Ο Ερίκ Φοτορινό έχει μια γεμάτη ζωή, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι από τους ελάχιστους τυχερούς που οι επιθυμίες τους εκπληρώθηκαν στο σωστό χρόνο. Άρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα “Le Monde” όταν ήταν 20 χρονών. Το 2007 τo όνομά του βρίσκει θέση δίπλα στο όνομα του ιδρυτή, εκλέγεται ο έβδομος διευθυντής της και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Κινηματογραφικά φιλιά» αποσπώντας το βραβείο Femina. Ο δημοσιογράφος ασχολείται με τις ιστορίες των άλλων, εκείνος έχει ανάγκη, όπως είπε, να διηγείται και δικές του ιστορίες. Άλλες μεγάλες του αγάπες η ποδηλασία (κυκλοφορεί βιβλίο του πάνω στο θέμα) και οι βόλτες στην εξοχή.
Ο ήρωας του βιβλίου του μαθαίνει από τον πατέρα του –διάσημο οπερατέρ– πως η γέννησή του οφείλεται σ’ ένα φιλί του κινηματογράφου. Στο μισοσκόταδο μιας αίθουσας –από αυτές που τα καθίσματα μένουν άδεια στις μεσημεριανές προβολές– περνάει ατελείωτες ώρες κοιτάζοντας μαυρόασπρες ταινίες της νουβέλ βαγκ. Προσπαθεί ν’ αναγνωρίσει τη μητέρα του και γνωρίζει την παντρεμένη Μεϊλίς. Ξεκινάει ένα παθιασμένο κρυφτό, συμβατό με τις ιστορίες μοιχείας που διαδραματίζονται ανάμεσα σε πολύ προσωπικές αλλά αναγνωρίσιμες διαδρομές στην πόλη-θέαμα δίχως τέλος που είναι το Παρίσι.
Ημιφωτισμένα σοκάκια, μελαγχολικές γέφυρες, καφέ λουσμένα στο φως. Σκηνικό οικείο και σε έναν άλλο Γάλλο συγγραφέα, τον Μοντιανό. Άλλο σημείο επαφής μαζί του, αλλά και με την Τζιν Ρις, οι ηρωίδες τους: αινιγματικές, εύθραυστες, φτιαγμένες επίτηδες χωρίς ραχοκοκαλιά. O ήρωας κάνει έρευνα για την καταγωγή αλλά και για το αδιανόητο του έρωτα, την παραφορά και τον καταστροφικό εθισμό του. Ακολουθεί δύο γυναίκες ταυτόχρονα, στην ουσία δύο απούσες.Ο πατέρας αναζητεί πηγές φωτός, ο γιος την πηγή της αλήθειας – και τι άλλο; Το προφανές, τη χαρά. Απλά, χαριτωμένα και ανθρώπινα, ο ήρωας προσανατολίζεται στο δρόμο της χαράς. Η στιγμή διαύγειας έρχεται, όπως είθισται, ξαφνικά. Βγαίνοντας στο φως μετά από το σκοτάδι μιας προβολής, έχοντας δει αυτή τη φορά μια ταινία σύγχρονη και έγχρωμη. «Μη μου ζητάτε να φωτίσω ένα δράμα σε τόνους κωμωδίας. Το φως πρέπει να είναι κατάλληλο», η στιγμή επίσης, λέμε εμείς, για να οδεύσει κάποιος στη μαγική στιγμή όπου όλα μέσα μας ξεκαθαρίζουν.
Ο Μπέρνχαρντ Σλινκ είναι καθηγητής, δικαστής και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης της Γερμανίας. Αντλεί τα θέματα των βιβλίων του από τις δικαστικές υποθέσεις της πρόσφατης ιστορία της χώρας του. Στο «Διαβάζοντας στη Χάνα» η γυναίκα που είχε διατελέσει δεσμοφύλακας σε ναζιστικό στρατόπεδο δικάζεται από ένα κανονικό δικαστήριο, στο «Σαββατοκύριακο» ο τρομοκράτης της ΡΑΦ δικάζεται από την ομήγυρη και από τον εαυτό του.
Μετά από 23 χρόνια στη φυλακή, ο Γιοργκ, μέλος της αντιεξουσιαστικής ομάδας, περνάει το πρώτο του «ελεύθερο» Σαββατοκύριακο με παλιούς του φίλους και συντρόφους, βολεμένους αστούς πλέον. Μια δασκάλα, ένας επιχειρηματίας, μια μεταφράστρια, ένας δικηγόρος, ένας δημοσιογράφος, μια επίσκοπος και ένας οπαδός που επιθυμεί την ανάκαμψη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός και ονειρεύεται ένα μεγάλο συνασπισμό τρομοκρατών με πνευματικό ηγέτη τον Γιοργκ. Περνάνε τρεις μέρες σ’ ένα σπίτι στην εξοχή. Θεατρικά στημένο σκηνικό μιας κεκλεισμένων των θυρών αντάμωσης, που φυσικά καταλήγει σε απολογισμό.
Ξεκινάει ο γύρος των αναμνήσεων και έπεται ο γύρος των ονείρων. Ο τέως ασυμβίβαστος και άκαμπτος τρομοκράτης αναζητεί μια νέα ταυτότητα. Μια νέα ζωή έρχεται, με άλλα πιστεύω. Εκείνος πίστεψε σε μια σωστή κοινωνία, εξοβελίζοντας τη διαφθορά με ληστείες τραπεζών, δολοφονίες, απαγωγές, παρανομία και φυλακή. Αυτά γνωρίζει, αυτά που τώρα θεωρούνται ξεπερασμένα και όποιος τα υποστηρίζει απομονώνεται και γελοιοποιείται.
Οραματίστηκε μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ, όπως ονειρευόμαστε όλοι, έστω κι αν οι χίμαιρες ξεπέφτουν και οι ακυρώσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Εξόριστοι από τα όνειρα που έχουμε και δεν πραγματοποιούνται, εξόριστοι από τον αρχικό προορισμό μας. «Ωστόσο, σε αντάλλαγμα βρίσκουμε κάτι άλλο. Δεν ξέρω κανέναν που η ζωή του να ήρθε έτσι όπως την είχε ονειρευτεί». Και έτσι συμφιλιωνόμαστε με τη ζωή μας κρατώντας τη νιότη μέσα μας, για να μπορούμε να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτήν.
Με όχημα τη λιτότητα και τη διεισδυτικότητα, ο Σλινκ, τόσο στη «Χάνα» όσο και στο «Σαββατοκύριακο», προτάσσει την αναζήτηση της αλήθειας των πρωταγωνιστών, καταλήγοντας αριστοτεχνικά σε διαφορετικούς δρόμους. Του ηθικού αναλφαβητισμού στη μια περίπτωση, της μεταμέλειας στην άλλη.
Μιλήσαμε με τον συγγραφέα για το νέο του βιβλίο με τίτλο, το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας των Φάρων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή
15°
Ο Ερίκ Φοτορινό έχει μια γεμάτη ζωή, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι από τους ελάχιστους τυχερούς που οι επιθυμίες τους εκπληρώθηκαν στο σωστό χρόνο. Άρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα “Le Monde” όταν ήταν 20 χρονών. Το 2007 τo όνομά του βρίσκει θέση δίπλα στο όνομα του ιδρυτή, εκλέγεται ο έβδομος διευθυντής της και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Κινηματογραφικά φιλιά» αποσπώντας το βραβείο Femina. Ο δημοσιογράφος ασχολείται με τις ιστορίες των άλλων, εκείνος έχει ανάγκη, όπως είπε, να διηγείται και δικές του ιστορίες. Άλλες μεγάλες του αγάπες η ποδηλασία (κυκλοφορεί βιβλίο του πάνω στο θέμα) και οι βόλτες στην εξοχή.
Ο Μπέρνχαρντ Σλινκ είναι καθηγητής, δικαστής και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης της Γερμανίας. Αντλεί τα θέματα των βιβλίων του από τις δικαστικές υποθέσεις της πρόσφατης ιστορία της χώρας του. Στο «Διαβάζοντας στη Χάνα» η γυναίκα που είχε διατελέσει δεσμοφύλακας σε ναζιστικό στρατόπεδο δικάζεται από ένα κανονικό δικαστήριο, στο «Σαββατοκύριακο» ο τρομοκράτης της ΡΑΦ δικάζεται από την ομήγυρη και από τον εαυτό του.
