#menoumespiti με την Athens Voice: Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού.
Μέσα σε όλα αυτά νιώθω και λίγο τυχερός. Έχω το πλεονέκτημα στο σερβίς, έχω τη θάλασσα μπροστά μου, όχι μόνο βλέπω θάλασσα αλλά σχεδόν το μπαλκόνι μου βγαίνει στη θάλασσα, δένω τη βάρκα μου στη σιδεριά του.
Έχω λοιπόν την πολυτέλεια να ρίχνω τα μισά στη θάλασσα. Έχω τη δυνατότητα να ανοίγω πανιά να ταξιδεύω. Κρέμασα ξανά τους χάρτες στον τοίχο μου.
Αυτό κάνω καθώς ξυπνάω το πρωί, πολύ πρωί, ρίχνω τα μισά στη θάλασσα κρατάω όσα χρειάζομαι και ξανοίγομαι. Κάθομαι λοιπόν και αρχίζω το μέτρημα, μετράω τα σαράντα κύματα, πάω στις παλιές τροφές που έχω αποθηκεύσει, πάω στην αντιγραφή και στην αποστήθιση. Αντιγράφω στο τετράδιο, ένα μεγάλο κείμενο με το μολύβι, την ξύστρα και τη γομολάστιχα, με τα γράμματα τα στρογγυλά, τα ευθυγραμμισμένα, τα πολυτονικά, αποστηθίζω 20 στίχους από το ποίημα που μελετώ, το «Ερωτικόν το λεγόμενον Ερωτόκριτος», χρόνια βοσκούσα και μασούσα στα τσαΐρια του, καιρός είναι, έφτασε η ώρα να το τραγουδήσω και εγώ από στήθους, η χαρά που μου δίνει, δηλαδή η τροφή του, είναι αυτή που γνωρίζει και να σε χορταίνει και να σε πεινά. Με πιάνει το μεσημέρι και κάθομαι στο άλλο τραπέζι, στην άλλη κουζίνα, ευτυχώς δεν ξέχασα τα χρόνια μου στο «εστιατόριο που τρων' τα συνεργεία», εκεί κι αν το έμαθα καλά πως όποιος αγαπά ζωντανά τα ψάρια, πέφτει στη θάλασσα και τα ψαρεύει μονάχος του.
Ώρα για περπάτημα τώρα, τρέχω στη μνήμη, στην περιήγηση και το ξάφνιασμά μου είναι διπλό και τρίδιπλο, μικρός δεν μπορούσα να καταλάβω τις πραγματικές διαστάσεις όλων αυτών που ζούσα και άκουγα και έβλεπα, τώρα έρχονται και με βρίσκουν και μου μιλούν και με κοιτούν και δεν ξέρουν τι να μου πρώτοδιηγηθούν, αυτά που είχαν πραγματικά συμβεί ή εκείνα που εν τω μεταξύ εγώ είχα επινοήσει για όλους και όλα αυτά. Τα συναισθήματα των πραγμάτων ή μόνο τα τοπωνύμια και τα ονόματα;
Έτσι με βρίσκει το βράδυ δεμένο και μηρυκαστικό να μετράω στα δάχτυλα μου τους ανθρώπους μου, δεν είναι εδώ, είναι μακριά μου και πρέπει να νοιαστώ, να ρωτήσω, να μιλήσω, να δω τι κάνουν, πώς τα περνούν τώρα με τα καινούργια βάσανα, πρέπει να βιαστώ, να έχω τον λόγο τον καλό, τον εγκάρδιο, τον ενισχυτικό στα χείλη και στο μακρινό φιλί. Το καινούργιο τραγούδι που τώρα γράφουμε όλοι μαζί. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχαμε τίποτε άλλο, με τα λόγια και το τραγούδι περάσαμε απέναντι και με αυτά και τώρα.
Ο Θοδωρής Γκόνης είναι σκηνοθέτης Θεάτρου, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, συγγραφέας και στιχουργός. Μένει στην Καβάλα
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
15°
