Δημήτρης Μαμαλούκας - Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ: Προδημοσίευση από το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος
Το «Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ» το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα Δημήτρη Μαμαλούκαθα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Κέδρος.
Θα έκαναν τα πάντα για το πιο σπάνιο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στη Νέα Υόρκη ο Ρέι Στέμπινς, φανατικός συλλέκτης βιβλίων Στιβεν Κινγκθα συναντηθεί με την Κριστίν, μια όμορφη και μυστηριώδη κοπέλα που θα του πουλήσει μια παλιά φωτογραφία του συγγραφέα. Ο Ρέι θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι το νέο του απόκτημα μπορεί να τον οδηγήσει στο πιο σπάνιο βιβλίο του Κινγκ, ένα βιβλίο-φάντασμα που τύπωσε στο Μόντρεαλ κάποιος Τζον Σούτερ αφού έκλεψε το χειρόγραφο από τον διάσημο συγγραφέα.
Ο Ρέι θα μοιραστεί το μυστικό του με τον καλύτερό του φίλο και όταν πιστεύει ότι έχει βρει τον δρόμο για το βιβλίο θα συμβεί ένα απίστευτο έγκλημα. Οι δύο φίλοι, τυφλωμένοι από τη μανία του συλλέκτη, θα παρασυρθούν σ’ ένα αγωνιώδες κυνηγητό που θα τους οδηγήσει στο Λονδίνο και σ’ ένα κάστρο στη Σκωτία, στον δικό τους εφιαλτικό Μαύρο Πύργο.
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα
Ρέιμοντ Στέμπινς
Σόχο, Νέα Υόρκη, Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019
15.45
Το 1987, όταν ήμουν δεκαεφτά ετών, διάβασα τη Μακριά πορεία. Ήταν το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή. Ήταν κάτι σαν σοκ, σαν χτύπημα από ηλεκτρικό ρεύμα. Το διάβασα σε μια νύχτα, μένοντας εντελώς άυπνος. Ήμουν τότε αθλητής κι έτρεχα μεσαίες αποστάσεις με την ομάδα του σχολείου μου. Την επόμενη μέρα θέλησα να μάθω τα πάντα για τον άνθρωπο που είχε γράψει αυτό το βιβλίο που περιέγραφε έναν αγώνα βαδίσματος. Έναν θανατηφόρο αγώνα στον οποίο ξεκινούσαν εκατό και μόνο ένας θα κέρδιζε και θα έμενε ζωντανός, αυτός που δεν θα σταματούσε να βαδίζει. Όλοι οι άλλοι θα εκτελούνταν επιτόπου. Στο εξώφυλλο του βιβλίου έγραφε Ρίτσαρντ Μπάκμαν, αλλά δύο χρόνια νωρίτερα είχε αποκαλυφθεί ότι ήταν ο Στίβεν Κινγκ.
Δεν ήταν απλώς ότι το βιβλίο είχε μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή μου, αλλά θυμάμαι πως τότε πίστεψα ακράδαντα ότι ήταν γραμμένο ειδικά για μένα. Ίσως και να ήταν, μ’ έναν τρόπο ενάντια σε κάθε λογική, μ’ έναν υπερβατικό τρόπο, παρόμοιο μ’ αυτόν που συχνά χρησιμοποιεί, τόσο φυσικά, ο ίδιος ο Κινγκ στις ιστορίες του.
Πώς; Μα με το γεγονός ότι ο κεντρικός ήρωας έχει το μικρό μου όνομα, Ρέι, κι ένας από τους κυριότερους αντιπάλους του (στον μεγάλο αγώνα ζωής και θανάτου που συμμετέχουν) έχει το επώνυμό μου, Στέμπινς. Σύμπτωση; Ναι, βέβαια, αλλά από αυτές τις συμπτώσεις που δεν μπορείς να παραβλέψεις, ειδικά αν πρόκειται για το δικό σου όνομα και το δικό σου επώνυμο. Έτσι κόλλησα με τον Κινγκ, τον Βασιλιά όπως τον λένε πολλοί. Αναζήτησα και διάβασα όλα του τα βιβλία, πήγα σε κάποιες παρουσιάσεις του, του έσφιξα το χέρι, πήρα μερικά βιβλία υπογεγραμμένα, του ανέφερα το όνομά μου κι εκείνος γέλασε. «Φαίνεται ότι αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο ειδικά για σένα, φίλε μου», απάντησε, ενώ δίπλα του η γυναίκα του, αυτή η αυστηρή κριτής του, παρέμενε σοβαρή και αγέλαστη.
Μεγάλωσα σε μια ήσυχη οικογένεια και σε μια εξίσου ήσυχη πόλη. Ο πατέρας μου είχε μια ανθηρή επιχείρηση με εμπόριο ξυλείας στα βόρεια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, στο Μπούνβιλ, μια μικρή πόλη που αν βρισκόταν στο Μέιν θα αποτελούσε άλλο ένα σκηνικό για κάποιο βιβλίο του Κινγκ. Οι δουλειές του μπαμπά πήγαιναν πάντα καλά, και τώρα που τις έχει αναλάβει ο αδερφός μου πηγαίνουν ακόμα καλύτερα. Εκείνος ήταν πάντα το πρακτικό μυαλό κι εγώ το θεωρητικό. Εγώ πήγα στο κολέγιο κι εκείνος ανέλαβε την οικογενειακή μας επιχείρηση.
Κάποια στιγμή προσπάθησα να γράψω κι εγώ, μα χωρίς επιτυχία. Ευτυχώς συνειδητοποίησα γρήγορα πως δεν είχα το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Τέλειωσα το κολέγιο μα δεν δίδαξα ποτέ μου, το μερίδιό μου από την οικογενειακή επιχείρηση μου έφτανε και μου περίσσευε για να ζήσω. Ούτε παντρεύτηκα μέχρι τώρα, όχι ότι δεν είχα κατακτήσεις και περιπέτειες, αντιθέτως. Ομολογουμένως είμαι ακόμα και τώρα, ένα βήμα πριν τα πενήντα και με γκρίζους κροτάφους, κάτι παραπάνω από καλοστεκούμενος.
Κι όσο η ζωή μου προχωρούσε, ο Κινγκ συνέχιζε να γράφει βιβλία. Και βαδίζαμε παράλληλα. Στην αρχή με περνούσε, έγραφε πιο γρήγορα απ’ όσο διάβαζα εγώ (κι αυτή είναι άλλη μια δική του έκφραση), αλλά μετά τον πέρασα εγώ. Έγινα φανατικός του αναγνώστης. Διάβασα τα πάντα, ό,τι είχε γράψει, και περίμενα, περιμένω ακόμα, με λαχτάρα κάθε καινούργιο του βιβλίο. Δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις σε κάποιον τους λόγους, αλλά κυρίως το πόσο σου αρέσουν τα βιβλία του Βασιλιά. Είναι η μαγεία του Κινγκ. Η μανία με τον Κινγκ. Είναι τα θέματά του, η γραφή του, ο τρόπος που ζωντανεύει τους εφιάλτες ή τα όνειρα του καθενός, η μοναδική του μαεστρία να μιλάει στην καρδιά του κάθε ανθρώπου στη γη ξεχωριστά. Η σχεδόν ανατριχιαστική αίσθηση που συναντάς σε κάθε του βιβλίο, αυτό που νομίζεις ότι ζεις μαζί με τους ήρωές του, ταυτίζεσαι μαζί τους, λες και τους γνωρίζεις χρόνια, λες και σε γνωρίζουν κι εκείνοι.
Κι έπειτα είναι οι αναρίθμητες καθηλωτικές σκηνές των βιβλίων του. Οι σκηνές τρόμου που σου παγώνουν το αίμα, οι αριστοτεχνικοί διάλογοι και μονόλογοι, όπως και πολλά διηγήματα ή νουβέλες που σε σημαδεύουν για πάντα, όπως Η Κάντιλακ του Ντόλαν.
Έτσι, δεν χρειάζεται να ανταλλάξεις ούτε κουβέντα με κάποιον άλλο φανατικό του αναγνώστη. Αρκεί ένα βλέμμα, ή αρκεί να τον δεις να περπατάει κουβαλώντας στο χέρι το ογκώδες Κοράκι, γεμάτο χαρτάκια σημειώσεων να περισσεύουν απ’ τις σελίδες. Ή αρκεί να είστε δίπλα δίπλα σε μια ουρά για μια υπογραφή του Βασιλιά. Βλέπεις, η προσμονή για την ανεκτίμητη στιγμή της υπογραφής και της αφιέρωσης έχει μια μοναδική λάμψη, καθρεφτίζεται σαν λαμπρός πρωινός ήλιος στο πρόσωπο όλων.
Έτσι, ήταν για μένα θέμα χρόνου να ξυπνήσει μέσα μου το μικρόβιο της συλλογής και από φανατικός αναγνώστης Κινγκ να γίνω και φανατικός συλλέκτης βιβλίων Κινγκ. Ήταν απολύτως φυσικό και αναμενόμενο αφού το μικρόβιο της συλλογής, η αρρώστια του συλλέκτη, υπήρχε πάντα ριζωμένο μέσα μου.
Πολλά παιδιά μαζεύουν χαρτάκια με παίχτες του μπέιζμπολ. Άλλα μαζεύουν στρατιωτάκια, κούκλες, αυτοκινητάκια, κόμικς. Μερικά δεν πετούν τίποτα. Κρατούν το κουτί, ακόμα και την απόδειξη αγοράς ενός αγαπημένου παιχνιδιού τους. Τα ίδια παιδιά κλαίνε όταν η μητέρα τους αδειάζει το γκαράζ ή το πατάρι για να ξεφορτωθεί τη σαβούρα. Για αρκετά παιδιά αυτή η σαβούρα είναι η παιδική τους ηλικία, η νιότη τους. Και τους συνοδεύει για μια ζωή.
Όλα αυτά τα παιδιά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, έχουν μέσα τους τη μανία της συλλογής. Ένα τέτοιο παιδί ήμουν κι εγώ και έτσι ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσω να συλλέγω βιβλία Στίβεν Κινγκ. Κι όσα πιο πολλά αποκτούσα και γέμιζαν τα ράφια τόσο αυξανόταν κι η επιθυμία μου για ακόμα περισσότερα.
Ξεκίνησα με τις πρώτες εκδόσεις κι ευτυχώς πρόλαβα και τις απέκτησα πριν γίνουν απλησίαστες. Εκείνες των πρώτων του βιβλίων ήταν οι πιο ακριβές, αλλά και οι πιο γοητευτικές. Όπως η πρώτη έκδοση της Οργής, πάλι με το ψευδώνυμο Μπάκμαν, την οποία έχω με μια θερμή αφιέρωση του συγγραφέα.
Φυσικά ό,τι καινούργιο κυκλοφορούσε το αγόραζα αμέσως ή έκανα μια προεγγραφή για την πρώτη έκδοση, αφού δεν υπήρχε κλαμπ ή σύλλογος φίλων Κινγκ που να μην ήμουν γραμμένος.
Κι έπειτα η τρέλα της συλλογής έφτασε σε βιβλία που προορίζονται για λίγους: στις εκδόσεις περιορισμένου αριθμού αντιτύπων. Από ακριβές εκδόσεις των χιλίων αντιτύπων σε όλο και μικρότερα νούμερα, για έναν κύκλο συλλεκτών όλο και πιο περιορισμένο. Πολυτελέστατες εκδόσεις, με εικονογράφηση διάσημων καλλιτεχνών ή χωρίς, με την υπογραφή του Κινγκ ή χωρίς, που εξαντλούνταν εν ριπή οφθαλμού. Βιβλία που δεν μπορούσες να τους αντισταθείς και θα έκανες τα πάντα για να τα αποκτήσεις, εκδόσεις για τις οποίες συχνά οι συλλέκτες τσακώνονταν και χαλούσαν φιλίες μιας ζωής, αν κι εγώ με τον κολλητό μου, τον Μπράιαν, επίσης φανατικό συλλέκτη Κινγκ, δεν τσακώθηκα ποτέ.
Τα πρώτα χρόνια που αφιερώθηκα σ’ αυτόν τον τομέα είχα αποκτήσει ό,τι είχε κυκλοφορήσει, αλλά σιγά σιγά, καθώς η φήμη του Κινγκ ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, οι νέες εκδόσεις και οι ανατυπώσεις των βιβλίων του πολλαπλασιάστηκαν. Έτσι, ήταν αδύνατον να αποκτήσεις όλες τις εκδόσεις των είκοσι πέντε ή δεκαεννιά αντιτύπων, θα έπρεπε να ήσουν δισεκατομμυριούχος και κυρίως να βρεις τον συλλέκτη που θα ήθελε να αποχωριστεί ένα τόσο σπάνιο βιβλίο. Είχα ξοδέψει μια περιουσία και κάθε μέρα ανακάλυπτα σπάνιες εκδόσεις που αδυνατούσα να αγοράσω. Όμως αυτό το γεγονός δεν με είχε σταματήσει να συνεχίζω το αδιάκοπο κυνήγι κάποιου σπάνιου βιβλίου ή κάποιας σπανιότητας για τον αγαπημένο μου συγγραφέα. Τα τελευταία χρόνια σύχναζα στο παλαιοβιβλιοπωλείο του φίλου μου Τζέικ Ρόμπερτς, κι είχα επαφή με αρκετούς συλλέκτες.
Ταυτόχρονα είχα βάλει στις εφημερίδες αυτή την αγγελία:
Κι από κάτω γράφει το νούμερο ενός κινητού μου που το έχω μόνο γι’ αυτές τις συναλλαγές. Μπορεί με την πρώτη ματιά η αγγελία να φαίνεται φτηνή ή λαϊκή, αλλά δουλεύει μια χαρά. Ο κόσμος θέλει απλά και κατανοητά μηνύματα. Και κάποιες λέξεις που να τον καθησυχάζουν και να τον χαροποιούν. Το μετρητοίς» είναι μία από αυτές.
Έχω βρει πολλά σπάνια βιβλία έτσι, κι αρκετά υπογεγραμμένα αντίτυπα ή φωτογραφίες του Κινγκ, τραβηγμένες συνήθως σε κάποια παρουσίαση. Πολλές φορές προσπάθησαν να με ξεγελάσουν με ψεύτικες αφιερώσεις και υπογραφές, μερικές οφείλω να πω ήταν πολύ καλογραμμένες, ή ακόμα και με πλαστά βιβλία. Όμως έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει χιλιάδες ώρες εργασίας πάνω στη ζωή, στα βιβλία και στη βιβλιογραφία του Στίβεν Κινγκ, δεν είναι εύκολο να τον ξεγελάσεις.
Συναντιόμουν με τους διάφορους πωλητές στο καθημερινό μου στέκι, το ιρλανδέζικο καφέ-μπαρ Η Κόκκινη Αλεπού, που βρισκόταν στο Σόχο, στο νότιο Μανχάταν, κοντά στο διαμέρισμά μου. Ήταν το ιδανικό μέρος, αφού είχε άνετα σεπαρέ τα οποία σου πρόσφεραν ησυχία και διακριτικότητα, ενώ ήταν ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Ήταν επίσης το μέρος στο οποίο βρισκόμασταν κάθε Σάββατο στις τέσσερις το απόγευμα με την παρέα των κινγκικών φίλων μου, τον Μπράιαν, τον Νταρνέλ και τον Τζέικ.
Απόψε είχα ραντεβού με μια νεαρή κοπέλα, απ’ όσο μπόρεσα να συμπεράνω από τη φωνή της. Όπως μου είχε πει από το τηλέφωνο, είχε στην κατοχή της κάτι σχετικό με τον Κινγκ. Κλείσαμε το ραντεβού κι όταν τη ρώτησα το όνομά της εκείνη είπε απλώς: «Κριστίν Άσλεϊ».
Μα φυσικά, Κριστίν, τι άλλο; Όπως το βιβλίο, σκέφτηκα και χαμογέλασα. Έριξα μια ματιά στο ατσάλινο Bregeut type XX μου κι όταν σήκωσα το βλέμμα ξεχώρισα μια αδύνατη μαυρομάλλα κοπέλα να κοιτάζει εξεταστικά τον χώρο και τους θαμώνες. Στα χέρια της κρατούσε ένα αντίτυπο του Σάλεμς Λοτ.
Δημήτρης Μαμαλούκας - βιογραφικό
Ο Δημήτρης Μαμαλούκας γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα όπου και κατοικεί. Έχει γράψει δεκαοχτώ μυθιστορήματα, δέκα για ενήλικες και οχτώ για παιδιά. Ανάμεσα σ’ αυτά τα αστυνομικά μυθιστορήματα Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού (μεταφράστηκε στα ιταλικά), Η απαγωγή του εκδότη (νέα έκδοση, εκδόσεις Κέδρος 2023), Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα [στη μικρή λίστα για το Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ - ΕΡΤ 2007], Η μοναξιά της ασφάλτου, καθώς και τα μυθιστορήματα Κοπέλα που σε λένε Φίνι (μεταφράστηκε στα τουρκικά) και Κράτα μου το χέρι. Το πρώτο του βιβλίο, Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη ενώ διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες.
Το αστυνομικό μυθιστόρημά του Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών, (εκδόσεις Κέδρος) βραβεύτηκε το 2017 με το Βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος του λογοτεχνικού περιοδικού Ο Αναγνώστης και μεταφράστηκε στα τουρκικά.
Το Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ είναι το έβδομό του αστυνομικό μυθιστόρημα.
Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν επίσης τα τέσσερα βιβλία της αστυνομικής σειράς για παιδιά Οι 4 ξεχωριστοί ντετέκτιβ: Η μεγάλη ληστεία της χρηματαποστολής (υποψήφιο για το Βραβείο παιδικού βιβλίου του περιοδικού Ο Αναγνώστης 2017), Η απαγωγή του τραπεζίτη Ο’Μπράιαν, Τα πλαστά χαρτονομίσματα και Το Αγκμαράλο.
15°
