Είναι αυτό που λέμε καρα-λαϊκό ρομάντζο το έργο του Δημητρίου Παπαδόπουλου (Τυμφρηστός) «Η ωραία του Πέραν», που ανέβηκε στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Πτωχός νέος αγαπάει πλούσια νέα και ο έρωτάς τους καταλήγει μοιραία καθώς ο πατέρας της, μια στρίγγλα αντίζηλος αλλά και η κοινωνία της Κωνσταντινούπολης δεν τον εγκρίνουν. Κι όμως. Όσο κυνικός και να είσαι καταλήγει να σε συγκινεί, γιατί τελικά για έρωτα μιλάμε. Ή μπορεί και γιατί η παράσταση έχει αισθητική και μεράκι, αγάπη και διόλου κανιβαλιστικές, του μεταμοντέρνου συρμού, διαθέσεις, αλλά και μια χειροποίητη γλύκα ισάξια του σιροπιαστού που σε κερνούν μπαίνοντας στην αίθουσα. Με ζωντανή μουσική επί σκηνής (Γιώργος Μαυρίδης), λίγα αντικείμενα να δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο, και τους Γιώργο Παπαγεωργίου και Αντιγόνη Φρυδά στον ρόλο των… ηθοποιών που ενσαρκώνοντας το έργο καταλήγουν στην απόλυτη ταύτιση με τους ήρωες (ο πρώτος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με την Θεοδώρα Καπράλου).
Μέχρι να το δείτε αφήστε τις μουσικές επιλογές του Γιώργου Παπαγεωργίου να σας συνοδεύσουν. Τις επέλεξε εμπνεόμενος από σκηνές του έργου.
1. «Κυρίες και Κύριοι καλώς ήρθατε στην... Κωνσταντινούπολη! Την Πόλη που γεννήθηκε με ένα γλυκό τραγουδάκι στα χείλη... ». Κάπως έτσι ξεκινάει η παράσταση και κάπως έτσι όταν πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι του Σωκράτη Σινόπουλου μεταφέρθηκα στους δρόμους της, εκεί που μυρίζει κανέλλα και ψημμένο στραγάλι.
2. «Ποια ήταν αυτή; Η Ωραία του Πέραν. Δεν ήταν το κανονικό της όνομα, αλλά παρατσούκλι. Η Ερμιόνη είχε μαλλιά καστανά, όψη φυσική, ρόδινη, μάτια εκφραστικά και στο βλέμμα της μια ελαφριά μελαγχολία». «Η Ωραία του Πέραν» υπήρξε θρυλική μορφή για τους Κωνσταντινουπολίτες και στις αρχές του αιώνα δάνεισε τη μορφή της σε πολλές λατέρνες.
3. «Το πρωί της άλλης μέρας ο Αιμίλιος, χωρίς να κοιμηθεί διόλου όλη τη νύχτα, βγήκε απ’ το σπίτι του, όχι χαρούμενος, όπως άλλοτε, αλλά σκεφτικός και μελαγχολικός. Περπάτησε προς το Γαλατά, στο γραφείο που εργαζότανε. Περνώντας μπροστά απ’ το σπίτι της Ερμιόνης, έριξε μια ματιά και την είδε, αν και ήτανε πολύ πρωί ακόμα, να κάθεται σ’ ένα παράθυρο βυθισμένη σε σκέψεις. Η ωραία κόρη, μόλις τον είδε, κινήθηκε απότομα, σα να τον περίμενε μ’ αγωνία, και του χαμογέλασε πάλι, γλυκά». Ο Αιμίλιος ερωτεύθηκε. Και τώρα ποιός τον πιάνει.
- Η αγάπη μου για σας μ’ έφερε κ’ είμαι πολύ ευτυχισμένος που σας βλέπω.
- Και ποιος είστε σεις, κύριε, που με παρακολουθείτε επίμονα τόσο καιρό και μου λέτε και τώρα ακόμα πως μ’ αγαπάτε;
- Ποιος είμαι γω; Είμαι ένα τίποτα, ένα μηδενικό μπροστά σας. Είμαι ένα σκουλήκι, που τόλμησε να κοιτάξει τον ήλιο! Τούτο μόνο ξέρω, ότι σας αγαπώ τόσο, όσο δεν αγάπησε κανένας ποτέ!
- Και πώς με αγαπάτε αφού δε με γνωρίζετε;
- Από την πρώτη στιγμή που σας είδα, σας αγάπησα. Από τότε μοναδική σκέψη και λογισμός μου είστε σεις. Δε ζητώ τίποτε από σας. Αφήστε με μονάχα να σας αγαπώ εγώ, μ’ έναν έρωτα αγνό, ιδανικό, που δε μπορεί να σας προσβάλλει». Ό,τι και να γίνει (ό,τι όμως) ο έρωτας ούτε θα αλλάξει, ούτε θα πουληθεί, ούτε θα πεθάνει.
5. «Σαν πέρασαν μερικές μέρες πήγε στο σπίτι της Ερμιόνης και με μεγάλη έκπληξη του είδε τα παραθυρόφυλλα κατάκλειστα. Ανησύχησε πολύ. Στάθηκε και ξερεύνησε με τα μάτια του. Όλα, πόρτες, παράθυρα, μπαλκόνια, κατάκλειστα. Ψυχή πουθενά. Περπάτησε αρκετή ώρα ελπίζοντας να ιδεί κάνα παράθυρο του σπιτιού να ανοίξει. Τίποτα! Τίποτα! Απελπίστηκε.. ». Ο Αιμίλιος περιμένει.
6. «Όταν το παπόρι έφτασε μπροστά στο Μπουγιούκτερε κι’ είδε ο Αιμίλιος το σπίτι της Ερμιόνης κι όλα τ’ αγαπημένα αυτά μέρη, όπου έζησε ευτυχισμένος, διαβήκανε, σαν αστραπή, κινηματογραφικά, απ’ το νου του όλες οι αλησμόνητες εκείνες νυχτερινές συναντήσεις του με την Ερμιόνη. Θυμήθηκε τις υπέροχες στιγμές που πέρασε μαζί της και δυο δάκρυα κυλήσανε στα μάγουλα του. Τώρα όλα τα ωραία μέρη, που άλλοτε τα λάτρευε, του φαινόντανε αντιπαθητικά, πανταξενα. Απόσπασε τα μάτια του από κει και τα βύθισε στη θάλασσα». Αν ο Tom Waits βρισκόταν στο παπόρι με τον Αιμίλιο, μάλλον θα του τραγουδούσε κάτι τέτοιο…
7. «Προσπάθησα και ξαναπροσπάθησα να ματαιώσω το γάμο μου! Τίποτα δεν κατάφερα. Ο πατέρας μου δεν αλλάζει γνώμη. Σε τέσσερις μέρες θα με αναγκάσουν να ντυθώ νύφη. Είχα αποφασίσει να πάρω φαρμάκι γα να γλιτώσω... Μόνο ο θάνατος θα με έσωζε... Και τώρα εμφανίζεται μπροστά μου ο Αιμίλιος! Ο δικός μου Αιμίλιος! Τώρα δεν θέλω να πεθάνω... Θέλω να τον ξαναδώ». Η Ερμιόνη σκέφτεται τον Αιμίλιο. Και θέλει να αλλάξει τα πάντα.
8. «Στο μεταξύ, πίσω στην Πόλη, και μέχρι να γυρίσει η Ερμιόνη, η αγάπη του Αιμίλιου θα δοκιμαζόταν για άλλη μια φορά. Λες και δεν μας έφταναν όλα τα άλλα! Γιατί αντίζηλο δεν είχε μόνο αυτός, είχε και η εκείνη! Αυτή την πλούσια αριστοκράτισσα που τη ζήλευε περισσότερο απ’ όλες.
Η Έλενα Σταυρίδη ήτανε κόρη πολύ μορφωμένη. Σπούδασε πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Από κει όμως έφερε, γυρίζοντας, και όλες τις νέες ιδέες για τη χειραφέτηση». Και φυσικά πως θα μπορούσε να υπάρξει μελόδραμα χωρίς.. αντίζηλο; Η Έλενα, η απελευθερωμένη, η πλουσία, η... κακιά! ... της αφιερώνω το παρακάτω.
9. Η "Ωραία του Πέραν" υπήρξε ένα από τα πιο αγαπημένα έργα των λαϊκών θιάσων, έγινε ταινία το 53 σε σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου και στα βιβλιοπωλεία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη
10. «Ξάπλωσε δίπλα της, την αγκάλιασε σφιχτά και κοιμήθηκαν. Για πάντα». Η τελευταία ατάκα του έργου. Τώρα το πού ξάπλωσαν και τι έχει συμβεί, δεν θα το αποκαλύψω. Γιατί ακόμα και τα κλισέ μελοδράματα θέλουν τα μυστικά τους..
Info Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα), Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900, δευτ. & Τρ. 21.15
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
14°
