Το CNN σχολιάζει: «Το πρόβλημα δεν είναι η ποδοσφαιρική ήττα, ούτε η Αλγερία, αλλά η έκφραση μιας γενικευμένης απογοήτευσης έναντι ενός διεφθαρμένου καθεστώτος που είναι έτοιμο να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι ενδεικτική ενός σημαντικού προβλήματος: στην Αίγυπτο, η σταθερότητα μοιάζει να είναι τεχνητή». Δεν διαβάζω την ιστοσελίδα του αμερικανικού ειδησεογραφικού οργανισμού. Ούτε βρίσκομαι στο εξεγερμένο Κάιρο του 2011. Βρίσκομαι στο 2009, όταν οι «Αλεπούδες» του Αλγερίου πέταξαν τους «Φαραώ» της Αιγύπτου εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και το παιχνίδι δεν έληξε με το σφύριγμα του διαιτητή. Η κόντρα Αιγύπτου-Αλγερίου συνεχίστηκε σε διαδρόμους διπλωματικούς.
«Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;» (εκδ. Τόπος), ρωτά ο Διονύσης Ελευθεράτος. «Όσο ψάχνεις, ανακαλύπτεις», απαντά στην A.V. και εξηγεί ότι ερεθίσματα ετών, είτε ως φίλαθλος είτε ως δημοσιογράφος, «μ’ έκαναν να δω πόσο πολύ επηρεάζουν οι εξωγενείς πολιτικοί παράγοντες τα αθλήματα». Ο Δ. Ελευθεράτος γράφει για τα σημεία συνάντησης δύο εκ των δημοφιλέστερων αθλημάτων –ποδόσφαιρο και μπάσκετ– με «άλλα παιχνίδια». Με παιχνίδια στα οποία πρωταγωνιστές δεν είναι οι αθλητές αλλά πρόεδροι κρατών, πρωθυπουργοί, δήμαρχοι, ακόμα και ιερείς. Ακτινογραφεί νωπές αθλητικές ιστορίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. «Εάν το ένα τέρμα είναι τα παιχνίδια της εξουσίας και το δεύτερο είναι ο καθαυτός αθλητισμός, τότε το βιβλίο είναι μια μπάλα που κινείται προς την πλευρά της πολιτικής διότι προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις. Παίζει μπάλα με συστήματα που κυμαίνονται από θυμηδίες μέχρι και τραγωδίες, από φιγούρες που βγάζουν γέλιο, από αγχώδη επικοινωνιακά παιχνιδάκια μέχρι τα πιο σοβαρά» επισημαίνει ο συγγραφέας.
Στις ιστορίες του Δ. Ελευθεράτου συναντάμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την καταχρεωμένη Τομ Τοσκ, τον Τόνι Μπλερ και το τραυματισμένο πόδι του Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον Νικολά Σαρκοζί να είναι έξαλλος με τους «τρικολόρ», τον Μπαράκ Ομπάμα και την Άγκελα Μέρκελ σε «επιδεικτικά» σκασιαρχεία από τη σύνοδο των G-20 για το μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και σκηνές λατρείας Παοκτσήδων προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο για το παλατάκι της Πυλαίας. Διαβάζεις τις ιστορίες σα να ακούς αθλητική μετάδοση στο ραδιόφωνο μαζί με την ανάλυση ενός διεθνολόγου. Ένα βιβλίο εξαιρετικά φιλικό, ακόμα και στον αναγνώστη που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. «Ο φίλαθλος κόσμος είναι μεγάλος και ετερόκλητος. Πιάνει από το φίλαθλο του καφενείου μέχρι αυτόν που ξεκινάει να πάει στο γήπεδο έχοντας διαβάσει τι έχει πει ο Καμί για το ποδόσφαιρο ή ο Ουμπέρτο Έκο. Είναι ένα βιβλίο για τους φιλάθλους που δεν ενδιαφέρονται μόνο για το εάν η ομάδα τους κέρδισε δίκαια το πέναλτι ή το πρωτάθλημα. Είναι για τους φιλάθλους που έχουν τα αυτιά και τα μάτια τους ανοιχτά στην κοινωνία. Απευθύνεται στον πολιτικοποιημένο πολίτη και ταυτοχρόνως δεν ολισθαίνει στον ελιτισμό. Για μένα ελιτισμός είναι να πιστεύεις ότι ο αθλητισμός οδηγεί στην αποχαύνωση. Ουδέποτε πίστεψα ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Αυτή είναι μια ελιτιστική αντίληψη».
16°
