Κριτική για την παράσταση Το πήδημα της Μάγκι Νέβιλ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη Μπογδάνου στο Θέατρο Πόρτα από το Θέατρο του Νέου Κόσμου
Έχει λείψει τα τελευταία χρόνια από τις αθηναϊκές σκηνές αυτή η βίαια ανατρεπτική, νεανική έκρηξη αδρεναλίνης της in-yer-face βρετανικής δραματουργίας του τέλους του 20ού αιώνα. Δραματουργία ενός κόσμου κυνικής βίας, υπερβολών, ανομίας, που υποκρύπτει ανασφάλειες, αποξένωση, αλλοτρίωση και στο βάθος την αναζήτηση επαφής, φιλίας, τρυφερότητας. Μια δραματουργία που, με όπλο της το μαύρο χιούμορ, αντιμετωπίζει την παρακμή της κοινωνίας, σκιαγραφεί τη νεανική απόγνωση, αναδεικνύει την ευαλωτότητα.
Μια εκρηκτική κωμωδία που καταλήγει σε μη αναμενόμενο δράμα φέρνει στα ελληνικά η ζουμερή μετάφραση του Αντώνη Γαλέου στο έργο της Μάγκι Νέβιλ «Το πήδημα» («The Shagaround», 1999), την οποία σκηνοθετεί με εκρηκτικούς ρυθμούς ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος, ενώ τρυφερές νότες προσθέτουν οι μουσικές από τις Σκιαδαρέσες.
Πέντε νεαρές κοπέλες (οι αδελφές Σαλ και Μπεθ, η Ντίλι, η Τζι και η Λίζα), παραμονή Πρωτοχρονιάς, πηγαίνουν να διασκεδάσουν σε ένα μπαρ. Κάποια έχει ήδη χωρίσει, κάποια άλλη διαπιστώνει ότι το αγόρι της, ο Στιβ, την απατά, και τρέμει μήπως τον συναντήσει εκεί με την «άλλη», μια τρίτη βιώνει, υποτίθεται, τη μοναξιά, έχοντας χωρίσει έπειτα από 10 χρόνια γάμου. Μαζεύονται στις τουαλέτες γυναικών, όπου θα φέρουν σχεδόν διά της βίας τον Ματ, πρώην αγόρι της Τζι.
Αυτή του ζητάει εκδικητικά να της ξεπληρώσει εδώ και τώρα ένα χρέος πενήντα λιρών. Μέχρι να ικανοποιηθεί το χρέος, καταφέρνει, με τη βοήθεια των φιλενάδων της, να τον κλειδώσει σε μία από τις τουαλέτες. Και ο παραλογισμός αρχίζει, με μια σειρά από κωμικές καταστάσεις που διαδέχονται η μία την άλλη: ο Ματ αντιπροσωπεύει όλους τους άντρες που απατούν με ευκολία τις κοπέλες τους, κι έτσι αρχίζει ένας πόλεμος των δύο φύλων. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικός ο ιταλικός τίτλος του έργου, όταν ανέβηκε το 2000 στο Ούντινε: «Lurido Schifoso Bastardo», που θα μπορούσε ελεύθερα να μεταφραστεί ως «Βρομερέ, σιχαμερέ μπάσταρδε».
Ταυτόχρονα, αποκαλύπτονται οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των φιλενάδων, οι διαφορές τους, οι καλά κρυμμένες προδοσίες. Κι όταν τελικά όλα μοιάζουν να οδηγούνται σε συμφιλίωση, τότε επέρχεται το μη αναμενόμενο δραματικό γεγονός, που δείχνει την ασημαντότητα των όσων προηγήθηκαν.
Η Μαριάνθη Ράδου δημιουργεί ένα λειτουργικό όσο και απολαυστικό σκηνικό με γυναικείες τουαλέτες, όπου διαδραματίζεται όλη η δράση, με δυνατότητες μεταμορφωτικών εκπλήξεων, σκηνικό που φωτίζει άρτια στις εναλλαγές η Σοφία Αλεξιάδου. Ο Μάριος Ράμμος δημιουργεί σύγχρονα και ταυτόχρονα θεατρικά, διαφορετικά για την καθεμιά από τις κοπέλες κοστούμια, χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους.
Τους γυναικείους ρόλους, ισάριθμα μοιρασμένους ως προς τη δράση, αναλαμβάνουν οι πέντε διαφορετικές, αλλά πλήρως εναρμονισμένες μεταξύ τους νεαρές ταλαντούχες ηθοποιοί Τζωρτζίνα Λιώση (Τζι), Νάνσυ Μπούκλη (Ντίλι), Νίκη Σκιαδαρέση (Σαλ), Όλγα Σκιαδαρέση (Μπεθ) και Λυδία Τζανουδάκη (Λίζα), δημιουργώντας η καθεμιά έναν διαφοροποιητικό κινησιολογικό και λεκτικό κώδικα. Στον αντρικό ρόλο του «φυλακισμένου» Ματ ο εκρηκτικός Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης ολοκληρώνει την επιτυχημένη διανομή, η οποία δημιουργεί με συνεχή ενέργεια και νεανικό σφρίγος απολαυστικές σκηνικές καταστάσεις. Η μελετημένη ενορχήστρωση της κινησιολογίας των ηθοποιών οφείλεται στον Κωνσταντίνο Κουνέλλα.
Στο όλον, οι ρομαντικές μελωδίες με τους αιχμηρούς στίχους από τις Σκιαδαρέσες, ωραία ενταγμένες στη δράση, προκαλούν αναγκαίες παύσεις, προσφέροντας την άλλη όψη του διάχυτου κυνισμού.
Ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος σκηνοθετεί ευφυώς ένα κείμενο γραμμένο προ 25ετίας, δίνοντάς του σύγχρονη λάμψη και καθιστώντας το απόλυτα επίκαιρο μέσω της ακριβούς διευθέτησης των ηθοποιών του, της ευθύβολης ατάκας, του ελεγχόμενου φαρσικού δρώμενου, που διατηρεί το χιούμορ του χωρίς να ξεπέφτει σε ευκολίες, της άμεσης απεύθυνσης προς το, κυρίως νεανικό, κοινό του, το οποίο υποδέχεται δικαιολογημένα ενθουσιωδώς την παράσταση.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
15°
