Στις θέσεις κάθονται γύρω στους 10 θεατές. Πριν αρχίσει η πρόβα ρίχνω κλεφτές ματιές στις σημειώσεις ενός ψηλού γκριζομάλλη κύριου: «Πρώτο Μέρος - Βρίσκουμε τη Μέλανι να κάνει πρόβα την τελευταία στροφή από ένα τραγούδι που έχει γράψει». Στη σελίδα έχει σημειώσει “Q1”, “Q2”, “Q3” και κάποια κλάσματα. Σημειώσεις φυσικής και μαθηματικών δίπλα στα λόγια του έργου; Είναι γνωστό πως υπάρχει ένα είδος συνθηματικής γλώσσας μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης, αλλά τι σύμβολα είναι αυτά; (Οι σημειώσεις ήταν τελικά του φωτιστή Αλέκου Αναστασίου και τα σύμβολα αντιπροσώπευαν τους προβολείς φωτισμού.)
Πιο πριν άκουσα τη Λαλούλα Χρυσικοπούλου (σκηνογράφο) να λέει στο σκηνοθέτη ότι θα προστεθούν κάποιες λεπτομέρειες που θα δείχνουν πως η Μέλανι δεν είναι μια τυχαία τραγουδίστρια, αλλά μια ντίβα.
Η Μάνια Παπαδημητρίου τακτοποιεί πράγματα στη σκηνή – μάλλον θα το κάνει όσο μπαίνουν οι θεατές. Αρχίζει το χειμαρρώδη μονόλογο-υπαγόρευση ενός γράμματος στην εντεκάχρονη κόρη της Μύριαμ. Για παραπάνω από μία ώρα κάθε «παράγραφος του γράμματος» δίνει αφορμές στην πρωταγωνίστρια να περνάει από όλη την γκάμα ψυχολογικών καταστάσεων (ξέρει/δεν ξέρει τι να συμβουλέψει, κλαίει/γελάει, θυμώνει/ημερεύει, είναι αυστηρή/είναι τρυφερή…). Το χείμαρρό της διακόπτει ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή από το σύζυγο/πατέρα, που έντεκα χρόνια εξαφανισμένος θέλει να ξαναδεί την κόρη του, και μουσικά ιντερλούδια (μουσική Πλάτων Ανδριτσάκης) με την Παπαδημητρίου να τραγουδάει παίζοντας πιάνο τραγούδια-σχόλια, τα οποία και σηματοδοτούν την αλλαγή των «παραγράφων». Ωραίες στιγμές όταν μάνα και κόρη ταυτίζονται, με το γράμμα να καταλήγει σ’ ένα εξομολογητικό κρεσέντο, και όταν η Μέλανι καταγράφει τα κατά και τα υπέρ της επανεμφάνισης του άνδρα.
Η παράσταση τελειώνει, ακούγονται «μπράβο», μια θεατής θέλει να επιβεβαιώσει, ρωτώντας το σκηνοθέτη, αν όντως ο συγγραφέας είναι άνδρας, αφού το έργο είναι ένα γνήσιο γυναικείο ψυχογράφημα. Ο Κυρίτσης το επιβεβαιώνει, επισημαίνοντας πως «o Άρλοντ Γουέσκερ, με τον Πίντερ και τον Όσμπορν τη δεκαετία του ’50, αρχές ’60, άλλαξαν το αγγλικό θέατρο, εισάγοντας κοινωνικά θέματα και πολιτικά ζητήματα». Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι δίνει συγχαρητήρια στην πρωταγωνίστρια, επισημαίνοντας πως έχει αδυνατίσει. «Σε σχέση με πότε;» ρωτάει η Παπαδημητρίου. «Από την προηγούμενη φορά που σας είχαμε δει» απαντούν.
Έξω από το θέατρο ακολουθώ το ζευγάρι. Η γυναίκα σχολιάζει: «Μα μια φορά να μην τη δούμε κακή; Θυμάσαι όταν την είδαμε σ’ εκείνο το θέατρο που έπαιζε και πιάνο και πιο πριν στο Εθνικό ή σ’ εκείνο το έργο με τους τρομοκράτες στο Τέχνης; Πάντα εξαιρετική!». Και ο άνδρας: «Δίκιο έχεις, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο κανενός έργου». «Ούτε εγώ» ήρθε η απάντησή της.
Ένας διάλογος- πιστοποίηση πως η Μάνια Παπαδημητρίου έχει πιστό/φανατικό κοινό που, αδιαφορώντας για το έργο, τρέχει σε κάθε παράστασή της.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
