Πολλές φορές αναρωτήθηκα για πόση ώρα μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου. Πιο μικρή βυθιζόμουν για μερικά λεπτά μέσα στον πυθμένα του νιπτήρα και όταν αισθανόμουν μια ελαφριά πίεση στην καρδιά, έβγαζα το κεφάλι έξω από το νερό και προσπαθούσα να συντονίσω τις άτακτες ανάσες μου. Κάτω από το νερό είναι τόσο όμορφα, ο χρόνος σταματά για μερικά λεπτά και οι αισθήσεις λειτουργούν επιβραδυντικά μόνο που υπάρχει απέραντη μοναξιά, γι’ αυτό και το σώμα δεν αφήνεται παρά μόνο προς το τέλος των αντοχών του αμολάει άχρωμες φυσαλίδες που αγωνιούν για ζωή.
Παλιά ήθελα στο μπάνιο μου να κολυμπούν χρυσόψαρα, τώρα πια στα πλακάκια γλιστρούν από τους φωταγωγούς μονάχα κατσαρίδες. Στις μεγάλες ζέστες τις βλέπεις και στους δρόμους της πόλης να αναζητούν τον αγοραίο έρωτα. Τότε είναι και η εποχή που γίνονται επικίνδυνες και οι λέξεις. Τώρα με το τέζα στο χέρι αφανίζω το είδος τους πάνω στα μπλε πλακάκια του μπάνιου. Η μικρή κατσαριδούλα αγκομαχά ανάσκελα, κουνώντας τις κεραίες της. Πάνω στις συντεταγμένες του θανάτου της εκκρίνονται άλατα και μυρωδιές από γαλάζιες χλωρίνες κλινέξ.
Ακόμα δεν κάνει ζέστη και αφήνω το κόκκινο των εσωρούχων να ξεβάφει μέσα στον πράσινο κουβά. Το καλοκαίρι φέτος θα αργήσει να έρθει, σαν την άνοιξη που φεύγει χωρίς να μας αποχαιρετά. Για πόσα λεπτά μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου; Μάλλον θα περιμένω πολύ ακόμα για να μάθω. Ψάχνω στο τρανζίστορ τους σταθμούς της επαρχίας και μέσα από τον καθρέπτη φαίνονται οι μπλε κύκλοι κάτω από τα μάτια μου. Το καλοκαίρι είναι ακόμα μακριά;
18°
