Πέντε δολοφονημένα κορίτσια επιστρέφουν για να κάνουν όσα δεν πρόλαβαν. Οι ηρωίδες της, τα Spirit Girls, έχουν ωχρό πρόσωπο, μακριά μαλλιά και τραγουδούν δυνατή πανκ μουσική σε live performances. Η δουλειά της Marnie Weber κάνει ένα πέρασμα από το σουρεαλισμό, το φεμινιστικό κίνημα, τις alt-rock σκηνές με τους Los Angeles band και τους Party Boys, το εξώφυλλο των Sonic Youth “A thousand leaves” και προσγειώνεται στην εικαστική δουλειά της, στα κολάζ και τα γλυπτά της έκθεσής της “Saving the farm”. Η Αμερικανίδα εικαστικός και μουσικός μάς μιλάει για την υπόγεια πανκ μουσική της και τη γλυκιά μελαγχολία των «κοριτσιών» της.
Πώς ξεκινήσατε να υποδύεστε νεκρά κορίτσια;
Πριν λίγα χρόνια, σκεπτόμενη μερικά θεατρικά rock shows που έβλεπα ως έφηβη στα 70s. Πολλά progressive rock συγκροτήματα έστηναν τότε μεγάλα shows με κοστούμια και σκηνικά, όπως οι Genesis, οι Yes, οι Emerson, οι Lake & Palmer και φυσικά ο Bowie στις αρχές του. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε ούτε ένα γυναικείο prog rock συγκρότημα που να κάνει αυτή τη δουλειά και αποφάσισα να φτιάξω ένα που θα καλύψει το κενό. Βέβαια είχαν περάσει κάποιες δεκαετίες από τότε κι έτσι αποφάσισα ότι θα ήταν πνεύματα που επέστρεψαν από εκείνη την εποχή για να διαδώσουν το μήνυμά τους.
Τα κορίτσια σας αλλάζουν εποχές και ηλικίες. Πώς αντιλαμβάνεστε το χρόνο στη δουλειά σας;
Προσπαθώ να τον μετατοπίζω και να λειτουργεί με πολλές διαφορετικές εποχές ταυτόχρονα. Τα κορίτσια μπορεί να φοράνε επίσημα ή βικτοριανά κοστούμια, ενώ άλλες φορές να είναι πολύ μοντέρνες ή δεμένες και μισόγυμνες – όταν λέω «κορίτσια» εννοώ εμένα, που γίνομαι το μοντέλο στα still έργα μου, ενώ στα φιλμ χρησιμοποιώ τους βοηθούς μου.
Πώς καταλαβαίνετε τις διαφορετικές ηλικίες;
Σαν διαφορετικά τοπία ενός ταξιδιού που όταν τελειώνει στον υλικό κόσμο συνεχίζει σε ένα άυλο βασίλειο και ούτω καθεξής... Σαν να μπαίνεις σε διαφορετικές ταινίες. Έχω υποδυθεί πολλές φορές την ηλικιωμένη γυναίκα σε live performances και ο χαρακτήρας μου πάντα παλεύει με το πώς τη βλέπουν οι άλλοι και όχι με το πώς νιώθει. Εκείνη πάντα νιώθει νέα και παθιασμένη, ενώ ο έξω κόσμος τη βλέπει απλά σαν μία ηλικιωμένη γυναίκα.
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπει ο κόσμος γύρω μας την εποχή μετά τη νεότητα κατά τη γνώμη σας;
Πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μεγάλη φοβία για τα γεράματα και το θάνατο. Οι πρωτόγονοι άνθρωποι δεν προσέγγιζαν το θάνατο με τόσο φόβο, γιατί εμπιστεύονταν τις θεραπείες με τα βότανα και τους σαμάνους, ενώ έβλεπαν τη ζωή μετά το θάνατο σαν επιστροφή στο σπίτι.
Εσείς φοβάστε το θάνατο;
Στις αρχές της χρονιάς παραλίγο να πεθάνω από μία βακτηριακή μόλυνση άγνωστης προέλευσης. Έφτασα πολύ κοντά, σε σημείο που με ρωτούσαν αν θα ήθελα να μιλήσω σε ιερέα και να δωρίσω τα όργανά μου. Αντιλαμβανόμουν ότι ήμουν πολύ κοντά, αλλά δεν ένιωθα ότι ήταν η ώρα μου. Όλη αυτή η εμπειρία με έκανε να φοβάμαι λιγότερο.
Η πρώτη έκθεσή σας εδώ, “Saving the farm”, έχει πολύ καλή αποδοχή από τον κόσμο...
Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Η δουλειά μου προκαλεί συναισθήματα στους ανθρώπους γιατί εκφράζει λύπη και χαρά μαζί. Πιστεύω ότι η συναισθηματική ανταπόκριση των ανθρώπων είναι πολύ σημαντική και αυτό οφείλεται στα χρόνια που προσπαθώ να προκαλέσω την ανταπόκρισή τους ως performance artist. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι η δουλειά μου καλωσορίζει τους ανθρώπους στον κόσμο της φαντασίας μου.
Μιλήστε μου για την έκθεσή σας στην Bernier Eliades, για τη φάρμα και τα ζώα που δημιουργείτε.
Η έκθεση “Saving the farm” λειτουργεί σαν μία μεταφορά του εσωτερικού κόσμου της βασικής ηρωίδας των Spirit Girls. Tα ζώα της φάρμας, οι κλόουν και τα άλλα πνεύματα συγκεντρώνονται για να τη σώσουν. Αν τα καταφέρουν, αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσουν να σώσουν και ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο: τη γη, τα δέντρα, τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό και έχουν μεγάλες ελπίδες. Τα γλυπτά μου αναπαριστούν ζώα με γυναικεία πρόσωπα ή άλλα γυναικεία χαρακτηριστικά, που λειτουργούν ως πανοπλία για τα Sprit Girls.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας παραμύθι;
Όλα τα κοριτσίστικα παραμύθια όπου η πριγκίπισσα περιμένει μόνη και ξεχασμένη τον πρίγκιπά της. Φυσικά ο πρίγκιπας δεν έρχεται ποτέ, το κορίτσι υποχρεώνεται να μεγαλώσει και να γίνει γυναίκα, να βρει την εσωτερική της δύναμη, να ελευθερώσει μόνη της τον εαυτό της και να ζήσει αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.
Η έκθεση συνεχίζεται μέχρι τις 29/11. Για να δεις επιπλέον δουλειά της μπες στο www.marnieweber.com. Επόμενες εκθέσεις: Marc Jancou Contemporary στη Νέα Υόρκη και Simon Lee Gallery στο Λονδίνο. Bernier Eliades, Επταχάλκου 11, Θησείο, 210 3413.935
25°
