Στα είκοσί μου είχα πάει διακοπές στη Σαμοθράκη και από τότε πάθος μου έγιναν τα ποτάμια και οι καταρράκτες ‒ ίσως επειδή ήταν και τα πρώτα που συνάντησα στη ζωή μου παρέμειναν και τα πιο αγαπημένα μου. Η ροή του καθαρού νερού τους με συγκινεί. Στη σκέψη του και μόνο ηρεμώ και γαληνεύω. Δεν θα πω πώς κάνω ποταμο-τουρισμό, αλλά ναι, με την πρώτη ευκαιρία που θα βρω θα αναζητήσω ένα ποτάμι για να πάω. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα μόνο δύο ημέρες διακοπών∙ επέλεξα να τις περάσω στον Ουρλιά, ένα χείμαρρο πάνω από το Δίον.
Δεν είμαι από τους αθλητικούς τύπους που πάνε στα ποτάμια για να κάνουν αθλήματα∙ μπορεί, βέβαια και να τύχει. Στο Λούσιο είχα πάει για δύο εβδομάδες όπου έτυχε να κάνω και καγιάκ. Μου φτάνει να έχω ένα βιβλίο και είμαι ευτυχισμένος. Επίσης, δεν είναι για το κολύμπι, που το επιχειρώ πλέον μόνο το καλοκαίρι ‒θυμάμαι μια φορά να μπαίνω μήνα Μάιο στον Βοϊδομάτη και να βγαίνω μπλε‒, αλλά για την όλη ατμόσφαιρα. Νοιώθω απίστευτη ευεξία εκεί, σωματική και πνευματική.
Έχω πάει και Χειμώνα ‒ τελευταία φορά ήταν στο βουνό Οίτη που ακολούθησα με την παρέα μου και το σκύλο ένα ποτάμι. Πολλές φορές μπαίνω στη διαδικασία να βρω τις πηγές ενός ποταμιού, αλλά δεν είναι εύκολο κι έτσι δεν ολοκληρώνω τη διαδρομή.
Στο Μεξικό ανέβηκα ολομόναχος σ’ έναν περίφημο καταρράκτη… αλλά δεν θα πάω σε κάποια χώρα μόνο και μόνο για να επισκεφτώ ένα ποτάμι. Επίσης, δεν με συγκινούν ποτάμια όπως ο Αμαζόνιος∙ είναι αργός και βρώμικος. Έχω την ανάγκη του νερού που τρέχει.
Φυσικά και στα ποτάμια ζουν στοιχειά ‒ καλά όμως στοιχειά και νεράιδες. Εξαιτίας τους έγραψα και ένα στο παρελθόν το έργο «Εσείς πως ζείτε; Καλά ή καλύτερα;» με ήρωα τον Γιάννη και μια νεράιδα.
Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για ρόλο στην «Παρασκευή παλιμπαιδισμού». Είναι ένα έργο που το έγραψα ορμώμενος και από την ερωτική λογοτεχνία και πως άραγε μπορεί αυτή να γίνει αφορμή για να γίνει μια θεατρική παράσταση; Το έργο διαδραματίζεται σ’ ένα μπαρ μια Παρασκευή βράδυ, όπου μια παρέα διασκεδάζει... ένα μπαρ που ελάχιστοι άνθρωποι φεύγουν αζευγάρωτοι
Στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου βρίσκομαι στο στοιχείο μου, ειδικά αν σκεφτείς το πάθος μου με τα ποτάμια. (γέλια)
Αυτή την εποχή κάνω πρόβες και στο έργο του Άλμπι «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις στο πλευρό του Άκι Βλουτή, Αγλαΐας Παππά και Γιούλικας Σκαφιδά που κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο στο Από Μηχανής. Είναι νωρίς να μιλήσω για το ρόλο, αλλά νιώθω ευτυχής γιατί πέρα όλων των άλλων είναι ένα από τα πιο γοητευτικά έργα που έχουν γραφτεί στο θέατρο.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
16°
