Ο ήχος των πόλεων

Καθώς επέστρεψα από σύντομες διακοπές (οι δίσκοι που ακολουθούν ακούστηκαν εκεί κι αυτό έχει πάντα τη σημασία του), αναζήτησα την επετειακή ATHENS VOICE για να δω τι διάλεξαν τα παιδιά του Vinyl Microstore για τη δισκοκριτική κι ευχαριστήθηκα πολύ που οι επιλογές τους ήταν, ως επί το πλείστον, άλμπουμ που είχα πάρει κι εγώ μαζί μου και επέστρεφα με σκοπό να γράψω γι’ αυτά αλλά με πρόλαβαν. Άρα είμαστε συντονισμένοι (που κι αυτό έχει τη σημασία του)...

MY BRIGHTEST DIAMOND

A Thousand Shark’s Teeth (Asthmatic Kitty) ****
Η Shara Worden όχι μόνο δεν «φοβάται» το (περίφημο) δεύτερο άλμπουμ αλλά προχωράει σταθερά μπροστά, αποδεικνύοντας ότι «το ’χει». Από την εγκεφαλική διεργασία (α λα Laurie Anderson) μέχρι το μελόδραμα κι από το ροκ ως το καμπαρέ, οι αποστάσεις καλύπτονται επιτυχώς και με άνεση. Τώρα που τα φολκ κορίτσια σπέρνουν από δω κι από κει παρόμοια τραγούδια και οι «αχνές φωνές» και οι «εύθραυστες ερμηνείες» απλώνονται σαν επιδημία, η Warden έχει κάτι να πει που είναι δικό της. Το ακούμε...

STEREOLAB

Chemical Chords (4AD) ***
Το αιώνιο πρόβλημα με την τέχνη... Όταν τελειώνει η έκπληξη, αρχίζει η βαρεμάρα. Μετά από 11 άλμπουμ οι Stereolab αναμασάνε απλώς το δροσερό, στιλάτο, σαμπανιζέ τους ήχο. Μια αστική ποπ που προσπαθεί να μην αλλάξει αλλά και να μείνει αιώνια νέα, σάουντρακ για μοντέρνες γκαλερί και σοφιστικέ καφέ, λίγη τζαζ και ασπρόμαυρες εικόνες από Ευρωπαίες ντίβες του σινεμά, τα κορίτσια στο βάθος παίζουν τένις. Αφού δεν είναι δυσβάστακτο για τους ίδιους...

FRIENDLY FIRES

Friendly Fires (XL) ***
Μήπως πια να το θεωρήσουμε μια τάση αυτό το –πώς να το πω– το «μοντέρνο ρετρό»; Εύκολα καταλαβαίνεις γιατί ενθουσιάστηκαν οι Άγγλοι μαζί τους. Παίζουν με την «αγγλούρα», οι New Order, o Prince, οι Fugazi, οι Liquid Liquid συνεισφέρουν στην έμπνευσή τους, η παραγωγή και η ενορχήστρωση δουλεύουν ρολόι, τα club έχουν ένα σωρό τραγούδια να παίξουν απ’ το ντεμπούτο τους, το post rock attitude τούς δίνει το άλλοθι που χρειάζονται για να γοητεύουν το «εναλλακτικό» κοινό.

THE WALKMEN

You & Me (Gigantic) ****
Τα «μπάσταρδα» των 13th Floor Elevators συναντιούνται κρυφά με τον Roy Orbison και τον Bob Dylan και δίνουν νεοϋοερκέζικο στιλ στη light ψυχεδέλεια που κεντάνε με το δικό τους τρόπο και την κάνουν ν’ ακούγεται με έναν «ντενεκεδένιο», garage, παλιομοδίτικο τρόπο.

Μόλις 8 χρόνια ζωής κι έχουν κάνει ήδη τόσα πολλά – αν σταματήσουν να εκτίθενται τόσο συχνά και η μουσική τους αποκτήσει το βάθος που φέρνει ο χρόνος, μπορούν να κάνουν ακόμη περισσότερα.

BLACK KIDS

Partie Traumatic (Almost Gold) **
Όπως έλεγε κι ο Τιμ Ρόμπινς: “Υou know, for the kids” (δείχνοντας το σχέδιό του με το «μηδενικό», στην ταινία “The Hudsucker Proxy”). Οι πιτσιρικάδες απ’ τη Φλόριντα ντεμπουτάρουν με προβλέψιμο τρόπο, απλοϊκό και κατάλληλο για παιδικά πάρτι, για talent show ή για τη Eurovision. Ένα συνηθισμένο χαρμάνι από synth/pop/rock με χαρωπή διάθεση και εφηβική μελαγχολία που θυμίζει Cure.