Από την πρώτη της κιόλας δουλειά η Αργυρώ Χιώτη καταπιάνεται με δυνατές εικόνες και νοήματα. Η “Phobia”, την οποία παρουσιάζει με την ομάδα της vasistas, είναι ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνία του θεάματος, ή αλλιώς την κοινωνία του φόβου. Ένα θέαμα που προκύπτει από συρραφή κειμένων, με επιρροές και πηγές έμπνευσης από έργα των Henri Laborit, Guy Debord, Jean Baudrillard, καθώς και από σύμβολα, εικόνες και λειτουργίες της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Η Αργυρώ Χιώτη μιλά στην A.V. για την επιλογή του θέματος και της παράστασης που ετοίμασε. «Ζούμε σε κοινωνίες του ελέγχου. Κάθε πόλη έχει το κέντρο της, την περιφέρειά της, κάθε ένας από μας τα σημεία αναφοράς του, τις διαδρομές, τις γειτονιές, μια ζωή οργανωμένη σε ζώνες ασφαλείας. Όλα “υπό θέαση”, όλα σε ένα “φαίνεσθαι”. Οδεύοντας αψήφιστα και ασυναίσθητα προς τον αυτοματισμό σε όλα τα επίπεδα. Σε μία πραγματικότητα όπου η προσομοίωση μοιάζει πιο αληθινή από το πραγματικό. Εκεί όπου (ακόμα και στην αρρώστια μας) πρέπει να είμαστε “κάπως” και να συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αποδεχόμενοι τον έλεγχο και την καθοδήγηση/καθορισμό ήσυχα. Σ’ αυτή την πραγματικότητα βλέπω τον καθένα μας σαν σωληνάριο οδοντόκρεμας κλειστό, που το πιέζεις, το πιέζεις, κι αυτό ελλείψει άλλης διεξόδου σκάει σε τυχαία, ακατάστατα σημεία, ανοίγοντας ρωγμές απ’ όπου ξεχύνεται ανεξέλεγκτη κι ελεύθερη η ουσία. Κάπως σαν αυτές τι ρωγμές στο σωληνάριο αντιμετωπίζουμε τις φοβίες στην παράσταση. Σαν ρωγμές σε ένα συμπαγές όλον, σαν ένα συναγερμό του σώματος που προσπαθεί να μας δείξει ή να μας πει ότι κάτι δεν πάει καλά… Ευτυχώς. Αυτό σημαίνει πως, τουλάχιστον, κάπου υπάρχει ζωή».
12°
