε ξαναδώ. Νομίζω ξέρεις ποιος είμαι.

Μπήκαμε μαζί στο μετρό από Σύνταγμα προς Ελληνικό χτες (Τετάρτη) στις 19:00. Κατέβηκα ΦΙΞ. Κοιταζόμασταν αλλά, δυστυχώς, δεν σου μίλησα. Είσαι μελαχρινή, φορούσες πράσινο σακάκι και κόκκινο κραγιόν. Κάνε καρδιά αν το δεις.

Καθόμουν με δύο φίλους στο απέναντι τραπέζι από το δικό σου. Φορούσα γυαλιά στο κεφάλι και ένα μαύρο μπουφάν. Φορούσες ένα δερμάτινο τζάκετ και πράσινο πουλόβερ. Ήσουν και εσύ με δύο φίλες σου, ανταλλάξαμε πολλές φορές βλέμματα ακόμη και όταν έφευγα. Ντράπηκα να έρθω να σου μιλήσω στο καφέ και το μετάνιωσα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να σε βρω. Αν δεις αυτό το μήνυμα, στείλε μου.

Τρίτη βράδυ, 6:30-7:30, από σταθμό Ομόνοια, πράσινη γραμμή, έως και το ΚΑΤ, όπου κατέβηκες, καθόμουν κοντά και σε κοίταζα, νομίζω με κατάλαβες, μια δυο φορές συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, αλλά σάστιζα και γυρνούσα αμέσως το βλέμμα αλλού. Είχες μαύρο μαλί, φορούσες μπλε κοτλέ(;) παντελόνι, μαύρο chelsea μποτάκι, είχες τσάντα ώμου τύπου για λάπτοπ, και χρυσό signet ring. Καθόμουν απέναντι από τον εκνευριστικό που χτυπούσε κομπολόι, φορούσα μακρύ μαύρο παλτό, κότσο, και φυτουκλέ γυαλιά με μεταλλικό σκελετό. Μου άρεσες πολύ.

Είδα μέσα στη βουή την παλιά μου αγάπη / τόσες θύελλες εκεί / τόσες πυρκαγιές / Πώς να κλείσει η πληγή / πώς να βγει το αγκάθι / γιατί βρήκαμε γιατί / τόσες αφορμές / Θα ’μαι πάντα εδώ να φυλάω αυτά που πέταξες / δεν σε συγχωρώ για όλες τις φωτιές που ξέχασες / Θα ‘μαι πάντα εδώ όσα χρόνια κι αν περάσανε / δεν μας συγχωρώ / από φόβο χάσαμε...

Τρώγαμε σουβλάκια στον Κώστα, στην οδό Φιλελλήνων. Εσύ μελαχρινή με μαύρο μπουφάν και τζιν παντελόνι κι εγώ μπεζ αμάνικο και τζιν. Κάποια στιγμή αστειεύτηκα με την υπάλληλο του καταστήματος σχετικά με τα μπιφτέκια τους, γύρισα σε κοίταξα κι εσύ γέλασες. Λάθος μου που δεν σου μίλησα. Θέλω να σε ξαναδώ!

Καθόσουν στο τρένο, με ακουστικά. Φαρδύ, χαλαρό παντελόνι άσπρο. Καφέ μπουφάν, μαύρα παπούτσια. Καστανόξανθος. Με στυλ. Αποβιβάστηκες νομίζω Ν. Ιωνία. Όμορφος, αεράτος, σέξι. Θέλω να σε γνωρίσω.

Ήμασταν τόσο κοντά... Αισθάνθηκα αμήχανα να σε κοιτάξω μέσα στα μάτια, να σου μιλήσω... Κι από όταν σε έχασα στο πλήθος, μετανιώνω που δεν το έκανα.