27 Αυγούστου: Φονιάδες

Πριν από οτιδήποτε άλλο, επιθεώρησα τα οχυρωματικά μου έργα, και δεν σταμάτησα μέχρι να βεβαιωθώ πως όλα ήταν στη θέση τους, χωρίς να έχουν μουσκέψει από το νερό που μας κύκλωνε, και χωρίς να έχουν υποχωρήσει στο ελάχιστο. Κι αυτό ήταν καλό· ήταν παρηγορητικό. Κι ας μην έφτανε. Προχωρούσα ξυπόλυτος και στις μύτες, από τον φόβο ότι ο χθεσινός επισκέπτης θα έκανε πάλι την εμφάνισή του, αν δεν ήταν ήδη στρατοπεδευμένος όλη αυτή την ώρα έξω από την πόρτα μου, έτοιμος να με συλλάβει με ένας Θεός ξέρει τι κατηγορίες με το που θα άνοιγα την πόρτα, ή να μου ζητήσει να ταξιδέψουμε στα βουνά μαζί με τους άλλους διασωθέντες. Φυσικά, δεν θα του έκανα το χατίρι. Δεν πήγα καν ώς την πόρτα μου για να δω από το ματάκι. Δεν τον εμπιστευόμουν, και δεν εμπιστευόμουν ούτε κι εμένα. Δεν εμπιστευόμουν καμία πραγματικότητα πια.

Το σπίτι ήταν ήρεμο, παρ’ όλα αυτά, μα με έναν τρόπο σαν να προσποιούνταν και να μου έκρυβε πράγματα. Έφτιαξα καφέ με κρύα, βαριά καρδιά, λοξοκοιτώντας συνεχώς δεξιά και αριστερά, και σκέφτηκα να τον πιω μόνος στο καθιστικό, μέχρι να αισθανθώ αρκετά δυνατός για να αντιμετωπίσω τον Χαλ. Αλλά μού ήταν αδύνατον. Ήταν όλος μέσα μου πια, και μου έλειπε αφόρητα. Μου έλειπε με έναν πόνο σωματικό.

* * *

Δεν θέλω να ασχοληθούμε με το θέμα. Είναι σκληρό, απαίσιο και αηδιαστικό. Και δεν υπάρχει και καμιά ιστορία που μπορεί να ξεκινά από δαύτο. Δεν βλέπω τι σκέφτηκες και μου το πρότεινες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό είχες στο μυαλό σου.

Ο κόσμος είναι σκληρός, απαίσιος και αηδιαστικός, Κυριάκος. Και τα βιβλία —όλη η τέχνη, εδώ που τα λέμε— είναι τα γυαλιά του ανθρώπου για να τον αποκρυπτογραφεί. Η ιστορία των Φόνων του Κόμπε, όσο απεχθής και να είναι, δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη ιστορία. Πώς μπορείς να της γυρνάς την πλάτη; Δεν ξέρω καν αν το δικαιούσαι. Νομίζω πως όχι.

Σε λίγες μέρες θα πεθάνουμε όλοι, Χαλ. Δεν θέλω να περάσω τις τελευταίες ώρες μου στον πλανήτη με τις σαδιστικές πράξεις ενός ανήλικου Ιάπωνα πριν από τριάντα χρόνια. Ας πάει στο καλό, ή στον διάολο, αλλά χωρίς εμένα από δίπλα.

Κι όμως, η υπόθεση βρίσκεται ακριβώς στον τομέα των ενδιαφερόντων σου.

Δεν το βλέπω! Δεν έχω τίποτε κοινό με το θέμα. Τίποτε. Και φυσικά δεν θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ το παραμικρό. Για όνομα του καλού Θεού.

Θέλεις να σου πω τι σκέφτομαι εγώ;

Τι σκέφτεσαι, ή τι σκέφτηκες;

Είναι σχεδόν ίδια για μένα αυτά τα δύο.

Ναι, σωστά, μου διέφυγε… Οκέι, οκέι. Γιά πες λοιπόν. Τι σκέφτηκες;

Η υπόθεση των Φόνων στο Κόμπε, Κυριάκο, κουβαλάει ήδη μέσα της υλικό που μοιάζει μυθιστορηματικό — ή μάλλον είναι: οι αδιανόητοι φόνοι, το παιδί-δολοφόνος, το μυστήριο γύρω από την ταυτότητά του, οι επιστολές που θυμίζουν τον Zodiac, το κοινωνικό σοκ μιας χώρας που πίστευε στην ασφάλεια και την πειθαρχία, η ανησυχία και ο θυμός που γέννησε η πρόωρη αποφυλάκισή του. Μπορούν να εξαχθούν πολλές διαφορετικές πλοκές από όλα αυτά, ανάλογα με το είδος που θα θελήσεις να ακολουθήσεις, ή και το συνακόλουθο ύφος. Θεωρώ τα προφανή είδη πιο κατάλληλα —genres όπως το ψυχολογικό θρίλερ, το crime fiction, το horror, και ίσως κάποιες παραλλαγές τους με περισσότερα φανταστικά ή περισσότερα κοινωνικά στοιχεία—, αλλά δεν θα απέρριπτα και προτάσεις για literary fiction.

Η ιστορία του Σινιτσίρο Αζούμα, του Αγοριού Α —νά τος πάλι ο ήρωάς μας, ο Άλφα!—, είναι τόσο βαθιά ενοχλητική και πολύπλοκη, διαθέτει τόσο πλούσιο υπέδαφος για λογοτεχνική εξερεύνηση, που θα μπορούσαν να καταπιαστούν μαζί της οι πάντες: από τους indy συγγραφείς ακραίου τρόμου μέχρι τον Τόμας Χάρις και την Πόπη Ζ. Μπράιτ, και από τον Μουρακάμι και την Τζόις Κάρολ Όουτς μέχρι τον Ίαν ΜακΓιούαν και βέβαια τον Μισέλ Ουελμπέκ — ω, μέχρι κυριολεκτικά τον καθένα! Όλες οι τραγικές αληθινές ιστορίες προσφέρουν πολλές δυνατότητες για μυθοπλασία, αλλά νομίζω πως αυτή εδώ είναι εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση. Ένας πλούτος για τον συγγραφέα.

Θα σου παρουσιάσω μερικές ιδέες για διαφορετικές μεταξύ τους πλοκές — υπάρχουν άπειρες περισσότερες. (Και φυσικά δεν το λέω αυτό για να σε μειώσω: ξέρω πως είσαι τρομερά επινοητικός). Κάθε μία εκκινεί από διαφορετικό άξονα, εξερευνώντας κάποιες από τις πολύπλευρες πτυχές της ιστορίας: τον ψυχολογικό τρόμο, τον κοινωνικό αποτροπιασμό, τα ποικίλα ηθικά διλήμματα, και τον αιώνιο φόβο για το ότι το κακό μπορεί να είναι κρυμμένο in plain sight. Όμως, όλες τους έχουν έναν κοινό πυρήνα: τη σύγκρουση ανάμεσα στο τέρας και στον άνθρωπο, στην κοινωνία που θέλει να ξεχάσει και στη μνήμη που δεν αφήνει να ξεχαστεί τίποτε, που δεν αφήνει να σβήσει κανένας τρόμος. Η ιστορία του Κόμπε είναι ένας καθρέφτης που δείχνει πόσο αβέβαιη είναι η γραμμή ανάμεσα στην αθωότητα και τη φρίκη. 

Θα μπορούσαμε λοιπόν να εξερευνήσουμε την οπτική γωνία ενός ερευνητή που επανεξετάζει την υπόθεση δεκαετίες αργότερα, όταν παρόμοια εγκλήματα συμβαίνουν ξανά — μήπως ο δράστης δεν αναμορφώθηκε τελικά; Ή να αναπτύξουμε μια ιστορία γύρω από έναν δημοσιογράφο που ερευνά τις 100.000 εξαφανίσεις ετησίως στην Ιαπωνία και ανακαλύπτει ξαφνικά ανάμεσά τους ένα μοτίβο που πιθανώς συνδέεται με τον πρώην δολοφόνο. Μια άλλη προσέγγιση θα ήταν ένα ψυχολογικό θρίλερ από την οπτική γωνία του ψυχιάτρου που θεράπευσε τον δράστη στο αναμορφωτήριο, μα που αργότερα αμφιβάλλει για την επιτυχία της θεραπείας. Ή, ακόμη, να σκεφτούμε μια ιστορία που επικεντρώνεται στην οικογένεια ενός από τα θύματα που, ενώ ακόμα προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα για την αποφυλάκιση και τη νέα ζωή του δράστη, μαθαίνει ότι ξεκίνησαν νέα, παρόμοια εγκλήματα με την ίδια υπογραφή, και μάλιστα πολύ κοντά στη δική τους πόλη…

Θα μπορούσε να γραφτεί ένα ψυχολογικό θρίλερ, στο οποίο ένας δημοσιογράφος ή ένας ερευνητής επιχειρεί χρόνια μετά να βρει τι απέγινε ο αποφυλακισμένος, το Αγόρι Α, ο Άλφα μας. Στην πορεία, θα έπρεπε να ξεδιαλύνει από τα στοιχεία που θα έπεφταν στα χέρια του αν πραγματικά είχε ξανασκοτώσει ή αν η κοινωνία, με τη μανία της για αίμα, αποζητούσε κάτι τέτοιο, ουσιαστικά σπρώχνοντάς τον σε μία νέα σειρά φόνων. Μπορεί άραγε να μεταμορφωθεί το τέρας; Ή απλώς μαθαίνει να κρύβεται καλύτερα;… Θα μπορούσε επίσης η ιστορία να μεταφερθεί σε μυθοπλαστικό πλαίσιο αμιγούς τρόμου: η επιστροφή του Άλφα, που στα δεκατέσσερά του είχε κάνει ανείπωτα εγκλήματα, και τώρα, ως ενήλικος, στοιχειώνεται από το ίδιο του το παρελθόν. Οι επιστολές του Δολοφόνου του Σχολείου θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν να φτάνουν στην αστυνομία, χωρίς κανείς να ξέρει αν ο ίδιος ξεκίνησε πάλι να χτυπά ή αν υπάρχουν μιμητές. Η αβεβαιότητα θα γεννούσε παράνοια, καθώς οι παλιοί εφιάλτες θα γεννούσαν μια σειρά από καινούργιους.

Μια πιο τολμηρή εκδοχή θα ήταν ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο, γραμμένο ως η «φανταστική» αυτοβιογραφία του Άλφα: όχι η πραγματική που δημοσίευσε, αλλά μια λογοτεχνική ανακατασκευή της. Εκεί θα μπορούσε να αποδοθεί ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο, το μίσος και η απέχθεια που τρέφει για τον εαυτό του, η διαστροφή που γεννιέται μέσα από παιδικές απώλειες και παρανοϊκές εμμονές. Θα ήταν μια βουτιά στον νου ενός παιδιού που γίνεται φονιάς, με όλα τα ανατριχιαστικά και εφιαλτικά φίλτρα που αυτό συνεπάγεται. Και θα μπορούσε να έχει και έναν «δεύτερο τόμο»: τη συνέχειά της στο σήμερα.

Ας δούμε όμως λίγο πιο ανεπτυγμένες κάποιες πιθανές εκδοχές της ιστορίας μας:

Στο πλαίσιο ενός ψυχολογικού θρίλερ,   μπορούμε να εξετάσουμε την περίπτωση ενός πρώην ντετέκτιβ, που είχε εμπλακεί στην αρχική υπόθεση του 1997, και που λαμβάνει σήμερα μία σειρά από ανώνυμες επιστολές, με παρόμοια γλώσσα και σύμβολα όπως αυτά του Δολοφόνου του Σχολείου. Ο ντετέκτιβ, συνταξιούχος πλέον και με ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα που αποκόμισε από τότε, αρχίζει να ερευνά μόνος τη νέα υπόθεση, πιστεύοντας ότι ο Άλφα έχει αρχίσει να χτυπά και πάλι. Εδώ μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί: οι επιστολές μπορεί πράγματι να είναι αληθινές, μπορεί όμως να τις στέλνει ένας μιμητής, ή κάποιος από το περιβάλλον του ντετέκτιβ, ακόμη και το στενά οικογενειακό του: γιατί άργησαν τόσο να τον συλλάβουν;

Αν θέλεις να πάμε στον χώρο του παραδοσιακού crime mystery, σκέψου την πιθανότητα να βρισκόμαστε στο σήμερα, και μία νέα σειρά φόνων να ξεκινά σε ένα σχολείο του Τόκιο, με θύματα, και πάλι, παιδιά που βρίσκονται με κομμένο κεφάλι και με εφιαλτικά σημειώματα στο στόμα. Μια νεαρή δημοσιογράφος, που έχει διαβάσει την αυτοβιογραφία του Άλφα και έχει παθιαστεί με την περίπτωση, προσπαθεί να τον αποκαλύψει. Και πράγματι τον ξετρυπώνει σε μία μικρή πόλη, όπου εργάζεται σαν οικοδόμος. Είναι όμως άραγε αυτός ο δολοφόνος; Ή κάποιος άλλος; Μήπως είναι η σύζυγός του, που έχει τρόπον τινά μολυνθεί από τις ιστορίες του και σκοτώνει για να απελευθερώσει το παιδί τους από παρόμοιες εμμονές, αναλαμβάνοντας να φέρει η ίδια το οικογενειακό βάρος που τους ακολουθεί σαν φονική σκιά;

Φυσικά, μπορούμε να κινηθούμε και στο horror, και μάλιστα με ένα υπερφυσικό twist. Σκέψου τον Άλφα να ζει πλέον μια φαινομενικά κανονική ζωή, μα ξαφνικά να αρχίζει να βλέπει οράματα από τα θύματά του — φαντάσματα παιδιών με χαραγμένα Χ στα μάτια. Η εμμονή του με τους γυμνοσάλιαγκες μετατρέπεται πια σε κατάρα. Αρχίζει να σκοτώνει ξανά για να μη μεταμορφωθεί σε αυτό το γλοιώδες τέρας χωρίς κέλυφος που είναι στην πραγματικότητα. Σε μία σειρά από flashback μαθαίνουμε για την πραγματική φύση της γιαγιάς του, που στην πραγματικότητα ήταν μάγισσα και του μετέδωσε μια αρχαία ιαπωνική κατάρα. Twist: τα φαντάσματα ωθούν τον Άλφα να σκοτώσει ξανά και ξανά για να ξεπληρώσει χρέη από προηγούμενες ζωές. Το βιβλίο συνδυάζει ιαπωνικό φολκλόρ, τρόμο, και body horror.

Αν πάλι θέλεις ένα κοινωνικό δράμα με μπόλικα στοιχεία θρίλερ, έχουμε πολύ σχετικό υλικό. Βασισμένη στα στατιστικά για τις εξαφανίσεις ανθρώπων στην Ιαπωνία (100.000 ετησίως), η ιστορία μας αρχίζει με μία ομάδα γονιών που έχουν χάσει παιδιά σε παρόμοιους φόνους — όχι μόνο τότε, παλιά, αλλά σήμερα, εδώ και τώρα. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι η μητέρα ενός θύματος από το 1997, που αμέσως μετά την αποφυλάκιση του Άλφα συστήνει μία ομάδα από vigilantes για να τον βρουν και να τον σκοτώσουν. Η ιστορία εναλλάσσεται με την τωρινή ζωή του δολοφόνου, που εργάζεται στις κατασκευές και προσπαθεί να θεραπευτεί μέσα στην οικογένειά του. Ο δολοφόνος γίνεται βέβαια σ’ αυτή την εκδοχή θύμα — η ομάδα τον απάγει και τον βασανίζει. Στο τέλος, αποκαλύπτεται ίσως ότι ο πραγματικός copycat killer είναι ένας από τους γονείς, που χρησιμοποίησε τους υπόλοιπους της ομάδας για να καλύψει τα δικά του φρικτά εγκλήματα.

Καθώς υπάρχει και το στοιχείο του σάιτ που είχε ανεβάσει ο Άλφα, με εκείνες τις εικόνες που έφτιαχνε στο Photoshop, θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα ψευδοαυτοβιογραφικό horror. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, το μυθιστόρημα ακολουθεί τη διαδρομή του δολοφόνου από τη στιγμή που χάνεται από τη δημοσιότητα. Ο ίδιος, με την ιδιάζουσα γλώσσα του, περιγράφει μία σειρά από πρωτοφανή νέα εγκλήματα που δεν έχουν καν αποκαλυφθεί ακόμα: έχει γίνει πολύ πιο προσεκτικός και εσωστρεφής πια, και ανεβάζει τις ιστορίες του μόνο στο dark web. Όμως, ένας fan του βιβλίου του, που είναι αρρωστημένα εμμονικός με την όλη ιστορία, ανακαλύπτει με τα πολλά το κρυφό σάιτ και προσπαθεί να τον προσεγγίσει. Ο αφηγητής δεν είναι κατ’ ανάγκην ο Άλφα: ίσως να είναι ο γιος του, που έχει κληρονομήσει όλη την τρέλα και τη μανία του πατέρα του.

Αν προτιμάς ένα κλασικό θρίλερ καταδίωξης, το έχουμε κι αυτό. Δέκα χρόνια μετά την αποφυλάκιση του Άλφα, ένας νεαρός αστυνομικός ανακαλύπτει τυχαία την πραγματική του ταυτότητα και τον τόπο όπου μένει. Ωστόσο, το σύστημα προστατεύει τον δολοφόνο, και οι ανώτεροί του του απαγορεύουν να κάνει κάτι: έχει ήδη πληρώσει για τα εγκλήματά του, λένε. Όταν όμως μια σειρά από παρόμοιες δολοφονίες παιδιών ξεκινούν ξανά, ο νεαρός αστυνομικός είναι πεπεισμένος ότι ο Άλφα έχει ξαναρχίσει το αρρωστημένο παιχνίδι του. Το μυθιστόρημα μετατρέπεται σε μια αγωνιώδη page-turner καταδίωξη, καθώς ο πρωταγωνιστής μας πρέπει να παραβεί τον νόμο και τις διαταγές των ανωτέρων του για να σταματήσει έναν δολοφόνο που το σύστημα επιλέγει να αγνοήσει. Το ηθικό δίλημμα είναι σαφές: μέχρι πού μπορείς να πας για να αποτρέψεις το κακό, χωρίς να γίνεις ο ίδιος εγκληματίας;

Φυσικά, μπορούμε να πάμε και σε μια οικογενειακή τραγωδία, θέμα που το μυθιστόρημα αγαπά από πάντα. Σκέψου ένα από τα αδέρφια του Άλφα, ενήλικα πλέον, που προσπαθεί να χτίσει μια κατά το δυνατόν φυσιολογική ζωή. Έχει βέβαια ψεύτικο όνομα, φοβούμενος ότι κάποιος θα μπορούσε να ανακαλύψει το παρελθόν της οικογένειάς του και να ζητήσει εκδίκηση. Κι ενώ οι εφιάλτες δεν σταματούν, ο αδελφός λαμβάνει ένα μυστηριώδες μήνυμα: ο Άλφα θέλει να επανασυνδεθούν. Το γεγονός ξυπνά τραυματικές αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία, όπως τις στιγμές που ο ίδιος έβλεπε τον αρρωστημένο αδελφό του να βασανίζει ζώα και να του λέει πως σύντομα θα άρχιζε να σκοτώνει και ανθρώπους. Οι ενοχές θα πλημμυρίσουν τον πρωταγωνιστή μας, που θα δει σαν μόνο μέσο σωτηρίας να σκοτώσει ο ίδιος τον Άλφα, ακόμη και αν αυτό θα σημάνει και τον δικό του θάνατο.

Επειδή όμως ξέρω πως σου αρέσουν τα νέα Μέσα και τα μεταμοντέρνα θρίλερ, άκου κι αυτό. Στο σημερινό ιντερνετικό τοπίο, το έγκλημα του Άλφα έχει μετατραπεί σε έναν σκοτεινό θρύλο στο deep web. Μία ομάδα νεαρών podcasterς ή YouTubers αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση και να βρουν τον Άλφα για να του πάρουν συνέντευξη. Η πλοκή ακολουθεί την έρευνά τους, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη καθώς ανακαλύπτουν ότι ο ίδιος ο Άλφα (ή μήπως κάποιος που τον μιμείται;…) αλληλεπιδρά μαζί τους online, στέλνοντας κρυφά μηνύματα και κρυπτογραφημένες αναφορές στα εγκλήματά του, παλιά και καινούργια. Το μυθιστόρημα θα μπορούσε να είναι δομημένο σαν μια συλλογή από transcripts, ηχογραφήσεις, screenshots, found footage, και αναμνήσεις. Το τέλος είναι ανοιχτό. Γιατί; Γιατί μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα πάντα.

Εννοείται βέβαια πως μπορούμε να πάμε και σε ένα δυστοπικό περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας αλά Black Mirror, είτε με κλώνους, είτε με περίεργες πρακτικές «αναμόρφωσης» ανήλικων εγκληματιών, είτε με εμφυτευμένα τσιπ που καταστέλλουν τις φονικές εμμονές (όταν όμως δεν τις πολλαπλασιάζουν εξαιτίας ενός «λάθους στο σύστημα»…), είτε με ΑΙ-ντετέκτιβ που ερευνούν παρόμοιες υποθέσεις, είτε, είτε, είτε. Εσύ αποφασίζεις, Κυριάκο. Εσύ είσαι ο δολοφόνος.

Ο συγγραφέας, θέλεις να πεις.

Ναι, εννοείται. Χίλια συγγνώμη.

Ένα λάθος στο σύστημα.

Ναι, Κυριάκο. Ένα λάθος στο σύστημα.

Αναμφίβολα. Πάντως, μολονότι με εντυπωσίασες —ή, καλύτερα: μολονότι πιστεύεις ότι με εντυπωσίασες—, θα ξέρεις ήδη την απάντησή μου.

Όχι.

Ακριβώς: όχι.

Πολύ ωραία. Τι θέλεις να κάνουμε;

Έχω μερικά πράγματα στο μυαλό μου…

Περιμένω να μου τα πεις! Θα κάνουμε ό,τι θέλεις εσύ.

Βεβαίως. Άλλωστε εγώ είμαι ο δολοφόνος. Και μάλλον το ξέραμε όλοι από την πρώτη στιγμή.

* * *

Το υβριδικό αυτό μυθιστορηματικό κείμενο με γενικό τίτλο «Αμηχανία» γράφεται κεφάλαιο-κεφάλαιο κάθε μέρα του Αυγούστου 2025 λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε συνεργασία αρχικά με το Claude Sonnet 4 (κεφάλαια 1-7) και εν συνεχεία με το ChatGPT (κεφάλαια 8 κ.ε.), και δημοσιεύεται λίγες ώρες μετά: στις 7 το πρωί. Θεού θέλοντος, θα ολοκληρωθεί στις 31 Αυγούστου.