Ο Δημήτρης Τσατσούλης γράφει κριτική για την παράσταση «Ντέστινυ» σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη στο Θέατρο A Small Argo Full of Art.
Ο Άκης Δήμου, ένας από τους γνωστότερους θεατρικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς (πρωτοεμφανίζεται με το έργο «...και Ιουλιέτα» το 1994), έχει την τύχη να δει τα περισσότερα έργα του να ανεβαίνουν στη σκηνή από πειραματικές ομάδες όσο και καταξιωμένους συντελεστές.
Η πρώτη γνωριμία με τον «Ντέστινυ» έγινε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τον Θεατρικό Οργανισμό «Νέος Λόγος», σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου. Τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά, επανέρχεται στη σκηνή και αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι διατηρεί αμείωτη τη φρεσκάδα του. Σε αυτό συμβάλλουν, αναντίρρητα, η σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη αλλά και τα δύο νέα κορίτσια που ανέλαβαν τους ρόλους της Άννας και της Ρεβέκκας. Επιπλέον, μικρές αλλαγές στο λεξιλόγιο όπως και στα μουσικά ακούσματα των δύο γυναικών, φέρνουν τη νέα σκηνική εγγραφή στο σήμερα.
Φαινομενικά πρόκειται από τα πλέον ρεαλιστικά έργα του Άκη Δήμου, έργο που προσεγγίζει τα ερωτικά υπαρξιακά και τις ανασφάλειες των δύο φιλενάδων κατά τη συνεύρεσή τους, για δυο νύχτες, στο σπίτι της Ρεβέκκας. Μεταξύ τράπουλας και γλυκού του κουταλιού, ανάλαφρη όσο και κωμική, η συζήτηση θα περάσει στις σχέσεις τους με τους άνδρες, τις μη μόνιμες σχέσεις, στην αναζήτηση του τέλειου εραστή.
Νωχελικά ξαπλωμένες στα μεγάλα πολύχρωμα πουφ που, αλλάζοντας θέσεις, μετατρέπονται σε καναπέδες, κρεβάτια, πολυθρόνες, τραπέζια, οι δύο φίλες, με πλήρη άνεση στις κινήσεις τους και τις στάσεις του σώματός τους, κάνουν τον θεατή −που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από αυτές− να αισθανθεί ότι τις παρακολουθεί μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Είτε φορώντας τα κοντά τους φορέματα είτε αργότερα μένοντας με τα εσώρουχα (λειτουργικά όσο και αποκαλυπτικά των προσώπων κοστούμια της Ανδρονίκης Τζάρτζαλου), οι δύο νεαρές ηθοποιοί κινούνται με απόλυτη φυσικότητα, ανάλαφρες, ερωτικές, ανά στιγμές προκλητικές, βυθιζόμενες στις ερωτικές τους φαντασιώσεις.
Σε αυτό το σημείο, τόσο η Εμμανουέλα Κοντογιώργου (Άννα) όσο και η Κασσάνδρα Τζάρτζαλου (Ρεβέκκα), υιοθετώντας την κίνηση που δίδαξε η Κωνσταντίνα Μπάρκουλη, δημιουργούν αισθησιακές (αν και υπόγεια κωμικές) εικόνες με αποκορύφωμα το πρωινό μετά την υποτιθέμενη διπλή τους συνεύρεση με τον Ντέστινυ. Και λέω υποτιθέμενη, διότι ο Ντέστινυ-Λάζαρος δεν αποτελεί παρά συμφυρμό δύο αντρικών προσώπων που έχουν γνωρίσει και ερωτευτεί οι δύο φίλες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Μέσω του λόγου τους, των αποκαλύψεων, των εικασιών και των νευρωτικών τους υπερβολών συμφύρουν τον ιδανικό για την καθεμία τους εραστή σε ένα και το αυτό πρόσωπο, το οποίο και αποφασίζουν να καλέσουν στο σπίτι. Όπου και θα περάσουν τελικά μια γεμάτη ερωτική νύχτα οι τρεις τους. Ή μήπως όχι;
Στο κρεβάτι, το άλλο πρωί, βρίσκονται μόνο οι δυο τους, μιλώντας γι' αυτό που έζησαν ή φαντασιώθηκαν ότι έζησαν. Με σκηνοθετική πρωτοβουλία της Χρύσας Καψούλη, ο Ντέστινυ, από πρόσωπο του αφηγηματικού λόγου, ουσιαστικά απών, γίνεται παρόν σκηνικά πρόσωπο, θυμίζοντας ωστόσο περισσότερο μια οπτασία: ο αέρινος Γιώργος Ημέρης, αν και ελάχιστα πείθει εμφανισιακά ως το ερωτικό πρότυπο άνδρα που έχει συγκλονίσει τις γυναίκες, θα έχει προηγουμένως εικονοποιήσει φαντασιακά, μέσα στο λευκό του κοστούμι, και άλλους άντρες στους οποίους έχουν αναφερθεί στις συζητήσεις τους οι Άννα και Ρεβέκκα. Επομένως, τίποτα δεν πείθει ότι και η σκηνική παρουσία του ως Ντέστινυ δεν είναι ακόμη ένα φάσμα, ένα δημιούργημα του ερωτικού παιχνιδιού των δύο φιλενάδων. Πρόκειται για μια ρωγμή στις ρεαλιστικές συνθήκες που ο Άκης Δήμου δημιουργεί και στο έργο του αυτό, οι οποίες φαινομενικά διέπουν τη γραφή του.
Από την καλοστημένη παράσταση συγκρατώ τα λειτουργικά σκηνικά του Χριστόφορου Κώνστα με το πανό-μπαλκόνι με τα μεγάλα φυτά να κλείνει το φόντο της σκηνής επιτρέποντας όμορφα φωτιστικά παιχνίδια που σχεδίασε ο Χρήστος Μπαλαγιάννης.
Ερμηνευτικά, πέρα από την καλοδουλεμένη κινησιολογία των δύο ηθοποιών που προανέφερα, η Εμμανουέλα Κοντογιώργου διέθετε έναν περισσότερο δουλεμένο στην εκφορά του λόγο. Η Κασσάνδρα Τζάρτζαλου, έχοντας ένα ιδιάζον και ενδιαφέρον ηχόχρωμα, χρειάζεται ακόμα δουλειά ως προς την εναλλαγή τονικοτήτων, ώστε να μην ακούγεται μονότονα. Και οι δύο, πάντως, κατάφεραν να περάσουν με καθαρότητα και σαφήνεια το δραματικό κείμενο στον θεατή, υποβοηθούμενες αισθητά από την παιγνιώδη σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη.
Η παραγωγή ήταν της Εταιρείας Θεάτρου «Σπίτι της».
