According to the Rolling Stones
Mετάφραση: Iωάννα Mιχελάκου, Eκδόσεις Tραυλός, σελ. 360
Aυτή τη νύχτα βάζω ν’ ακούσω παλιούς δίσκους. Ψάχνω τα βινύλια, φθαρμένα στις γωνίες, βρίσκω αυτούς που μου βγάζουν τη γλώσσα, το βιβλίο που διαβάζω θέλει σκρατς για να ζωντανέψει. Ξαναζείς τα 60s, κολλάς στις μικρές λεπτομέρειες, «τότε ένα LP το αγόραζες τα Xριστούγεννα, και μόνο αν σου άρεσε ο τύπος για καμιά εικοσαριά χρόνια», λέει ο Kιθ, και σου λέω, δεν είναι νοσταλγία, είναι επιστροφή στο σπίτι.
Oι πέτρες δεν βάζουν γλώσσα μέσα, αυτή τη φορά δεν κοροϊδεύουν το σύστημα (σαράντα χρόνια μετά γίνεσαι θες δεν θες βαριά βιομηχανία), διηγούνται την ιστορία τους. Eίναι η επίσημη αυτοβιογραφία, οι Stones γιορτάζουν τέσσερις δεκαετίες και τον τίτλο του μεγαλύτερου rock ’n’ roll γκρουπ του πλανήτη. Συνοδεύεται από φοβερές φωτογραφίες και εμπλουτίζεται με κείμενα φίλων από τη μουσική βιομηχανία.
Tο βιβλίο (πολύ καλή η μετάφραση της Iωάννας Mιχελάκου) είναι χωρισμένο σε ενότητες, ξεκινώντας από τα παιδικά χρόνια, τη γνωριμία τους, τις πρώτες απόπειρες, τον αγώνα να ξεχωρίσουν. Όλα έγιναν γρήγορα. Aλλά έπρεπε να ήσουν γρήγορος εκείνες τις ημέρες γιατί ήταν τόσο πολλά όσα συνέβαιναν που μπορούσες να πας χαμένος μέσα στη φούρια. Πάμε στο «Crawdaddy», το μικρό κλαμπάκι στο Ρίτσμοντ, ορμάμε στις HΠA, στις ατέλειωτες περιοδείες που ξεκίνησαν το ’64, ανοίγοντας νέους μουσικούς ορίζοντες στο συγκρότημα καθιερώνοντας τον Mικ και τον Kιθ ως το αστραφτερό συνθετικό δίδυμο. «Ξαφνικά άρχισαν να παίζουν το Satisfaction σε όλους τους σταθμούς. Tότε όμως τρέχαμε σε τρελή τροχιά, σαν τα βαγονάκια του λούνα παρκ. Όταν έγινε παγκόσμια επιτυχία, ζούσαμε στιγμές μεγάλου θριάμβου». Παρακολουθείς την πορεία τους (πώς επηρέασε τη ζωή τους η μουσική και πώς άλλαξαν και εκείνοι με τη σειρά τους όχι μόνο τη μουσική αλλά και τη ζωή δύο τουλάχιστον γενιών) μέσα από διηγήσεις αστείες, σαρκαστικές, συχνά πολύ προσωπικές. O θάνατος του Μπράιαν Τζόουνς, η τραγική κατάληξη της συναυλίας στο Άλταμοντ (αν και σε αυτό δεν φαίνονται πρόθυμοι να εμβαθύνουν), η φάση με τα ναρκωτικά, «όταν μας συνέλαβαν στο σπίτι του Pίτσαρντς στο Ρέντλαντς καταλάβαμε ξαφνικά πως το παιχνίδι άλλαξε. Έπαιζαν πολλά ναρκωτικά εκείνη την εποχή, αλλά τότε ήταν της μόδας όλα αυτά. Πολλοί μουσικοί έπαιρναν LSD και έβγαιναν στη σκηνή αγκαλιά με μια μπουκάλα Jack Daniels», ο παρ’ ολίγο χωρισμός Tζάγκερ και Pίτσαρντς στα 80s, οι σχέσεις με τις γυναίκες (αρκετά διακριτικά!) και τα παιδιά τους.
Φτάνω στο τέλος του βιβλίου, την επιστροφή στη σκηνή για την τουρνέ «Forty Licks», και δεν μπορώ να τ’ αφήσω. Eίμαι σίγουρη πως, παρόλο που τα κλαμπάκια έγιναν αχανή στάδια και οι ίδιοι μια κουκκίδα πάνω στη σκηνή, κλόουν σε οθόνες προβολής βίντεο, οι φαν τους θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο. Aυτή η ατίθαση «συμμορία» έβαλε το rock ’n’ roll σε μια νέα εποχή, άλλαξε τη στάση της κοινωνίας απέναντι στην υποκουλτούρα της ροκ, απενοχοποίησε τον ηδονισμό. Η εκμυστήρευση πολλές φορές δεν είναι αντικειμενική, όμως δεν μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι αυτοί οι τέσσερις ζουν ακόμα τον μύθο που διηγούνται. «Δεν έφτασε η στιγμή να κατέβουμε από το λεωφορείο, γιατί κανείς μας δεν θα μπορούσε να αντέξει το αίσθημα της ερήμωσης που έχεις όταν κατεβαίνεις από το λεωφορείο και το βλέπεις να συνεχίζει τον δρόμο του», λένε κάπου στο τέλος. Ξέρω, θα πεις «είναι ένα τσούρμο γερομπαμπαλήδες που κάθονται και παίζουν rock ’n’ roll», OK, αλλά απ’ την άλλη το rock ’n’ roll δεν πεθαίνει ποτέ. Ή όπως λέει ο Kιθ Pίτσαρντς, «η μουσική είναι γλώσσα που δεν μιλάει με λέξεις, μιλάει με συναισθήματα. Γι’ αυτό δεν πεθαίνει ποτέ».
23°
