Μπράνφορντ Μαρσάλις: Ο Αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης μιλάει στην Athens Voice λίγο πριν την εμφάνισή του στο ΚΠΙΣΝ
Αν υπήρχε ένα ζητούμενο στη μουσική του Μπράνφορντ Μαρσάλις, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 που αυτός ξεκίνησε, ήταν η ένταση του συναισθήματος. Είτε έπαιζε κλασική μουσική είτε jazz, το βασικό του μέλημα ήταν η απόδοση του συναισθηματικού βάθους οποιασδήποτε σύνθεσης είχε στα χέρια του. Μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες στη σκηνή, επιστρέφει σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε όταν o Marsalis ήταν μόλις δέκα τεσσάρων ετών, στο "Belonging" του Keith Jarrett. Για άλλη μια φορά, αναζητά το συναίσθημα ενός από τους δίσκους που τον είχαν συγκινήσει βαθιά.
Λίγες μέρες πριν ανοίξει τη φετινή σειρά συναυλιών Parklife στο ΚΠΙΣΝ, o Μπράνφορντ Μαρσάλις μιλάει για την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του, την επανεκτέλεση και αναδημιουργία του "Belonging" του Keith Jarrett.
Τι σας έκανε να πλησιάσετε το "Belonging" του Keith Jarrett και τι σας έκανε να νιώσετε ότι είχε έρθει η ώρα να παίξετε το συγκεκριμένο άλμπουμ;
Είναι ένας σπουδαίος δίσκος και όλοι μας θέλαμε να το κάνουμε. Αφού ηχογραφήσαμε το "The Windup" στο "The Secret Between the Shadow and the Soul", ο μπασίστας μας, ο Eric Revis, είπε ότι θα άξιζε να σκεφτούμε να ηχογραφήσουμε ολόκληρο τον δίσκο. Μόλις υποχώρησε η πανδημία, επιστρέψαμε σε αυτή την ιδέα. Δεν σκέφτομαι ποτέ με βάση το αν έχει έρθει η ώρα για κάτι. Είναι πολύ πιο απλό, αν θέλουμε να το κάνουμε, το κάνουμε.
Το European Quartet του Jarrett είχε έναν τόσο ξεχωριστό, λυρικό ήχο - αρκετά διαφορετικό από την αισθητική του δικού σας γκρουπ. Ποια ήταν η προσέγγισή σας για να αγγίξετε αυτόν τον ήχο και ταυτόχρονα να κάνετε τη μουσική δική σας;
Νομίζω ότι κι εμείς σε πολλές περιπτώσεις έχουμε έναν πολύ λυρικό ήχο. Έχουμε βέβαια διαφορετικές μουσικές εμπειρίες και αυτό αντικατοπτρίζεται στον παίξιμό μας. Και τα δύο σχήματα μεγάλωσαν ακούγοντας ποπ μουσική της δεκαετίας του '70 αλλά και εκκλησιαστική μουσική. Έχω την αίσθηση ότι ο ήχος μιας εκκλησίας στη Σκανδιναβία είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν μιας πεντηκοστιανής εκκλησίας στην Αμερική. Για παράδειγμα, οι μουσικοί στη Νέα Ορλεάνη βγάζουν πολύ στιβαρό ήχο - πιθανότατα επειδή πολλές από τις εμφανίσεις τους γίνονται σε εξωτερικούς χώρους, όπου πρέπει να να παίξει δυνατά κανείς για να ακουστεί. Δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε τη μουσική μοναδική ή "δική μας". Αυτό συνήθως οδηγεί σε πολύ κακές μουσικές επιλογές. Μας ενδιέφερε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να δούμε την προσέγγιση εκείνου του σχήματος στη μουσική του Jarrett.
Ο ήχος του Jan Garbarek είναι κεντρικός στο αρχικό άλμπουμ. Κι εσείς έχετε αρκετά διαφορετικό τόνο και φρασεολογία. Πώς αντιμετωπίσατε αυτό το ζήτημα;
Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα να αντιμετωπίσω. Νομίζω ότι ο συνδυασμός των μουσικών και η ίδια η μουσική συνέβαλαν στον ήχο του Jan σε αυτόν τον δίσκο. Η μουσική που έφτιαχνε με τον Bobo Stenson, για παράδειγμα στο "Dansere" δεν ακούγεται καθόλου σαν αυτό που έπαιζε με τον Keith. Αυτό συμβαίνει επειδή στη μουσική όλα συμβαίνουν εκείνη τη μοναδική στιγμή, αν όμως μπορείς να το ακούσεις αυτό την ώρα ακριβώς που παίζεις.
Μπορείτε να μιλήσετε για τη διαδικασία ερμηνείας της αισθητικής της ECM του Manfred Eicher, η οποία είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένη στο "Belonging"; Τι πιστεύετε γι' αυτό και επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο την προσέγγισή σας στον ήχο αυτό;
Θα προτιμούσα να μην σκέφτομαι με βάση τις δισκογραφικές εταιρείες. Φυσικά και υπάρχει συγκεκριμένος ήχος στην ECM, αυτό είναι ξεκάθαρο, όχι όμως πολύ περισσότερο από αυτό που συνέβαινε στις ηχογραφήσεις της Blue Note ή της Prestige. Όμως αυτό δεν έπαιξε ποτέ ρόλο στη σκέψη μου για την πραγματική μουσική. Η εστίασή μου είναι πάντα στο υλικό και στο πώς θα το αποδώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο συναισθηματικά.
Υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε στη γραφή του Jarrett ή στην αλληλεπίδραση του εκείνου του κουαρτέτου μέσα από την επανερμηνεία της μουσικής τους; Σας εξέπληξε κάτι κατά τη διάρκεια της πρόβας ή της ηχογράφησης;
Ακούω αυτό το συγκρότημα εδώ και 40 χρόνια. Όλα αυτά είχαν εσωτερικευτεί πολύ πριν μπούμε στο στούντιο να ηχογραφήσουμε.
Τι προσέφερε το κάθε μέλος του κουαρτέτου σας στο τελικό αποτέλεσμα;
Όπως και σε ένα κουαρτέτο εγχόρδων, ο καθένας καταλαβαίνει το ρόλο του στο γκρουπ, όπως και σε κάθε κομμάτι xχωριστά. Όταν προσεγγίζεις τη μουσική από αυτή την οπτική γωνία, η ατομική συνεισφορά είναι δευτερεύουσα σε σχέση με το αποτέλεσμα της ομάδας.
Τι να περιμένουμε από το κουαρτέτο στις 13 Ιουλίου στο ΚΠΙΣΝ;
Πάντοτε παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ενέργεια που παίρνουμε από το κοινό. Μέσω αυτού του feedback βρίσκουμε κάθε φορά διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίζουμε τη μουσική.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
15°
