Αναγνώστης με αιτία: «Η κόρη του σαμουράι» της Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιμότο. Παρουσίαση του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή
Έβλεπα τις προάλλες την εξαιρετική ταινία «Ο σαμουράι του λυκόφωτος». Την ίδια εποχή έτυχε να διαβάζω το συγκινητικό βιβλίο «Η κόρη του σαμουράι» της Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιμότο (εκδόσεις Πηγή). Θα αναφερθώ σ’ αυτό το τελευταίο, καθώς είναι εύκολο να το αναζητήσετε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο.
Όσοι έχουν επισκεφτεί την Ιαπωνία επιστρέφουν λέγοντας πως ταξίδεψαν σ’ έναν άλλο πλανήτη. Φανταστείτε τώρα, στις αρχές του περασμένου αιώνα, μια Ιαπωνίδα, και μάλιστα κόρη σαμουράι, να επισκέπτεται και να ζει για λίγα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Δεν έχει νόημα να φλυαρήσω εδώ. Διαβάζω από το βιβλίο της: «Η περιέργειά μου ήταν συχνή για τα παράξενα, ανούσια πράγματα που αντίκριζα γύρω μου, όπως γιατί οι κυρίες φορούσαν τα καπέλα τους στην εκκλησία ενώ οι άνδρες τα έβγαζαν; Ποια ήταν η χρησιμότητα των πορσελάνινων πιάτων τα οποία έβλεπα να κρέμονται στους τοίχους κάποιων όμορφων σπιτιών; Γιατί οι καλεσμένοι οδηγούνταν ιδιαιτέρως σε κάποιο υπνοδωμάτιο, όπου τους ζητούσαν να τοποθετήσουν τα πανωφόρια και τα καπέλα τους πάνω στο κρεβάτι – ένα μέρος όπου καταφεύγεις όταν νυστάζεις ή όταν είσαι άρρωστος; Γιατί οι άνθρωποι κάνουν κοινωνικές επισκέψεις τα βράδια – την ώρα του ελεύθερου χρόνου στην Ιαπωνία; Από πού ξεκίνησε το κέφι και η ανοησία του Χάλοουιν και της Πρωταπριλιάς και γιατί υπάρχει το παράξενο έθιμο να βάζει κανείς δώρα μέσα σε κάλτσες – κάλτσες, το πιο ταπεινό απ’ όλα τα ρούχα κι αξεσουάρ που φοράει κάποιος…»
Κι ύστερα είναι και τα ποιήματα. Μεταφέρω: «Οι Ιάπωνες συχνά μαζεύονται, λίγοι φίλοι, και γράφουν ποιήματα. Συναντιούνται σε κάποιο φεστιβάλ λουλουδιών και κρεμούν τα ποιήματα στα φυτά· ή σε συγκεντρώσεις παρατήρησης του φεγγαριού, όπου κάθονται στο φεγγαρόφως και φτιάχνουν ποιήματα… Κι ύστερα, όλοι επιστρέφουν στο σπίτι νιώθοντας ήρεμοι και γαλήνιοι…»
Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επέστρεφα σπίτι μου γαλήνιος και ήρεμος ύστερα από μια βραδιά ποίησης στη σημερινή Αθήνα – ή οπουδήποτε αλλού, για να είμαι ακριβής. Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο.
Η θρησκεία στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου είναι ένα μείγμα σιντοϊσμού και βουδισμού. Ακούστε τι γράφει η Έτσου Ιναγκάκι για τους θεούς της Ιαπωνίας: «Η θεά της φωτιάς είναι
η ανώτατη αρχόντισσα και βοηθός της κουζίνας, την οποία ευχαριστούμε με τις λεπτές άκρες ενός υφαντού που κρέμεται δίπλα στο τζάκι. Ο αξιόλογος θεός του ρυζιού ζητάει να κρατάμε τη φωτιά κάτω από το σκεύος με το ρύζι καθαρή, χωρίς σκουπίδια.
Η θεά του νερού, που ευλογεί τα ρυάκια και τα ποτάμια, απαιτεί να διατηρούμε τα πηγάδια καθαρά. Τους επτά θεούς της τύχης –την Εργατικότητα, τον Πλούτο, τη Σοφία, τη Δύναμη, την Ομορφιά, την Ευτυχία και τη Μακροζωία– τους βλέπουμε παντού και τους χαιρετούμε, καλωσορίζοντάς τους χαμογελαστά».
Να προσθέσω εδώ ότι η συγγραφέας έχασε τον Ιάπωνα σύζυγό της στην Αμερική και επέστρεψε στην πατρίδα της με τις δυο της κόρες, που αίφνης βρίσκονται σε έναν άλλο πλανήτη.
Συστήνω το βιβλίο παντοιοτρόπως. Κι ας μην έχω υπάρξει σαμουράι στην προηγούμενη ζωή μου. Ή, μήπως, πάλι…
Ο αναγνώστης συντροφεύει τον σεφ στην αναζήτηση του φονιά του φίλου του αλλά και στην καταβύθισή του στον λαβύρινθο της μεγάλης απάτης σχετικά με τη νόθευση του λαδιού
15°
