Ήμουν σε ένα μπαρ όταν μου προτάθηκε να γράψω αυτό το κειμενάκι. Ζήτησα από τη Μ., που δούλευε μπροστά μου και πίσω από την μπάρα, αυθόρμητα να ορίσει το θέμα: «Καθρέφτης».
Είχα μαζί μου το βιβλίο που πριν δέκα μέρες έλαβε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2011: «Κρυφός κυνηγός» (Κέδρος, 2010). Μάλιστα, ο συγγραφέας του, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, τιμήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.
Παρακάλεσα το διπλανό μου να το φυλλομετρήσει. Το έκανε πολύ γρήγορα, χαμογέλασε και είπε «δεν μου αρέσει»· τον ρώτησα «γιατί;» κι εξήγησε ότι από το στήσιμο των γραμμάτων καταλαβαίνει το ρυθμό και άρα μπορεί έτσι να κρίνει ένα ποιητικό βιβλίο.
Μου το επέστρεψε, και ξαναδιάβασα δύο στίχους που είχα υπογραμμίσει – τους οποίους δεν πρόφτασε το βιαστικό του μάτι· στο ποίημα «Ακάλυπτος χώρος»: «Είναι το ρολόι χρόνια χαλασμένο, δημόσιου χώρου/ που χτυπά μόνο όταν βλέπει ανθρώπους δικούς του»· στο «Μετά των αγίων»: «Το πρώτο φιλί παιδιού στον πατέρα που δεν το θυμάται και ο τελευταίος ασπασμός που θα τον θυμάται για πάντα». Ούτε έδωσε σημασία στον τίτλο: στο ποδόσφαιρο, σταθερά ο «κρυφός κυνηγός» επιδιώκει να βάλει ένα απρόσμενο γκολ. Συνεπώς, δεν πρόσεξε το «Ω καρκίνε, άνθρωπε ύπουλε, σκληρέ. // Φαροφύλακα, που έχεις το φάρο σου στο χιόνι».
Στο βιβλίο, ο Μαρκόπουλος εντυπώνει τη φιλοδοξία να ξεχωρίσει από το σώμα του. Γράφει για τα «χιλιάδες αιώνια “σ’ αγαπώ”», που χυδαία διασώζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Οι καλοί ποιητές, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τον κόσμο τους, μας βοηθούν να ξαναδούμε τον δικό μας· ισχύουν – ως καθρέφτες.
Η Μ. ήρθε και μου είπε «είναι πολλά τα πιάτα απόψε»· μετά, απολογήθηκε σε έναν πελάτη: «δεν φταίω εγώ που τελείωσε στην κουζίνα το ψωμί», έκανε μια παύση, «ούτε κι εσείς βέβαια φταίτε» – και έβαλε για να πιει, μπίρα σε χαμηλό ποτήρι.
25°
