Μόνος με τον Άμλετ». Ψεύδεσαι ήδη από τον τίτλο της παράστασης, αφού δεν είσαι μόνος αλλά με άλλους 8 χαρακτήρες πάνω στη σκηνή. Φτιάχνοντας την παράσταση με το σκηνοθέτη Μανώλη Δούνια, ανακαλύψαμε ότι οι πιο «αδικημένοι» χαρακτήρες στον Άμλετ είναι οι δύο γυναίκες. Η Οφηλία και η Γερτρούδη αναγκάζονται, εκβιάζονται να κάνουν πράγματα και να ακολουθήσουν μία μοίρα που ορίζουν άλλοι. Ενώ οι άνδρες συνωμοτούν και δολοπλοκούν, εκείνες υπομένουν, ακολουθούν. Είμαστε με τους αδύναμους σε αυτή την παράσταση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Άμλετ συγκαταλέγεται από τους ειδικούς στους Shakespeare’s villains, στους «κακούς» του Σέξπιρ. Και κακός και άπραγος, θα έλεγα εγώ. Το φάντασμα του ζητά να σκοτώσει το θείο του κι εκείνος καταφέρνει να το κάνει μόλις πέντε πράξεις μετά, κι αυτό κατά λάθος.
Δεν συμπαθείς και πολύ τον Άμλετ, ε; Όχι. Εγώ συμπαθώ τον Σέξπιρ. Είναι ο μεγαλύτερος παραμυθάς του κόσμου μετά τους αρχαίους τραγικούς και κωμικούς και τον Μολιέρο. Κατέβασε κι αυτός τα δράματα των βασιλιάδων στο λαό, έφερε την πολιτική ξανά στο θέατρο. Είναι μεγαλύτερο κι από το βήμα του ανθρώπου πάνω στη Σελήνη αυτό που έκανε ο Σέξπιρ: έφερε το φως στους ανθρώπους μετά από τραγικούς καιρούς.
Είναι μονόλογος το «Μόνος με τον Σέξπιρ»; Καταρχάς είναι η ομαδική δουλειά δέκα ανθρώπων, όλης της ομάδας της αρτivities πίσω από τη σκηνή…Κι εγώ πάνω στη σκηνή, που παίζω τον αναγνώστη που διαβάζει πρώτη φορά το κείμενο. Διαβάζοντας το κείμενο αρχίζεις και παίζεις τους χαρακτήρες στο μυαλό σου, έτσι δεν πάει; Αυτή ήταν η πρώτη αίσθηση, το έναυσμα που μας οδήγησε με τον Μανώλη Δούνια να προσεγγίζουμε το συγκεκριμένο: Ένας ηθοποιός που χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που έχει x9 για να ζωντανέψει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του παγκόσμιου θεάτρου. Όχι, δεν είναι μονόλογος, είναι η χαρά του ηθοποιού.
25°
