«Η συνεργασία με το σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά για τον “Άμλετ” ξεκίνησε πριν από το καλοκαίρι, όταν μου έδωσε τη νέα μετάφραση του κειμένου που θα χρησιμοποιούσε για την παράσταση. Διαβάζοντάς το κράτησα σημειώσεις, και κατόπιν βρεθήκαμε για να αρχίσει ένας διάλογος που ουσιαστικά κράτησε δύο μήνες. Από τις πρώτες “οδηγίες” που έλαβα ήταν πως δεν θα ήθελε οι χώροι να ήταν συγκεκριμένοι, πως αντιμετώπιζε την παράσταση με μια κινηματογραφική ματιά και πως θα ήθελε αυτή να αποπνέει μια μεταφυσική ατμόσφαιρα. Μ’ έναν τρόπο όλο αυτό παραπέμπει και στον κινηματογράφο του Ντέιβιντ Λιντς – είναι μεφανείς οι αναφορές σ’ αυτόν.
Ουσιαστικά, επί σκηνής έχουμε 3 στοιχεία. Το σπίτι, το θάλαμο –το κατώφλι που μας πηγαίνει από το εδώ στο εκεί, από το μέσα στο έξω, και που μερικές φορές επιτελεί και χρέη συμπληρωματικού χώρου για το σπίτι– και τις κουρτίνες.
Το σπίτι είναι ο κεντρικός χώρος της δράσης. Αυτό μετακινείται, ανοίγει και ο εσωτερικός χώρος γίνεται εξωτερικός, γίνεται το σπίτι όλων των ηρώων, αλλά και ο θεατρικός χώρος στη σκηνή του θεάτρου, το νεκροταφείο κ.λπ. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, προέκυπταν μέσα από τη συνεργασία και τις κουβέντες. “Πώς θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε σκηνικά τη στιγμή που ο Άμλετ συναντάει το πνεύμα του πατέρα του;”, ας πούμε πως με ρώτησε κάποια στιγμή ο κύριος Χουβαρδάς, και εγώ αυτό που είδα είναι να φεύγει εκείνη ακριβώς τη στιγμή η στέγη. Ή το τηλέφωνο, το οποίο προέκυψε κι αυτό μέσα από τη διαδικασία των προβών. Το μέγεθος του παραθύρου, που ξεκίνησε πιο μικρό στις μακέτες για ν’ ανοίξει στη συνέχεια, ώστε να φαίνεται σαν μια δεύτερη θεατρική σκηνή πάνω στη σκηνή.
Τα υλικά που χρησιμοποίησα ήταν πολύ διαφορετικά. Ήθελα ένα ζεστό υλικό για το σπίτι, γι’ αυτό και το ξύλο, και για το θάλαμο ένα μοντέρνο υλικό όπως το πολυκαρμπονικό και το γυαλί. Αυτό το υλικό ήθελα να έχει περισσότερη σχέση με τις κουρτίνες, οι οποίες και δημιουργούσαν τους ενδιάμεσους χώρους. Οι οποίες κουρτίνες αρχικά θα εμφανιζόντουσαν μόνο στη σκηνή του θεάτρου, όμως στην πορεία είδα πως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και επιπλέον χώρους. Όλα ήρθαν και δημιουργήθηκαν μέσα από τη διαδικασία των προβών. Άξονες υπήρξαν ευθύς εξαρχής, όμως η πορεία έδειξε τις λύσεις, την ακρίβεια των χώρων, τα υλικά που έπρεπε να χρησιμοποιήσω.
Όλη αυτή η διαδικασία συνεργασίας πιστεύω πως είναι η μαγεία του θεάτρου. Ειδικά όταν υπάρχει μια κοινή γλώσσα μεταξύ των συντελεστών».
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
7°
