Με αφορμή την παρουσίαση της επανέκδοσης των 3 βιβλίων του Άρη Κωνσταντινίδη στο Μουσείο Μπενάκη, η κόρη του Αλεξάνδρα Τσουκαλά θυμάται.
«Η αγάπη του ήταν η δουλειά του. Να χτίζει. Να χτίζει μια ωραία ζωή. Αληθινή “με λογισμό και μ’ όνειρο”, όπως του άρεσε να χρησιμοποιεί τα λόγια του Σολωμού γιατί τον εξέφραζαν τόσο πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος απόλυτος. Ο λόγος του, προφορικός ή γραπτός, ήταν άμεσος, λιτός, δωρικός θα μπορούσε να πει κανείς. Οι τοποθετήσεις του ήταν πάντα ξεκάθαρες. Πίστευε σε αυτό που έκανε και είχε μια σιγουριά, όχι από στενοκεφαλιά, αλλά γιατί ό,τι έχτισε έβγαινε από μέσα του σαν μια αλήθεια μοναδική που τίποτα διαφορετικό δεν θα μπορούσε να σταθεί εκεί, στον τόπο αυτό, τόσο σωστά και τόσο απλά ή τόσο αυτονόητα. Είχε λογική σκέψη, μνήμη, και έχτιζε σύγχρονα. Η κατασκευαστική και σχεδιαστική ειλικρίνεια που διέπει όλα του τα έργα είναι και η ειλικρίνεια και η λογική της ίδιας του της ζωής.
Η αγάπη του για την ανώνυμη αρχιτεκτονική ήταν γιατί αυτά τα κτίσματα προέκυψαν μέσα από αυτή την ίδια λογική. Να χτίζεις μια καλή ζωή. Τα “δοχεία ζωής”, όπως τα ονόμασε ο ίδιος. Δεν τα αγάπησε επειδή ήταν παλαιά, ούτε από μια αισθητική άποψη, αλλά επειδή καταλάβαινε και ένιωθε πόσο σοφά έγιναν. Τόσο απλά και τόσο λιτά, όπως αναπνέεις, μιλάς και στέκεις. Και ακόμη, πόσο ίδια ήταν η αφετηρία της σκέψης αυτών των απλών ανθρώπων με τη δική του. Στη δική του αρχιτεκτονική ο τόπος, το μέτρο, το αναγκαίο, η απόρριψη του περιττού αλλά και το κέφι του, την έκανε Θεόχτιστη. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσε εκείνος για την ανώνυμη αρχιτεκτονική».
Info Τρίτη 31/5, στις 19.30, Αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου). Θα μιλήσουν: Άγγελος Δεληβορριάς, Γιάννης Σαΐτας, Αναστάσιος Μπίρης και τα παιδιά του Αλεξάνδρα Τσουκαλά & Δημήτρης Κωνσταντινίδης
16°
