Οκτώ δια του δυο τέσσερα, δια του δυο, δυο, εμείς οι δυο. Τα μαλλιά μου έχουν μακρύνει από πέρυσι το καλοκαίρι. Οι άκρες τους έχουν ξανθύνει και το βράδυ όταν τα λύνω ακουμπούν τους ώμους μου και μυρίζουν τζόνσον μπέιμπι σαμπού.
Ο Μηνάς δε βάζει πια το πρόσωπο του μέσα στα μαλλιά μου, όπως παλιά. Είδα την Καίτη στο σούπερ μάρκετ το πρωί. Στεκόταν μπροστά από το ψυγείο με τα αλλαντικά. Ήθελα να πάρω το αρνίσιο μπουτάκι που κρεμόταν από το γάντζο και να της το φέρω στο κεφάλι. Ένα μπουτάκι όμως δε θα μπορούσε να τη σκοτώσει, παρά μόνο να της αφήσει μια μελανιά κάπου ψηλά στο μέτωπο.
Αφού δε θα μπορούσα να τη σκοτώσω, προσπάθησα να την αποφύγω και έστριψα στο τμήμα με τα οπωρολαχανικά. Μέσα στα τελάρα με τα χρωματιστά σελοφάν κολυμπούσαν διψασμένα κάτι κατακόκκινα πετροκέρασα. Έκλεψα ένα και το έβαλα γρήγορα στο στόμα μου και έφερα στο νου μου το πρόστυχο κοίταγμα του μανάβη της λαϊκής αγοράς. Και ο Μηνάς; Ας πηδάει την Καίτη με τα μεγάλα βυζιά. Νομίζω ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι το μεγαλύτερο της επόμενης ζωής μου.
21°
