Snapped Ankles: Πες το rave, πες το τελετή - έτσι τα βγάζουμε πέρα στους δύσκολους καιρούς

Οι Snapped Ankles έχουν επισκεφτεί την Αθήνα «μια φορά κάτω από τα φώτα ενός φεστιβάλ. Έμοιαζε σαν οι παλιοί θεοί να μας κοιτούσαν αφ’ υψηλού, απρόθυμοι αλλά διασκεδασμένοι» όπως λένε χαρακτηριστικά. Το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου θα βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη για να ανέβουν στη σκηνή του Street Mode Festival 2025 που θα συμβεί στα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία με δύο stages.

Οι Snapped Ankles έχουν προκαλέσει αίσθηση σε αυτό που αποκαλείται indie σκηνή – σκηνή πολύ μικρή για να χωρέσει την καλλιτεχνική δράση τους. Η ταυτότητα των μελών του συγκροτήματος παραμένει άγνωστη, καθώς εμφανίζονται με στολές παραλλαγής τύπου ghillie suits, ισχυριζόμενοι ότι είναι «δάσος -λαός… απόγονοι των δέντρων». Το σχήμα δημιουργήθηκε στο ανατολικό Λονδίνο το 2011 και άρχισε να εμφανίζεται σε DIY βραδιές, δημιουργώντας ζωντανές αυτοσχεδιαστικές παραστάσεις με αποσπάσματα από ταινίες της δεκαετίας του 1960, τις οποίες διαμόρφωναν με τη χρήση συνθεσάιζερ. Με σαμανιστικές στολές και συναυλίες που αποσκοπούν στην έκσταση, οι Snapped Ankles δίνουν έναν ακόμη λόγο για να τους δει κανείς live: το νέο τους άλμπουμ «Hard Time Furious Dancing». Τι πιστεύουν όμως τα μέλη αυτής της καλλιτεχνικής ομάδας για αυτά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας ή όχι και τόσο πολύ μακριά μας;

«Hard Times Furious Dancing». Έχει σχέση το νέο σας άλμπουμ με τη συλλογή ποιημάτων της Άλις Γουόκερ;
Η μουσική μας ήταν πάντα ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε το άγχος της καθημερινότητας, οπότε όταν η Άλις Γουόκερ έγραψε το «Hard Times Require Furious Dancing» -μια υπενθύμιση ότι ακόμα και η θλίψη απαιτεί κίνηση- νιώσαμε μια ανατριχιαστική συγγένεια. Για την Άλις ήταν ένας κυκλικός χορός σε μια αγρυπνία. Για εμάς, είναι η προσπάθεια να επιβιώσουμε από τη μηχανή θανάτου του καπιταλισμού, που αλέθει ασταμάτητα, αποκαλύπτοντας την ψυχρή σκληρή καρδιά της μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα για τη Μέση Ανατολή, το Σουδάν και την Ουκρανία, ενώ η κρίση κόστους ζωής κατατρώει το εισόδημα όλων. Δύσκολοι καιροί; Τους ζούμε όλοι. Έντονος χορός; Αυτό είναι το τελετουργικό -ο συλλογικός εξορκισμός- που μας κρατάει να μη βουλιάξουμε στην απόγνωση. Η μουσική είναι η επίκληση άγριων ενεργειών, το να κάνεις θόρυβο ενάντια στην κατάρρευση, και η άρνηση να μείνεις ακίνητος καθώς οι διαλυμένες τάξεις του 20ού αιώνα καίγονται.

Ποια στοιχεία ενέπνευσαν τις νέες συνθέσεις;
Ρυθμικά αντλήσαμε από footwork, two-step και δασικά rave, αλλά τα περάσαμε όλα μέσα από τα δικά μας μεταλλαγμένα όργανα μέχρι που έγιναν ένα βουητό, ένα τρεμόπαιγμα, ένας ζωντανός οργανισμός. Τα κείμενα του Τζον Χιγκς -η παράξενη ικανότητά του να επαναπλαισιώνει τον πολιτισμό μέσα από τον μύθο- ήταν άλλη μια δάδα στο σκοτάδι, που καθόρισε κάποιες από τις λυρικές και εννοιολογικές μας πορείες. Πρόσθεσε και λίγη ρουκέτα του Τζακ Πάρσονς κι έχεις την καύση που ελπίζουμε ότι άναψε αυτά τα κομμάτια.

Ποιο τραγούδι σας δυσκόλεψε περισσότερο στο στούντιο και γιατί;
«Pay the Rent». Ήθελε να είναι μια πρωτόγονη techno επίκληση, αλλά είμαστε live μπάντα, όχι ένα πλέγμα τέλειων loops. Το να ισορροπήσουμε αυτό το χάος στη μίξη έμοιαζε με το να καλείς έναν δαίμονα που αρνείται να μείνει μέσα στον κύκλο της κιμωλίας του.

Δοκιμάσατε κομμάτια στα Forest Rayve club nights. Πώς τα διαμόρφωσε αυτό;
Ρίξαμε τον εαυτό μας στη μέση της πίστας, με τον καπνό να τυλίγει, τον ήχο να μας περιβάλλει. Χωρίς σκηνή, χωρίς απόσταση - μόνο ιδρωτική κοινωνία. Το πλήθος σπρώχτηκε κοντά μας καθώς παίζαμε, λυγίζαμε τα τραγούδια, τα κομματιάζαμε και τα ξαναχτίζαμε σε τελετές κατάλληλες για έντονο χορό. Ήταν λιγότερο συναυλία και περισσότερο σεάνς με Salomon trainers.

Η μασκοφόρα σας εικόνα—τι κρύβεται πίσω της;
Δανειζόμαστε από τον χειμωνιάτικο Krampus σε τσεχικά χωριά, την εμφάνιση των Mamuthones στη Σαρδηνία κάθε Ιανουάριο, και κάθε άλλο λαογραφικό πλάσμα που τρόμαζε παιδιά για να φέρονται καλά. Αυτές οι μάσκες μάς απελευθερώνουν από το εγώ, από το αμήχανο ανθρώπινο πρόσωπο, και μας σέρνουν σε έναν πιο άγριο, πιο αλλόκοτο χώρο. Σκέψου χάος καρναβαλιού να συναντά απόκρυφη μπάντα καμουφλαρισμένη. Επίσης: κανείς δεν θέλει να δει τα συνοφρυωμένα μας μέτωπα καθώς παλεύουμε με δύσκολες συνθετικές μανούβρες.

Τι σημαίνει για εσάς η «πειραματικότητα»;
Είναι να περπατάς στο χιόνι και να πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ο πρώτος που αφήνει αποτύπωμα, ενώ έχουν περάσει εκατό φαντάσματα πριν από σένα. Η πειραματικότητα είναι και τεχνικό παιχνίδι και η χαρά της πλήρους μουσικής σύμπνοιας· μια ευκαιρία να δεις κάτι πέρα από σένα - όπως οι πρώιμοι επιστήμονες πυραύλων που έβλεπαν τους πυραύλους τους να καμπυλώνουν προς τα αστέρια, αναρωτώμενοι αν θα σκίσουν τον ουρανό.

Πώς αποφεύγετε να γίνετε απλώς άλλη μια «concept μπάντα»;
Χορεύουμε σκόπιμα πάνω σε αυτό το κοφτερό μαχαίρι. Οι μάσκες, οι παραπλανήσεις, η αλλόκοτη παρουσία στα social media - δεν είναι τρικ αλλά πρόκληση. Τις αφαιρείς και πάλι θα βρεις έναν άγριο ρυθμό που απαιτεί την ανταπόκριση του σώματός σου.

Ποιος είναι ο πιο απροσδόκητος ήχος στα κομμάτια σας;
Τα χειροποίητα log synths μας τσιρίζουν μέσα στα περισσότερα τραγούδια, αλλά έχουμε ενσωματώσει ήχους δάσους, καταρρέουσες αντηχήσεις και ηλεκτρονικά glitches μέχρι που οι γραμμές θολώνουν. Με αρκετή παραμόρφωση, ακόμα και ο ήχος από το πληκτρολόγιο που γράφουμε τώρα θα μπορούσε να γίνει ύμνος δασικού rave.

Ως «πλάσματα του δάσους», τι σημαίνει η φύση για εσάς;
Ως αντιπρόσωποι της ανθρωπότητας γενικά εκπέμπουμε την ουσία της οργανωμένης πανούκλας μέσα στο χάος του σύμπαντος… αισιόδοξα νιώθουμε πιο κοντά στο μυκήλιο που απλώνεται στις σκιές, σαν διπλωμάτες - μύκητες, που υφαίνουν το χάος σε τάξη. Μια υπενθύμιση ότι ακόμα και η πανούκλα μπορεί να έχει σκοπό, ότι ακόμα και η αποσύνθεση έχει ρυθμό. Αναφέρουμε και τον Διογένη (στο «Bai lan») καθώς πιστεύουμε ότι θα το ενέκρινε - πάντα αγαπούσε να πειράζει την πόλη με δασική λογική.

Αν η μουσική σας είναι οι «ρίζες», σε ποιο έδαφος φυτρώνετε;
Σε έναν σωρό κομπόστ στην άκρη της πόλης: πλαστικές σακούλες μισο-ανακυκλωμένες, οργανική σήψη που κοχλάζει, και περίεργο μυκήλιο που καταβροχθίζει βινύλια, μεταλλασσόμενο μέσα στο χάος. Είναι βρόμικο, γόνιμο και τέλειο.

Πώς διαφέρει το στούντιο από το τελετουργικό της ζωντανής εμφάνισης;
Κυρίως λόγω της οικονομικής πραγματικότητας της μουσικής βιομηχανίας, προσπαθούμε σκληρά να κάνουμε το άλμπουμ μας να ακούγεται live και το live μας να ακούγεται… έντονο και τεράστιο. Όπως το λένε οι μηχανές: Το στούντιο είναι ξόρκι. Η ζωντανή εμφάνιση είναι η κατοχή. Το ένα πουλάει την υπόσχεση, το άλλο παραδίδει το παραλήρημα!

Πώς συμβιβάζεστε με το να κριτικάρετε τον καταναλωτισμό ενώ ζείτε μέσα σε αυτόν;
Ζούμε συνειδητά μέσα στην αντίφαση. Δεν μπορείς να εξορκίσεις έναν δαίμονα χωρίς να τον καλέσεις στον κύκλο! Περιοδείες, πωλήσεις, ύπαρξη - είναι όλα μέρος της ίδιας πανούκλας. Οι μάσκες μάς επιτρέπουν να στρίψουμε αυτήν την αλήθεια σε μεταφορά… και οι ίδιες μάσκες μπορούν να γίνουν δικές σας με €35 στο Snapped-Amazon™ - αγόρασε μία και πάρε δωρεάν ένα shi stick…

Ποιο μήνυμα πρέπει να πάρουν οι ακροατές από το άλμπουμ;
Ότι το χάος δεν είναι εχθρός - είναι ο καιρός της ύπαρξης. Χορέψτε μέσα του, μαζί, και ίσως βρείτε δύναμη στο συλλογικό, όχι στο μεμονωμένο. Επίσης: ελέγξτε την καρδιά σας πριν να είναι αργά… για τη χοληστερίνη σίγουρα αλλά πιο σημαντικά για το μίσος…

Τι πρέπει να θυμούνται οι άνθρωποι από το set σας στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη;
Ότι με μια νότα, λίγο καπνό και αρκετά σώματα, μπορείς να σκίσεις το πέπλο ανάμεσα στην απόγνωση και την έκσταση. Πες το rave, πες το τελετή - έτσι τα βγάζουμε πέρα στους δύσκολους καιρούς.