Μεγάλωνε κάπως κουρασμένος. Το σώμα του πήγαινε με μια ιδιόρρυθμη επιτάχυνση. Έτσι το ένιωθε στα είκοσι, έτσι και στα τριάντα. Μετά, πιο έντονα μετά. Κάτι τον σφίγγει στο λαιμό. Αυτό το ‘χωρίς καμιά επιτυχία σημαντική’. Τον σφίγγει. Ίσως λίγο σε κάτι περίεργα θεατρικά. Άντε και σε κάτι βραδιές ποίησης. Αλλά αυτά δεν σε κάνουν κουρασμένο συνθέτη. Έναν ασήμαντο συνθέτη σίγουρα σε κάνουν.
Μόνος.
Σήμερα πάλι μόνος, ημέρα Τρίτη. Μια κάποια Τρίτη, σίγουρα συννεφιασμένη. Το δωμάτιο επιπλώνει ένα κάποιο άρρωστο φως. Πάνω στο κρεβάτι, κάτι παλιά τσιγάρα και παρτιτούρες. Εκεί ξετυλίγεται η ιστορία. Φαίνονται, καλογραμμένα στο χέρι: ‘για τη Λορέλ’, ‘για την Αλίκη’, ‘για το κορίτσι στο μπαρ Φοίνικας’. Όλες οι παρτιτούρες με την αφιέρωσή τους. Το έμπειρο μάτι του μουσικού θα διαβάσει τις ευχάριστες νότες στην αρχή. Ένα κάποιο τίναγμα μετά, σχεδόν με απορία. Τα βιολιά μοιάζουν να χάνουν τις νότες. Ύστερα οι νότες σκοτεινιάζουν. Ο κριτικός θα φανταστεί πως εκεί χάνονται τα λουλούδια της Άνοιξης. Ο κριτικός δε θα φανταστεί τίποτε από το τέλος. Τα λουλούδια είναι για την Άνοιξη. Η κάποια Άνοιξη υπάρχει. Η Άνοιξη αυτή σίγουρα υπάρχει. Γιατί λοιπόν τα λουλούδια να χάνονται στο τέλος; Κάθε χωρισμός ήταν σίγουρα δύσκολος. Τα λουλούδια σίγουρα θα μαραθούν. Κι εκείνος θα καπνίσει ένα τσιγάρο ακόμη. Κι ας του κάνει τόσο κακό. Θα θυμηθεί. Κι ας κλάψει ξανά.
Κάθεται δίπλα στο θάμνο. Δίπλα στα βράχια. Βυθισμένος στις σκέψεις του. Ο βυθός. Το νερό. Ο πνιγμένος. Ο πνιγμένος δεν είναι στον βυθό. ‘Τι κάνεις εκεί;’ του φωνάζει μια κοπέλα από το μονοπάτι. Σηκώνεται. Την κοιτά με έκπληξη. Την κοιτά. Είναι όμορφη. Είναι μόνη. Ανήσυχα τα μάτια.
Τα μάτια της.
Τίποτα δεν βασανίζει τα μάτια της. Την φιλά όσο τίποτε. Τον φιλά.
Είναι βυθισμένος στις σκέψεις του. Ο βυθός. Το νερό. Ο πνιγμένος. Ο πνιγμένος δεν είναι στον βυθό. Δεν ξέρει τίποτε ο πνιγμένος. Είναι αποφασισμένος ο πνιγμένος. Έχει αποφασίσει πως κάθε ευτυχία της ζωής του έπρεπε να μένει σιωπηλή. Δεν ωφελεί καμιά ανάμνηση. Κάθε ευτυχία είναι ένα βότσαλο ξεχασμένο στις ερωτήσεις του. Εκεί μέσα θέλει να βουτάει, να πιάνει τα βότσαλα, να τα κάνει μουσική. Οι νότες θα ξεκουράζονται στον θάμνο. Όμορφα θα ταιριάζουν δίπλα του λίγα λουλούδια. Τα λουλούδια που ανθισμένα δίπλα στον θάμνο. Δίπλα στα βράχια. Έτσι ακριβώς θα τα ζητήσουν τα κομμάτια του. Μετά όλοι θ’ αναγνωρίσουν τον ήχο τον δικό του. Εκεί ειδικά που βάζει τα πνευστά. Α ναι, τα πνευστά. Εκείνος όπως κανένας άλλος.
Όμως τόσα βότσαλα μαζεμένα.
Η παραλία ήταν πλέον απλησίαστη. Ο πνιγμένος δεν είναι στον βυθό. Η παραλία είναι απροσπέλαστη. Ήταν πλέον κάτι το απροσδιόριστο. Ένας χώρος χαοτικός ήταν γεμάτος ερωτήσεις. Ακόμη και για τα βασικά. Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, δεν είναι σίγουρος για την ύπαρξή του. Ακόμη και σήμερα τη θεωρεί αβέβαιη. Αναρωτιέται για τον εαυτό του αναζητώντας τον. Κάθε πρωί αναρωτιέται γιατί δε ξέρει πού βρίσκεται όταν ξυπνά. Δεν ξέρει ποιός είναι. Κάθε πρωί πρέπει να σκεφτεί πως εκείνος είναι τώρα εκεί. Κάθε πρωί το ξέρει καλά αυτό το εκεί. Το μυστήριο της ζωής του είναι το μυστήριο του εαυτού του. Το ξέρει. Τίποτε δεν ξέρει.
Σήμερα τα τσιγάρα τελειώνουν.
Έτσι τίποτε άλλο δεν θα μάθει πια για το νεκρό του σώμα.
O Kωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1988. Το πρώτο του βιβλίο ποίησης/project με τίτλο ‘K – On’ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντευκτηρίου. Ποιήματα από το K – On παρουσιάστηκαν στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ. Διαβάζει ποιήματα από το δεύτερο προς έκδοση βιβλίο του στη Λογοτεχνική Σκηνή του Παρά θιν’ αλός στη Θεσσαλονίκη (13-15 Σεπτέμβρη 2013).
22°
