Σ’ ένα διάλειμμα της πρόβας μου συνάντησα στις τουαλέτες ένα κοριτσάκι 7-8 χρονών. Ήμουν ντυμένη με το κοστούμι του ρόλου μου και η μικρή με γράπωσε με το βλέμμα της. Τη χαιρέτησα...
-Τι ρόλο παίζεις; μου λέει.
-Παίζω τη βασίλισσα.
-Τι βασίλισσα είναι; Καλή ή κακή;
- Ό,τι της καπνίσει...
-Τι βασίλειο έχεις;
- Ένα τσίρκο.
- Έχεις υπηκόους;
- Έχω.
-Σ’ αγαπάνε;
-Με λατρεύουν.
-Ανθρώπους;
-Ανθρώπους και ζώα.
-Άγρια ζώα;
-Άγρια. Τίγρεις, λιοντάρια, πάνθηρες...
-Και δεν φοβάσαι;
- Όχι. Είμαι το πιο άγριο ζώο απ’ όλα.
-Και τι τους κάνεις;
-Τους ταΐζω.
-Άρα είσαι καλή.
-Ναι, αλλά το φαΐ μου τους σκοτώνει.
-Γιατί το τρώνε τότε;
-Τους αρέσει.
-Γιατί τους αρέσει αφού τους σκοτώνει;
-Γιατί είναι το φαΐ μου.
-Είναι άγριοι;
-Άγριοι.
-Και πεθαίνουν επειδή το τρώνε;
-Επειδή πονάνε.
-Γιατί πονάνε;
-Γιατί είναι άγριοι.
-Και μετά;
-Μετά δεν υπάρχουν πια.
Τελειώνουν.
-Οι άνθρωποι;
-Ναι, το ανθρώπινο είδος.
Τελειώνει.
-Και τι υπάρχει;
-Κάτι καινούργιο γεννιέται.
-Ποιος το γεννάει;
-Το κεφάλι τους.
-Γιατί;
-Γιατί αυτό πονάει πιο πολύ απ’ όλα.
-Γιατί;
-Γιατί έχει θυμώσει.
-Γιατί;
-Γιατί το γέμισαν με αηδίες.
-Γιατί;
Μόνο μέσα από τη φαντασία ενός παιδιού που μπορεί να κοιτάζει το μυστήριο του κόσμου κατάματα και να φαντάζεται έκθαμβο, πλημμυρισμένο από λαχτάρα, απορία και σοβαρότητα, μπορεί να φανερωθεί ο πυρήνας αυτού του έργου. Ένας πυρήνας εξαιρετικά σκοτεινός, άγριος και απόκοσμος, όπου ο άνθρωπος φωτισμένος με τον προβολέα του τσίρκου εμφανίζεται τραγικά γελοίος και απογυμνωμένος. Μια παραβολή πάνω στο τέλος του ανθρώπινου είδους, γεμάτη από εφιαλτικά γέλια. Τα γέλια του πόνου.
15°
