Πανηγύρια: Επιστρέφει η Gen Z στην παράδοση ή όχι; Ο Επίτροπος Σωτηρίας σχολιάζει το φαινόμενο.
Ψάχνοντας στο internet για το πώς γράφεται σωστά η λέξη «πανηγύρι», αφού με τρία «ι» στη σειρά σφίχτηκε η καρδούλα μου να πάρω το ρίσκο, βρήκα τρομερά και φοβερά πράγματα να σας τα μεταφέρω αυτούσια, αντί για πρόλογο. Να εξηγήσουμε αρχικά πως η πανήγυρις είναι ο λαμπρός εορτασμός και έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, δηλαδή πολλοί άνθρωποι μαζεύονται όλοι μαζί και γιορτάζουν για απολύτως κανένα λόγο. Τα δύο βασικά variations είναι η ζωοπανήγυρις και η εμποροπανήγυρις. Στην πρώτη σουβλίζουν και τρώνε ζώα, στη δεύτερη εμπόρους. Περνάνε καλά όμως και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Η έκφραση «είστε για τα πανηγύρια» στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε πως «πηγαίνετε προς την περιοχή που γίνονται τα πανηγύρια», ενώ η ίδια ακριβώς έκφραση στη σύγχρονη Ελλάδα παραπέμπει στην επίσης δημοφιλής έκφραση «είστε για τον μπ**τσο» χωρίς αυτό να σηματοδοτεί πως πανηγύρι και πέος έχουν ταυτόσημη έννοια, όμως αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.
Παρατηρώ πως στη χώρα μας υπάρχει μια μεγάλη μετακίνηση νεαρών κυρίως πληθυσμών από τις συναυλιακές αίθουσες και αρένες προς τις πλατείες και τα σχολεία ή όπου αλλού γίνονται θρησκευτικές πανήγυρεις. Δεν θα ήταν υπερβολή να καταγράψω πως ειδικά τον δεκαπενταύγουστο ο Τσίου πλέον δεν ψάχνει τη δόση του αλλά μια πλαστική καρέκλα σε κάποιο hot πανηγύρι της περιοχής του. Ακόμα και σε στατιστική βάση, θα ήθελα να συλλογιστείτε πως ένα γεωγραφικό διαμέρισμα με μέσο όρο 10 παναγίες στο οπλοστάσιό του μαζεύει περίπου τον ίδιο κόσμο με ένα μετριοπαθές sold out Metallica και ίσως είμαι και μετριοπαθής στους πρόχειρους υπολογισμούς μου. Εκεί που τις προηγούμενες 2 δεκαετίες οι αντίστοιχες εκδηλώσεις μάζευαν τους ντόπιους άντε και κάποιους από τους παραθεριστές, πλέον οι πανήγυρεις γίνονται βασικό συστατικό της σωστής επιλογής προορισμού, αφού τοποθετούνται στρατηγικά στο χρονοδιάγραμμα των ολιγοήμερων διακοπών με σκοπό να γεμίσουν το καλεντάρι με χορό, πιόμα, ελληνική παράδοση και άφθονη κιτσαρία. Τι κρύβεται πίσω από αυτή τη φαινομενικά αθώα μεταστροφή και τι κίνδυνοι εγκυμονούνται για εσάς και τα παιδιά σας; Πώς μπορείτε να προστατευτείτε από την πανη-γύρη και ποιες είναι πιο επικίνδυνες εποχές για τις αλλεργίες; Όλα αυτά θα τα μάθετε στις επόμενες γραμμές, μπορεί και όχι.
Αρχικά να δηλώσουμε πως χαιρόμαστε να βλέπουμε νέους ανθρώπους να επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με την παράδοσή τους. Αυτό σηματοδοτεί πολλά καλά πράγματα αλλά και πολλά κακά, γιατί όπως και στο μπάσκετ έτσι και στα πανηγύρια όλες οι παραδόσεις είναι για να σπάνε. Χαιρετίζουμε με θέρμη τις προσπάθειες που κάνει όλος αυτός ο κόσμος να χορέψει ελληνικούς χορούς από κάθε περιοχή της πατρίδας μας. Ελλάδα, η χώρα που οι κάτοικοί της θεώρησαν τρομερό κατόρθωμα να μπερδέψουν τα βήματα και τις αλλαγές κατεύθυνσης για να διαφοροποιηθούν εθνικοτοπικά. Αν προσφέραμε όλη αυτή τη χαμένη φαιά ουσία στη ρομποτική, ο Έλον Μασκ σήμερα θα ήταν Έλληνας. Oh wait… Δυστυχώς από ό,τι φαίνεται όλα τα καλά μυαλά έχουν φύγει στο εξωτερικό και οι περισσότεροι φρέσκοι θαμώνες πανηγυριών περιφέρουν το σαρκίο τους γύρω γύρω όλοι, με την τεχνική να μη ξεπερνά έναν υποτυπώδη καλαματιανό κάτι το οποίο επιτείνει την πεποίθησή μου πως όλη αυτή η κατάσταση επαφίεται στον άκρατο φασεϊσμό. Καλοκαίρι το καλοκαίρι και με το αναμενόμενο farming πανηγυριών, σιγά σιγά θα ανεβάσουν stats και θα αποκτήσουν skills και power ups που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να κάνουν αεροκλωτσιές και να σηκώνουν τραπέζια με τα δόντια.
Ας μιλήσουμε για τη μουσική καθαυτή. Αρχικά να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στους αξιολογότατους μουσικούς πάβλα οργανοπαίκτες που πλαισιώνουν τα πρώτα ονόματα. Οι άγνωστοι ήρωες των καλλιτεχνικών αυτών συναθροίσεων, στωικά βγάζουν το μεροκάματο και εμείς τους βλέπουμε και κυρίως τους ακούμε με συμπάθεια γιατί συνήθως το ηχοσύστημα και ο εξοπλισμός είναι τόσο χάλια που πρέπει να έχεις μπόλικο απόθεμα ενσυναίσθησης για να αντέξεις το θέαμα. ΟΚ, οι φίρμες επειδή δεν προέκυψαν και από εξετάσεις του ΑΣΕΠ, συνήθως στερούνται στοιχειώδους φωνής, άρθρωσης κτλ. αλλά «τα λένε» και αυτό έχει σημασία. Επίσης είναι συχνό και πυκνό το φαινόμενο, αυτά τα πρώτα ονόματα να έχουν προκύψει επειδή κάποιος πατέρας/μητέρα τους είχε γράψει κάποια μίλια πάνω στο πανηγυριώτικο σανίδι, που τα τέκνα εξαργυρώνουν σε δεύτερο επίπεδο. Το έχω κάνει και εγώ αυτό με μια θεία μου που έκανε ταξίδια και μου έδωσε τα μίλια της να κλείσω κάτι εισιτήρια τζάμπα, οπότε δεν κρίνω.
Αυτό που ίσως έχει μια μικρή σημασία για τον Επίτροπο Σωτηρίας και τη στήλη αυτή είναι να αναρωτηθούμε γιατί το σύγχρονο alt κοινό επιθυμεί να γίνει μέρος μιας παράδοσης τόσο δεμένης με το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και δεν βγάζει λέπια στο άκουσμα αυτής της εκδήλωσης όπως κάναμε εμείς τότε που πίναμε νερό από το λάστιχο. Πόσο λάθος έκαναν όλα αυτά τα παιδιά τα ντυμένα στα μαύρα που δεν πατούσαν στην πλατεία του Αγίου Γιώργη κάθε παραμονή Παναγιάς και πήγαιναν να ακούσουν αυτά τα σατανιασμένα στην πυλωτή του Μπάμπη του Τρούπερ; Σίγουρα έκαναν μεγάλο λάθος, γιατί στα πανηγύρια σύχναζαν περισσότερες νεράιδες και από τα live των Blind Guardian. Το escapism που προσφέρει η ελληνική φύση και συνεπακόλουθα το ελληνικό πανηγύρι στην άρρωστα αστικοποιημένη Gen Z που ζει με ένα κινητό στο χέρι είναι ένα θέμα προς εξέταση. Βέβαια δεν μπορείς να κατηγορήσεις στα σοβαρά μια γενιά για άγνοια ενώ δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα για να την σώσεις από αυτήν. Από την άλλη κανείς τόσο νέος και ξέγνοιαστος δεν είναι δυνατό να αντιληφθεί πλήρως το πανηγύρι universe και είμαι σίγουρος πως δεν ενδιαφέρεται να μάθει κάθε λεπτομέρεια για το saga των κλαριντζήδων ή το ποιος είναι ο Γιώργος Χαληγιάννης.
Μέχρι τότε θα παρατηρούμε το φαινόμενο από κοντά και το μόνο σίγουρο είναι πως θα προσφέρουμε Σωτηρία σε κάθε έναν που επιθυμεί να ξεφύγει από αυτή την υποκουλτούρα «διασκέδασης» και να εισέλθει στους κόλπους της ουσιαστικής «ψυχαγωγίας», η οποία θα έρθει πιο σύντομα αν ακούσετε προσεκτικά το παρακάτω εκπληκτικά πανηγυριώτικο album.
Ξημερώνει 1993 και το rock αρχίζει να γίνεται κλασικό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για τη μουσική από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Αρχίζει και βρωμάει «θάνατο». Οι Led Zeppelin και οι Doors έχουν πάει από καιρό σπίτια τους και ευτυχώς κάπου ανατέλλει η grunge. Παράλληλα στον Καναδά, τρεις τύποι συνεργάζονται άψογα κυκλοφορόντας τον πρώτο δίσκο τους προσθέτοντας κάποια χρόνια παράταση ζωής στον «κλασικό rock ήχο». Το Splendor Solis περιέχει αυτή την αλλόκοτη φολκλόρ μαγεία που είχαν οι Led Zeppelin στα τραγούδια τους (Winter Solstice, The River) ενώ ταυτόχρονα ο Jeff Martin είναι μια πιο aggressive εκδοχή του Jim Morrison, όπου τα blues αρχίζουν να γίνονται sexy as fuck (Sun is Going Down, A Certain Slant of Light). Οι The Tea Party παρά την έντονη απόχρωση των επιρροών τους, δημιουργούν κάτι μοναδικό και άμεσα αναγνωρίσιμο που τους δίνει την ευκαιρία να γίνουν διάσημοι στη χώρα τους. Ο υπόλοιπος κόσμος για διάφορους (μη μουσικούς) λόγους παρέμεινε μακριά από τη μαγεία της δισκογραφίας τους.
Μια μεγάλη εξομολόγηση για τη μουσική, τη ζωή του, την Πάρο και το νέο του άλμπουμ «Τα Θαλασσινά του Πάριου» που έγινε ο No.1 δίσκος του καλοκαιριού σε πωλήσεις
Χιλιάδες κεριά θα φωτίσουν το Υπαίθριο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη και το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, που θα φιλοξενήσουν αυτή τη σειρά πολυαισθητηριακών υπαίθριων συναυλιών κάτω από τα αστέρια
24°
